"Yazmak, varoluşun en pahalı intikamıdır; hele bir de okunursan, değme keyfime!" - Dorothy Parker"
"Yazmak, varoluşun en pahalı intikamıdır; hele bir de okunursan, değme keyfime!" - Dorothy Parker"
Kış. Tabi soğuk her yer. İnsanlar özensiz gösterişler peşinde. Bazıları tabi. Öyle genelleyemezsin herkesi. Zor düşünceler bunlar. Üstesinden gelinmesi gereken birçok maddi zorluğun arasında hani lafı bile edilmez, edilemez, izin vermezler ki! Hâl böyle iken biz onu üç masa ileriden merakla izliyoruz. O ise bunları düşünüyor mu? Bilinmez.
Dar bir koridor, gördüğüm dar bir koridordu, yüksek duvarlar arasında kalmış daracık bir yolda yere çömelmiş bekleyen birini gördüm. Duvarların üzerinden yere doğru usulca kayarken aşağıda bekleyen kişi beni fark etti. Yavaşça başını kaldırdı ve bana doğru baktı. Kendimi görüyordum, koridordun tabanında çömelmiş bana doğru bakarken kendimi görüyordum,
Rahat ol, lütuf aşağı ikinci aşamada. Şamata aşağı sanırım, meraklanma. Canım kadar duruyorum. Lağımda olsun, dün olsun püskürtülen eşyalarla ilgileniliyordu. ...
kanalizayon borusunu dinlerken şahit olduğum sinirleri bir konuşmaydı.
sabırsız olduğumuz kadar küstahta olabiliriz sanırım.
ya sabrederken çıldırma ya da çıldırmışken sabretme yetisine sahip olan sadece insan. yeterli olacağını düşündüğüm binlerce lafın sözün aslında daha neye yettiğini dahi bilmiyorum sanırım. olası bir küfür sanırım ağzımda sakladığım bakla.
Gecenin daha ilerleyen saatlerinde ise ıssız sokakların köşe başlarına ellerindeki sigarayla tünemiş, bacası tüten iki ayaklı halüsinasyon fabrikaları daima rotamın üzerindedirler . Bazen ot , bazen hap kılığındaki bu zihin parlatıcılar beyninizde çiçekler açtırabilirken sizi tecavüze uğramış bir kadavraya da döndürebilirler
her neyse hoşgeldin sefa geldin. şakağımdan giren rüzgara merhaba.
Bu bina evime benziyor sanki. Peki ya şu yaşlı ağaç değişmiş mi? Yoksa kesip yerine başkasını m dikmişler? Sanırım doğru yerdeyim. Sanırım. Tabii aklım ve hafızam beni yanıltmıyorsa…
Söylesene bir şeyler yabani ! Hep böyle hayvan gibi mi yaşayacaksın ? Hiç evcilleşmeyecek misin ? Tıpkı benim gibi sende insanlardan kaçan bir münzevi mi olacaksın?
soğuk ve ayazın bacak aralarından sızışı gibiydi hayat.
kasıklarda titrer, dudaklarla sövülürdü belki de!?
İnsanın anlam arayışının, anlamsızlığını anlatan bir anlatı...
İçimde bir yerde karartmak istediğim bir fotoğraf var.
Tanımadığım bir yüz, tanımadığım bir göz, tanımadığım bir dudak, tanımadığım izler…
Ama hayat hala birşeyler getiriyor arasıra da olsa.
Bazı küçük zaferler.
hareketli bir nesneye dikkati çekti iletileri ( nedense herşey tepesindki o yuvarlakta toplanıyordu o çok önemliydi bir ismi olmalıydı.)
Kadın geçmişte o kadar çok kaldı ki şimdiki zaman bittiğinde gelecei bile geçmişti.
