"Az sonra okuyacaðýnýz bu öykümü sokak çocuklarýna ithaf ediyorum. -E.Piþiren-"

“Olaylar Önemli Deðildir; Onlarý Algýlayýþýmýz Önemlidir.”-Epiktetos-

Dondurucu bir kýþ günüydü…
Havada yoðun, göz gözü görmeyecek derecede yaðan bir tipi ve termometre eksi 10 dereceyi göstermekteydi… Ýnsanlar mesai sonrasý eve varma telaþýndaydýlar, birçoðu da yürümeyi tercih etmiþti. Çaresizlik diz boyu karýn üzerindeyken; bir yanda kaldýrýmlarda düþe kalka yürümeye çalýþan insan manzaralarýna tanýk olunuyordu…

Ýnsan gözünün çok zor seçtiði görüþ mesafesi yarým metreydi. Göz gözü görmeyen tipide araç bulmaksa imkânsýzdý. Yürüyebilen insanlar genelde kendine güvenenlerdi. Onlar da trafikten felç olmuþ ana caddeyi tercih etmelerinin tek sebebi; belediyenin tuzlamýþ olduðu caddenin daha güvenilir olmasýydý…

Bir gölge gibiydi her yolcu. Ve biri vardý ki; paltosunun yakalarýný ensesine doðru kaldýrmýþ, adeta içine gömülmüþ, sýkýca giyinip, dondurucu ayazlara kuþanmýþ bir adamdý… O da düþmemek için temkinli yürümekte. Ayaðýnda Almanya’dan getirttiði, tabanlarý hakiki kauçuktan, içi hakiki koyun postu kaplý botlarý… Bir ara duruyor, kararsýzca çevresine bakýnýyor… Elinde Audi marka otomobilinin gümüþten parlayan anahtarlýðý, sokak lambalarýnýn ýþýðýnda parýldýyordu… Bir ara durup, saða sola baktý. Kararsýzlýðý sürüyordu… Gökyüzüne çevirdi baþýný daha sonra da yedi katlý iþ hanýnýn otoparkýna…

Belli ki, sabahtan iþ yerinin otoparkýna býraktýðý aracýný düþünmekte. Ani kararla anahtarlarýný cebine atýp, yürümeyi tercih etti…
Ve iþte o anda bir ses kulaðýna derinden geldi… Önce aldýrmadý… Ses bu kez bir çýðlýðý andýrýnca dikkat kesilmiþti:
- Amca ne olur yardým et… Allahýn’ý seversen!
Ýçi bir hoþ oldu.… Üþüdü. Ýnançlarý ile sarsýlan yüreði þefkatine teslim olup, sesin geldiði yöne baþýný çevirdi.
Önce bir þey görememiþti… Tipi kirpiklerine yaðýyor ve aðýrlaþmasýna neden oluyor, açamýyordu gözlerini…Soðuk acýtýyordu yüzünü. Paltosundaki eldivenli elini çýkartýp, karlý kirpiklerini sildi… O ses nereden gelmiþti?
Evet, iþte oradaydý! Gündüzleri öðlen arasý önünden geçtiði duvarýn en kuytu yerinde bir kýz çocuðunun oturmakta olduðunu fark etti.
Hani, sarhoþlarýn meyhane çýkýþlarý sonrasý duvara siðdikleri yerdeydi küçük kýz… Amonyak kokusu karlarýn altýnda kalmýþ olmalý… Þimdi onu düþünememeliydi… Kýz çocuðu ona eliyle bir þey uzatmaktaydý…
-Ne olur amca al da evime gideyim… Bunu satmadan evime gidemem. Çok üþüyorum amca…
Ýçi kýyýlmýþtý… Küçük ve donmak üzere olan kýz çocuðuna bir iki adýmda ulaþtý…
Ya sekiz ya da 9 yaþlarýnda var, ya yoktu… Minik elleri mosmor ve titremekteydi. Uzanan çocuk elinden aldý kâðýt mendilleri. Yerde karton kutunun içinde bir kaç paket daha vardý. Çocuðu kýsa bir an inceledi. Oturduðu portakal sandýðýna benziyordu. Küçük kýzýn üzerinde kýrmýzý hýrka ve göðsüne de üþümemek için bir gazete kâðýdý koymuþ olduðunu anladý. Zira gazete kâðýdýnýn ucu, sýkýca sarýlmýþ olduðu kýrmýzý hýrkasýnýn boyun kýsmýndan gözükmekteydi.
Küçük kýzýn diþleri soðuktan birbirini vurmaktaydý. Siyah paltolu adam ona doðru eðildi;
-Kutudakileri de ver bakayým.
Dondurucu soðuðun ayazý ile morarmýþ küçük eller, minnetle titredi. Zor duyulan cýlýz bir sesle.
-Amca sað ol.
Çocuðun bu haline içi kýyýlmýþtý. Elini cebine aceleyle soktu. Sonra da onun kendisine uzattýklarýný alýp, cebinden çýkarttýðý cüzdanýný açtý. Ýçinden 50 Lira çekip yerde titremekte olan küçük kýza uzattý.
-Amca ama bunu bozamam, bende o kadar büyük para yok, bozuk ver, ne olur…
Onun o haline acýdý:
-Hepsi senin çocuðum, hadi eve koþ þimdi. Yoksa donacaksýn…
-Sahi mi amca! Yani bütün bu para benim mi, þimdi?
-Evet, çocuðum. Karlar erimeden sakýn dýþarý çýkma, diye verdim bu parayý. Ailene de söyle, seni bu karda kýyamette çýkartmasýnlar bir daha sokaða…
Küçük kýz inanamamýþtý. Bir elindeki paraya, bir de tam karþýsýnda bir heykel gibi durmakta olan adama bakmaktaydý. Sonra hýzla ayaða kalktý. Donmuþtu dizleri. Bir ceylan gibi titremekteydi… Yüzükoyun yere kapaklandý…
Kim bilir, belki karný da açtý… Belki de donan çocuk dizleri, daha fazla dayanamamýþtý…
Siyah paltolu adamýn içi yine bir tuhaf oldu. Hemen uzanýp küçük kýzý yerden kaldýrýp kucaðýna aldý. O çoktan bayýlmýþtý…
Göðsüne sýkýca bastýrdý küçük kýzý. Baþýný dayadý hareketsiz bedenin üst kýsmýna. Ve fýsýldadý, yeni bir umutla;
“Oh, yaþýyor Allah’ým, çok þükür sana!”
Minik serçe yüreði henüz durmamýþtý. Hýzla ana caddeye doðru koþmaya baþladý. Trafik felç ve tipi þeklinde kar yaðmaya devam ediyordu…
-Allah’ým yardým et bize, diye fýsýldadý.
Kirpikleri yine aðýrlaþmýþtý. Hiç böyle bir çaresiz aný yaþamamýþtý. Koskoca Sesin Þirketlerinin Sahibi Feridun Korkutmaz kucaðýnda bir çocukla, hem de hiç adýný dahi bilmediði bir kýz çocuðu ile Taksim Meydanýnda aciz durumdaydý. Olacak iþ miydi?
Ýþte o an bir ses çalýndý kulaðýna;
-Pardon, beyefendi Taksim Ýlk Yardým Hastanesi ne tarafta?
Allah duymuþtu sesini…
-Bende oraya gidecektim, size tarif edeyim.
Arka koltukta orta yaþlý bir kadýn karýný tutmaktaydý. Belli ki doðum sancýlarý baþlamýþ ve hastaneye yetiþtirmeye çalýþan bir eþin çýrpýnýþlarýna tesadüf etmiþti, eþ zamanda…
-Geçmiþ olsun hanýmefendi, dedi.
Küçük kýzý yavaþça onun yanýna uzattýktan sonra kendisi de sürücünün yanýndaki ön koltuða oturdu.
Sýra servilerden hastaneye ulaþmalarý yarým saatti bulmuþtu. Her þey tam bir saatin içinde olup bitmiþti.

Þimdi siyah paltolu adam sýcacýk evinde kaloriferin yanýnda ayaklarýný uzatmýþ, elinde gündüzden okuyamadýðý yerel gazete sayfalarýný okumaktaydý. Ayný zamanda yemek sonrasý eþinin piþirmiþ olduðu, bol köpüklü sýcak Türk kahvesini yudumluyordu.
Eþinin sesi ile baþýný gazeteden kaldýrdý:
-Caným neden aracýnla gelmedin?
Ýþte bu soru ile saatler önce yaþadýklarýný bir anda anýmsadý. Bir filim þeridi gibi gözlerinin dia perdesinden geçmekteydi, her bir kare… Tek tek o kareleri dondurup düþündü, eþinin sorusunu yanýtladýktan sonra…
- Trafik felçti.
-Erken çýksaydýn caným, haberleri duymadýn mý?
-Duydum da, çalýþanlara izin verdim. Þirketlerimizin tahsilâtlarý, okunmasý ve imzalamam gereken dosyalarýn olmasý sebebiyle geciktim caným.
-Anladým caným. Þömineye odun atar mýsýn salonumuz soðudu da…

Yanmakta olan þömineye bir kaç odun daha atýp, uzun demirle ateþi harlandýrdý. Odunlarýn çýtýr çýtýr yanarken çýkarttýðý sesleri hoþuna gitmiþti. Ellerini uzatýp ýsýttý, ateþin vücuduna yayýlýþýný hissettiði an küçük kýzýn sesi yeniden kulaklarýna çalýndý.

-Amca ne olur Allah’ýný seversen yardým et bana!

O anlar gelince gözlerine yeniden… Sanki yüreðine zemheri ayazlar dolmuþ gibi zangýr zangýr titredi.
Bir saat içinde iki hazin olaya tanýk olmuþtu.
Trafikten dolayý geciken bir çift ve bebeðin kordonu boynuna dolanýp, ana rahminde ölen bebeðin cansýz hali…
Bir diðeri de;
Kollarýnda kurtarmak için hastaneye taþýdýðý küçük kýzýn hareketsiz hali… Ýki hayat çýrpýnýþýna tanýktý gözleri ve yüreði…

Biri hayat bulmuþtu kollarýnda, bir diðeriyse hayata baþlamadan etmiþti veda!

Emine Piþiren/Edremit-Akçay