Yýllar önceydi, liseyi yeni bitirmiþ ve kendimi duygusal dehlizlere attýðým yýllarýmdý. O zaman “Saklambaç” ve “Hayat Mecmualarý” alýr okurduk.
Yaþadýðýmýz o yýllarda daha muhafazakar ve içe kapanýk yaþardýk. Duygusal yalnýzlýklarýmýzý en sevdiðimiz arkadaþlarýmýz olan mektuplarýmýz ile paylaþýr ve içimizi akýtýrdýk.
Mektup, o zamanlar bizde çok yaygýndý.

Saklambaç Gazetesinin “Arkadaþlýk” köþesinde Postrestant adresleri verirdik. O adresler ise belde postanelerimizde ki adýmýza almýþ olduðumuz posta kutularýydý…
Ne hoþ günlerdi o günler.

Günlerce romantik duygular besler ve içimizde büyütürdük duygularýmýzý. Mektuplar gelirdi sonunda, heyecanlý çýrpýnýþlarýmýz, nasýlda yüreðimizle eþlik ederdi satýrlar aralarýnda.
Postacýnýn yolunu gözlerken þiirler yazardýk, hani hüzzam ve rast makamý þarkýlara konu olacak türden. Ýçimizde aþký, korur, saklar, duyguyla ýslar büyütürdük…

Duygularýmýz beslenirdi aylarca…

Hayal ederdik, hayal gücümüz geliþirdi.

Düþünürdük, düþünme yetilerimiz geliþirdi…

Empati yeteneklerimiz geliþirdi ve karþýmýzdaki insaný anlardýk, onun yerine kendimizi koyardýk.
“Kýrmadan, kýrýlmadan hareket etmek” yaþam felsefemiz oluþmuþtu.
Çünkü mektuplarla içimizde “var olan duygularýmýzý” boca ederdik o pembe-beyaz sayfalara…Duygu çöplükleri ile gönlümüzü de kirletmezdik…

Utançlarýmýz, çekincelerimiz olurdu çoðu kez ve sözel ifþa edemediklerimizle , o satýr aralarýna sözcük sözcük duygu renkleri çizerdik .
Kýsacasý duygu ve düþüncelerimiz soyunurdu mektuplarda, gizlimiz, saklýmýz, utançlarýmýzý, dertlerimizi, acýlarýmýzý, hüzünlerimizi paylaþýr, duygudaþ olurduk, en uzaktaki dost ve arkadaþlarýmýzla…

Ya þimdi?

Mektup, bizde yaygýn deðil þimdilerde. Bilgisayar onun yerini aldý, cep telefonlarý yüreðimizde ve yastýðýmýzda þimdilerde. Msn denilen ve ona benzer iletiþimlerle teknolojiye ayak uydurduk. Her þey çok hýzlý seyretmekte. Zaman mý sabýrsýz kaldý biz insanlar mý tükettik zamaný þaþtým kendi kendime de. Bekleme süreçleri de çok kýsaldý. Bu hýzla geliþmeler beni ürkütmekte ve en nadide duygumuz olan ÖZLEMEYÝ yitireceðimiz, kaygýlarýný yaþatmaktadýr…

Neden özlemeyi yitirmek?

Çünkü bizler yýllar önce özlemek duygumuzu, mektuplarýmýzla daha yoðun yaþardýk.
Asker mektuplarý vardýr. Sýla özlemi vardýr her satýrda, aileye ve sevdalýsýna “yanýk türkü” tadýndadýr her satýrý, asker mektuplarýnýn. Bolca selam ve el öpmelerden sonra iliþikte bir de dip not vardýr “yolsuz kaldým anam, babam” diye.

Mektup kültürümüzü kaybettik…

Kaybedince daha anlaþýlmaz olduk. Okuma tembeli olduk. Ama herkes þair ve yazar oldu. Kimse oturup da kendini sorgulamýyor. Yazarlar da artýk mektup yazmýyor. Bu dikkatimi çeldi. Önceden otobiyografiler yazýlýrdý. Ya þimdi bir elin kaç parmaðý var? Ya bu tür mektup yazan yazar?
Mesela Sait Faik bile bakýn ne demiþ?

“Söz vermiþtim kendi kendime: Yazý bile yazmayacaktým. Yazý yazmak da hýrstan baþka ne idi? Burada namuslu insanlar arasýnda sakin ölümü bekleyecektim. Hýrs hiddet neme gerekti? Yapamadým. Koþtum tütüncüye, kâðýt kalem aldým, oturdum. Ada’nýn tenha yollarýnda gezerken caným sýkýlýrsa küçük deðnekler yontmak için cebimde taþýdýðým çakýmý çýkardým. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktým.”

Geçen sene Akçay’da yaþayan þair bir arkadaþýma kahve içmeye gittim. Laf lafý açýyor ve biz iki yazar nostalji gibi söyleþiye baþladýk. Arkadaþým Sibel;

- Emineciðim, bu mektuplarý bundan tam 15 sene önce gelecekte oðluma ve kocama mektup yazmýþtým. Bu mektuplar da kocam ve oðlumdan bana gelenler, dedi.

Öyle þaþýrdým ki!
Þair ruhu ilerisini görmüþtü. En kutsal anlarýný benimle bir ibadet gibi paylaþan arkadaþýmýn oðlundan ve eþinden gelen mektuplar okunurken, gözyaþlarýmý tutamamýþtým. Þöyle baþlamýþtý:

“ Caným Oðlum;
Bu mektubu aldýðýnýzda belki de ben yaþamýyor olacaðým. Gelecekte neler yaþayacaðýmýzý, kim bilebilir ki? Öyle ya, belki bir trafik kazasýnda, belki de bir ölümcül hastalýk sonrasý yaþama veda edeceðim.
Sevgili oðlum,
Þimdi üç yaþýndasýn ve benim sana anlatmak istediklerimi anlayamayacak bir çocukluk yaþýyorsun. Bu mektubu aldýðýnda üniversitede okuyor olacaksýn. Ben inþallah o günlerini görürüm ve diploma töreninde havaya kep atýþýný gururla izlerim.
Seninle þu yaþam arenasý içinde iyi kötü her ne yaþanýyorsa, yaþayacaksak caným oðlum, her zaman her salise yanýnda yer alacaðým ve seni bana veren Tanrýma þükredip dua edeceðim.
Askere de uðurlayacaðým seni. El sallayýp trene veya otobüse binerken, gözyaþlarýmý içime akýtacaðým, senin, evet CANIMIN aðlamamasý için. Ve VATAN SAÐ OLSUN diye belki de sýnýrlara ÞEHÝT diye uðurluyor olacaðým.
Ýþte sevgili CAN’ým oðlum,
Ben bu duygular ile sana ve babana “geleceðe mektup” yazýyorum.
Seni her zaman seven ve sevecek olan annen:
SÝBEL DEMÝRÝZ”

Arkadaþým ile hala mektuplaþýyoruz. Bu sohbetten sonra vazgeçmedik. Ben Ýstanbul’a göç ettim o Erdek’e…Yazdýk birbirimize…
Ne güzeldir duygu hediye etmek…
Düþünmeyiz, “ne alsam acaba?” diye, bir doðum gününde.
En deðerlisini sen veriyorsun ya MEKTUP yazarak….

Acaba hala mektup yazan birileri var mýdýr?

YOKSA MEKTUPLARIMIZI MI YAKTIK?

Her zaman yazacaðým, ta ki gözlerimden, yani gözbebeklerimden fer yitimi olana kadar…

Sevgi ve ýþýkla…

Emine Piþiren/Bursa/02.06.2009