“Yokluðunda biriktirdiðim bu cümleler, ocak ayý sabahlarýna hediyem olsun…
Ve sana…”

Gitme çocuk…
Yollarýn da dikenli çiçekler den ziyade, kývýlcým halinde bekleyen ateþler var.
Aslý anlatýlasý deðil. Hakikat, sabah vakti uykuyu haram eden rüya sonrasýn da saklý…
Uluyan köpeklerin sesleri iþitilir seher vakti… Ayak sesleri ruhlarýyla beraber kayýplara karýþmýþtýr ve senin adýný kirli elleriyle kara listeye yazmýþlardýr.

Konuþma çocuk…
Aðýz dolusu söylenecek ve gömülecek kelimelerden baþlama. Baþtan sona yakýlan, sorgulanan, usandýran düþmanca bakýþlardan sonra, konuþma… Harflerin içi boþ mahkemelerde yargýlanmasýný izlemeye deðer bulan, hesabýný bu dünya diliyle veren insanlarýn yüreðinden, zerre miktarý sevgi düþmemiþ taþ duvarlara konuþma… Sessizlik yaren olsun, kollarýnda…

Görme çocuk…
Çareyi, piþmanlýðý bilmeyen yanýnda ki delikanlýnýn üzerini örtmekte bulan ellerin, kendi yüzünde uykuya hüküm verecek. Rüyalarýný vuracak ellerine kelepçe vuran vakitsiz misafirlerin kahkahalarý. Uykuna karýþan tren sesinde, siyah dumanlar yükselecek. Karanlýðý görme çocuk… Bilmez misin þahadet ettiðin yolda karanlýk, yoksulluk…

Unut çocuk…
Hafýzana iþlenen ezberlediðin cevaplarý unut. Küçük pencereden yayýlan gün ýþýðý, helal olsun günahsýzlýðýna. Bugün demir kapýyý üstüne kapatanlar, yarýn mahþerde sýrat üzerinde köprü olsun sana. Gözlerinde biriktirdiðin katreler den geçip, gidebilesin küçük pencereli dört arþýnlý cennet mekânýna…

Hoþ geldin çocuk…
Adýnýn yazýldýðý beyaz sayfalara…