Usta …!
Oyalanma bu yokuþta, boþu boþuna…
Körelmiþ gözlerin, ellerin altmýþ yaþýnda.
Yoksul kaldým yokluðunu andýkça, öksüzlüðümü sorma.
Sorgulardan körelmiþ gözlerim, ellerim altmýþ yaþýnda…

-Hikayenin bu bölümünde sýcak yaz günü soðuk bir ölüm misafir rehavetiyle evimizde.-

Usta…!
Balkonda alem var yine. Yakýnda sönecek kocaman bir alemden habersiz.
Yanýnda, yani tam solunda tek-leyen bir kalp. Bir tekten bir þey olmaz dediðin saatlerin peþinden tek tek yanýnda duraklayan yorgun kalbin.
Bizi ne de çok severdin. Nasýl sevdin? Ki hafýzamda kalan kýrýntýlar sofranda tükeniyor, tek tek…
Usta…!
Bahçende düðün var, davullar vuruluyor, insanlar gülümsüyor. Yorulmuyorsun usta!
Seni çaðýrýyor topraðýn dilekçesi, duyamýyorsun! Zaman durdu bak, insanlar gülmüyor, düðün bitti.
Usta nerdesin? Evinde ölüm var… Amin diyen diller evinin duvarlarýna adýný yazar.
Bir çocuk susar, beþ çocuk kalýr bu aleme…Kýyametine güller sunar bir kadýn, günahlarýna kefaret bir ana, yolculuk var usta…
Senenin üç ayýna sýðdýrabildiðin, aðzýna ve diline kilit vurabildiðin ahretine kabul buyursun Mevlam.Yoksulluðunu yok saysýn, zenginliðin olsun sana Fatiha’m…

Usta…!
Küçük kýz býraktýn ya bu alemin birinde, þimdi bin alem doðurdu kendi içinde...

30.11.2007