I. Cemre

Günah_sýzým… Gözlerime dokunmadý ellerin.
Ellerimde demlenen ayaz yemiþ gül yapraklarý kokusunu göç yollarýna býraktý. Havada asýlý kaldý hatýrlanmasý hazýr hatýralar. Anlatýlmasý ne kadar zor cümle varsa cümlesiyle birikti darp almýþ yüreðimin kuralsýz coðrafyasýna. Anlatmasý zor…

Silah_sýzým… Kambur sevdalara vurulmuþ mühürlü kepenklerin soðuk yüzü var gözlerinde.
Suya çizilen kelimelerinin tadýna varýyorum. Güneþi ve ayý hasret býrakan þiirlerinden geçiyorum. Karþý konulmaz irademin köþeye kapanmýþ azalarýnda unutuyorum yorulduðum köþeleri.
Usta terziler gibi belli etmiyorum dikiþleri alýnan yamalarýmý.
Konuþan ben deðilim, yürüyen ben deðildim, düþünen ben deðil…
Nefes aldýðým dünya da hiç bu kadar mola vermedim, moral bulmadým. Elimden tutup götürsen, gözlerine emanet verilen huzurun rengini topraða yoldaþ eylesen, yeminlerin ardýna sýðýnan sözlerimi idam sehpalarýna baðlasam, açýlan bütün kapýlardan geçsem.
Sen,
Bütün kapýlarda bekleyen, vazgeçmeyen… Gözlerime dokundu ellerin…

     II. Cemre

Derman_sýzým… Sevdalý sözlere yabancýlaþan yoruma kapalý, nedeni saklý cevaplarýmý çýkarýyorum ceplerimden. Esmerliðimin gezip dolaþtýðý memleketlere selam gönderiyorum. Kuþluk vaktinde ýþýðý misafir ediyorum evimin penceresine, gönlümün her hecesine, sevgimin gecesine… Parmaklarýmdan süzülen nimeti þahit tutuyorum, kelamýn kendine has lütfün da yýkanýyor azalarým. Alnýmýn bayramýdýr kalbimin heyecaný... Dua zamanýdýr derdimin dermaný…

Han_sýzým… Yalýn, yankýsýz duvarlar da kerameti kendinden kalemimle adýnýn her harfine dokunuyorum. Unuttuðum þarkýlarla aþka tutunuyorum. Beni söyleyen naðmelerde sen varsýn, sen Yar’sýn. Yüzüme vurmayacaksýn adres bilmez göçebeliðimi, biliyorum. Son baharýmdan önce yüzümü yaza çevirenim, adamlýðýný tel örgülerle döþeyip þivan suretli krallýðýna sultan eyleyenim, sevmeyi kalbine sevdirene þükürler olsun.

     III. Cemre

Aþk_sýzým… Sýzlayan bendim, haykýran sen.
Hoþ geldin havama, suyuma, topraðýma, gönlümü hoþ eyleyen…



“23.05.08”