Deprem oluyor…
Þiddeti bir kuþ yuvasýnýn yýkýmý kadar, gökyüzü þahit, masum cývýltýlarýn toprakla buluþmasýný izliyor.Takdirin þaheserliði var bulutlar arkasýnda, umurunda deðil yaðmurlarýn, yaðmaya ve yaðdýkça kenti zehirlemeye devam ediyorlar.
Kuþ yuvasý boðuluyor önce, takatsiz kalýyor, kendinden geçmiþ bu tavýr içinde. Yaðmur yaðmaya devam ediyor, kent yalnýzlýða mahkumiyetinin ilk günün de þemsiyelerini açýyor gökyüzüne, yalvarýþýn habercisi oluyor. Geceler uzuyor halsiz, bitkin ve kendinden geçmiþ yaðmurun esaretine bir gece kurban ediliyor. Kuþlar ölüyor.
Þemsiyem elimde, eze helinim(ben kuþ yuvasýyým)...

Cemaat toplandý. Kurban edilen gecenin namazý kýlýnacak, dualar edilecek.
Sevdalýlar geliyor. Geceye olan hürmetlerini ve sevdalarýný anlatýyorlar son kez. Çocuklar geliyor, okuduklarý masallarý gördükleri, kanatlanýp uçtuklarý, rüyalarýný veriyorlar emanet olarak. Aþýklar önden buyurdular, gönülden akan ve kalbin sultanýna ulaþan göz yaþlarýný baðýþladýlar. Ýnananlar geliyor, dünya uykuda iken, Yaradan’a ulaþan dualarýný çýkarýyorlar heybelerinden, alýnlarý toprak kokuyor. Babalar geliyor, uykularý yarým, elleri halim ve selim.
Daðlarýn bile dayanamayacaðý sabýrlarýný veriyorlar geceye, sabýrsýzca... Þairler misafir oluyor þimdi. Anlýk sevdalarý tüm geceye serdikleri örtüleri ile,karanlýðý yaran aydýnlýk bakýþlarý ile,muhabbet eden kelimeleri ile geliyorlar. Bakýþlarýný örtülerine nakþ edip muhabbetlerini sunuyorlar geceye.

Gecenin rengine eþ gözler geliyor, kimse görmeden. Son emaneti de býrakýp gülümsüyor. Çavreþ(karagözlü) kenti yýkan yaðmurlarý býrakýrken sýrdaþý olmuþtu gece. Bulutlarýn yürümesini istememiþ, ay ve yýldýzlarý kandýrmýþtý.
Nerden bilebilirdi,ölümüne çavreþin býraktýðý yaðmurlarýn sebep olduðunu...

Eze helinim... Geceye teslim olmuþ yüreðim, sevmeye inatçý kanatlarým uçmaktan býkmýyorlar. Ülke ülke, kýta kýta dolaþýyorum. Yüzlerin eskiyen bakýþlarýnda, karaya çalan hallerinde sevdamý arýyorum. Bombalarýn düþtüðü þehirleri yazýyorum günlüðüme, günlüðüm kan kokuyor. Çocuklarý aðlarken görüyor, rüyalarýný soruyorum. Bekle diyorlar. Aþýklar var aþklarý mesafe tanýmayan, nasýl dayandýklarýný soruyorum. Bekle diyorlar. Ýnanan insanlar var, Yaradan rýzasýný gözeten, nerde dualarýnýz diyorum. Bekle diyorlar. Þairler görüyorum, loþ ýþýk altýnda kalemleri tükenen, kelimelerini soruyorum, sabýr et bekle diyorlar. Elleri çatlayan babalar görüyorum, nerde heybetli daðlarý unu fak eden sabrýnýz diyorum. Bekle diyorlar.

Yoruldum ama bekleyeceðim. Sorularý arkama atýp, anlamaya çalýþýyorum. Bir aðacýn üstünde savrulan yapraklarý soluyorum. Savurganlýðým her yanýmý kaplýyor. Uzanýyorum dallar arasýna. Vakit muhkem hakimliðini erteliyor. Kayboluyor gözlerimde. Bir çift gece renginde göz görüyorum, üzerimi örtüyor, gülümsüyor ve kayboluyor. Gökyüzü gördüðüm gözlerin rengine bürünmüþ, hava kasvetli bir halde yüreðimi acýtýyor. Açýldý gökler, yaðmurlar býrakýyor topraða. Çaresizlik mi kuþattý beni, yoksa içinde miyim çaresizliðin?
Yükseldi kelimeler, rüyalar, dualar, sabrýn katýk edildiði göz yaþlarý. Gece baþladý ve aðladý....

Yalvarýyorum, gücüm kalmýyor dallara dayanmaya. Aðýtlar getirdi haberciler. Toprak beni çaðýrýyor.
Masum cývýltýlar kayboluyor.

Çare olmadýðým çaresizliðim kadar kesin. Ümitsizliðim keskin. Þimdi söyle ben neyim?
Bak yine ayný aðýt...
HEY YAR LÝMÝN ( hey yar benim halime...)

01.12.2004