Sersemlik anlam dünyamýzý ele geçirince içimizdeki kiþilikler delirir. Ýtin biri kendini feda ederek kelleyi fýrýna sokar ve düzeninizin altýný üstünü eller. Kimisi anlam dünyanýzýn düzenine inat hep geniþ zamanda konuþmayý marifet beller. Vaziyeti geneller. Eller var ki tüfek ellemeye müsait deðiller. Münasip bir yerde düzeninizden inerler. Ýstisnalar kaideyi bozduðundan beridir kendilerinde deðiller. Geridir teknikleri, bozulan bir þuursal kaidenin hizmetinde eylemleri. Kendilerine mektup yazmaya adlarýný öðrendikleri zaman baþladýlar. Bense gergin bir kiþiyim. Ne dediðimi bildiðim zamanlar kýttýr. O zamanlar kendime gelirim. Gelirim ki geri gidebileyim. Ne dediðini bildiðini sananlarýn ve zaman mevhumunu yitirenlerin, yani iþte zamana yenilenlerin sözlerini þimdi ve burada, bu metinle gözaltýna alýyorum. Ben en çok þimdiki zamanda konuþmayý seviyorum.

Bir kiþi kapýmý mý çalýyor? Dýþarýdan birisi benimle muhatap olmak düþüncesiyle mi yanýp tutuþuyor ve yanýk yanýk kapýma vuruyor? Hergele! Eðer önemli bir þeyse kapýyý kýracaktýr. “Olaðanüstü hallerde kapýmý kýrýp içeriye girebilirsin hergele kiþi,” yazýyor kapýmýn üstünde. Yazdýydým kapýya ahmaklýðýma doymasýn domuz ölüleri. Gözlerim okumasýn yazdýklarýmý. Benim olmasýn bu yazýlarý okuyan gözler ki baþkalarýnýn gözü benimkilerin yerine geçsin. Tavþan gözü olsun benimki. Öyle bitsin göz ve kapý meselesi.

Öyle veya böyle, þöyle katatonik bir vaka vermiþ kendisiyle sýrt sýrta öyle ki tantana yaratýr ölü doðanlara rahimlik edegelmiþ diyarlarda. Neye kanaat getireceðimi þaþýrdým gene? Gene bülbül kesildi dillerim, gözler hep tavþanýnki, geride kaldý þuurumun incileri, incileri þuurumun ki nefessiz býrakmakla kalmýyor ciðerimi ayný zamanda kan üretmekten aciz kýlýyor kalbimi. Kan soluyorum hava niyetine, boðuluyorum kendi aðzýmdan çýkan alevlerde, kana karýþýyor içe akan yaþlar, sýrt sýrta verdik kana kana içiyoruz þelaleyi. Yedik mi kelleyi? Yedik mi gerisine hacet kalmýyor zaten yerik dil göz ne varsa her þeyi. Öyle bir gerilerek ölüyor ki tavþan þekilli temsilcim, emzikçim gelsin diye söylüyorum bunlarý, bilemiyorum nedendir söyleyecek pek bir þeyim olmamasýna raðmen önüne geçemediðim bu ahkâm kesme halleri. Gelsin kim gelecekse evrenin derinliklerinden, gelsin versin emziðimi susulayým kalayým diye iþte.

Þiþte beþ kiþiye yetecek et, ben tek kiþi genzime kaçýracaðým bunlarý þimdi. Bilinçli bir þekilde kendimi boðmaya teþebbüs edeceðim þiþkebaplarýný içime geçirmek suretiyle. Ölene kadar yemeye devam edeceðim kelleyi. Seni de. Ýçki de içeceðim. Su da. Bok da yerim belki.

Ne desem bilmem ki! Göz kýrpma bana öyle bilin bilin der gibi. Aha bilin neler çektiðimi gene geldin geçirdin içime þiþi. Emzik diye diye þiþledin beni. Genzime geçirdin þiþi, geberdim yetinmedin gene denedin. Tek hedefin beni yenmekti. Bense hep sana yenilmeyi denedim, ben denedikçe sen delirdin. Benim yenilgim senin de yenilgindi. Ben yenildikçe sen kendine yeniliyordun çünkü taraflardan ikisi de yenilmeden kazanan olamayacaðýný bilmiyordun. Aksi gibi öðrenmek de istemiyordun. Kazanmanýn da yenilmenin de iki taraf gerektirdiðini ve herkes yenilmeden hiç kimsenin kazanamayacaðýný idrak etmekte geciktin. Ýdrak kabiliyetinin cüzi olduðunu yüzüne vurmak istemedim önceleri. Yaralý yarasýna düþer ya, sen kendi delirmeni benim zaferim belledin bir müddet ve/fakat neticede kendine geri gelmemeyi seçtin ve bundan faydalanan ben akabinde geliþtirdiðim bir teknikle senin deliliði stratejik bir eylem niyetine kiþilik bellemeyi yeðlediðini dünya âleme dellal ettim. Cemaat bu neþriyat karþýsýnda þaþkýnlýktan senin görüntü itibarýyla tavþanlýktan örümcekliðe terfi ettiðini sanmak suçunu isledi. Tavþan kýlýðýndan örümcek kýlýðýna belki… Masumdun biliyordum ve/fakat o derece köpekleþmiþtim ki senin nahak yere mahkûm edilmenin makbul olmayacaðýný dillendirmeyi þiddetle reddettim. Ýkiden çoktu yüzüm. Gerisinde bir þey olduðundan deðil görüntümün, bilirim bilmez olaydým dibine kadar boþlukla doludur içim. Kendimi kaybetmemeliydim, hem sana yazýk ettim, hem de kendime. Senin yerine de içmekten baþka ne gelir ki þimdi elimden þu zafer sandýðým yenilginin, þu tek kiþilik hürriyet oyununun, yarattýðým ve büyüttüðüm þu tek diþi kalmýþ canavarýn þerefine ki biliyorum yiyecek beni günün birinde. Ben çok geç kendimi aramaya gidiyorum ötekilerle el ele. Kusura bakma seni þimdi ve burada tek baþýna býrakýyorum kaderinle ve kederinle.

Kendimden baþkasýna deðinmiyorum burada, ne demeye üstüne alýnýyorsun ey hergele kiþi?! Senin içine sakladým belki de kendimi senin içindeki boþluðu doldurabileyim diye. Hep kendimi arar durur oldum sonra, oldurabileyim diye seni. Öyle bir kiþi ki arayan da kendi, saklayan da. Üstelik kendidir aradýðý da, sakladýðý da. O kadar ki kendini kendi içinde kaybettiði düþüncesinin hâkimiyetinde eylemleri. Hal ve tavýr gidiþata göre þekillenmekte. Elde ne varsa en iyi þekilde deðerlendirilmekte. Þu halde elin kendisi iþte. Bir el öteki elde. Ne cennette, ne cehennemde, ikisinin kesiþtiði yerde el ele.
Ýkisinden biri beni yazmak için ötekinden sýyrýlmaya meyilli. Býrakma onu. Yazmasýn beni. Okumasýn bu yazýlarý hiçbir göz. Kendisine karþý durmasýn gayrý kimse. Kendisini kendinden kurtulmaya sevk etsin mi? Saklansýn? Tek kiþilik saklambaca kim katlanýr insanýn kendinden kaçmasýnýn ve kendini aramasýnýn baþka yolu olsa. Ah ne þehvet düþkünüyüm, olaydým keþke, ne sersem. Kopsun yavaþça ayrýlamýyorsa sevenler birbirinden sökmek suretiyle dikiþleri dibinden. Düþebildiðin kadar uzaða düþ seni yaralayan þeyden; darý ekme dibine, dallanmasýn budaklanmasýn, düþeyim deme kendi içine.

Tavþan gözü çok geniþ bir þekilde görüyor evreni. Tek gözün içinde pek çok göz… Evrenin semptomlarýný dillendiren tavþanýn gözleri… Gözler aynalar arasýnda birbirini arýyor. Kendilerini kendi içlerinde yarattýklarý bir dýþ dünyada kaybediyorlar. Kendi içlerine düþüyorlar ama kendi içlerine düþerken ayný zamanda kendi dýþlarýna da düþüyorlar. Düþerken bembeyaz bir gecede býkmadan usanmadan tek bir yýldýzý, hep ayný yýldýzý arýyorlar. Bütün yýldýzlar onlarý arayan gözler gibi spiral düþüþlere hapsolmuþlar. “Ben” kendi içime hapsolmuþum. “Sen” kendine gömülmüþsün. “O” senden nefret ediyor. “Biz” içimizdeki boþluðu bile tüketmiþiz. “Siz” bizi anlamak istemiyorsunuz. “Onlar” boþ gözlerle aynaya bakýyor. Hepimiz düþüyoruz, düþerken çözülüp daðýlýyoruz. Kendi yarasýna düþmeyi göremesin, hep öyle düþsün diye kiþi, dipsizdir bu kuyu, düþelim düþlediðimiz sürece... Boþluk bile yok içimde, aynalar arasýnda düþüyorum ölümüne. Düþene kadar düþeceðim belli ki. Kattým ahkâmý önüme, kýrbaçlýyorum ölümüne, gidiyoruz meçhule. Bok da yeriz belki.