Sisin arakasýnda bekleyen yavaþ yavaþ bir sonsuzluk ayrýlýðý sanki...
Oysa bir zamanlar yalýn ayak ay ýþýðýna bakardýk. Ya þimdi! Varlýðýnda yokluðuna hasret bir hýçkýrýðým boðazýnda düðümlenen...

Yine yokluðuna döküldüm, kendim gibi. Bir yaz yaðmuruna aðlarken buldum kendimi, meðer ayrýlmýþýz... ve þimdi yüreðim göçmen kuþlara emanet.

Nefti bulutlarýn gözyaþlarý akýyor sensizliðimle birlikte kaldýrýmlara. Elimde mum; karanlýk geceye inat, Ay’ý arýyorum gözlerin de...

Hani sana tüm harfleri eklesem , bir sen eder mi? demiþtim ya: anýmsar mýsýn bilmem?..

Düþünüyorum da ne hayallerimiz vardý bizim. Sevgilim sen söyle: apansýz biten neydi aramýzda ki? Býraktýðýn gibi kalmayan her sözde, anlamýmý yitiriyorum...