Bu bir ayrýlýðýn, kavuþmanýn ve ölesiye sevmenin yazýsýdýr!
(sonuna kadar gerçektir/ hayatýmýn yasak gerçeði biraz da…)

/Bir aþktýr ömür… Yudum-yudum yitirilen, sonralarý uçurum kenarlarýnda mehtap þarkýlarý söylenen…/

Sevgilim!
Þimdi “sen” olma vaktidir! Þimdi cennet aþkýnýn tam zamanýdýr. Þimdi yeniden doðmanýn da zamanýdýr… Ey gül yüzlüm! Uðruna ateþlerde yanýp-kül olduðum; o küllerden tekrar sen olup, yaþama sarýldýðým. Hayatýmýn en sevilesi yeri:”hoþ geldin”, þu garip gönlüme, hani bir tek senin zenginleþtirebildiðin zavallý yüreðime… Ýyi ki sevmiþim seni. Hani iyi ki þu an bir tek sana yazabiliyorum sevgimi…
(senden tek isteðim yüreðime geldiðin yollarý sakýn unutma…)

Sevgilim kendime kalýþlarda parçalarýmý aramaktan býktým/ yoruldum sahte oyunlardan, sessizlikten en çok ta aðlamaktan… Sahi ben çok mu cesaretsizdim? Çok mu sustum? Oysa cevaplarý sende býrakýrken, ne çok soru sordum ve ben o cevapsýz sorularda kala-kaldým… Ne zormuþ kendinin bile bilmediðin çözümsüzlüklerde yaþamak aþký.
(bir parça mutluluk çok gelmiþ olacak ki bu kadar acýyla azaltmaya çalýþýyorum)

Kirleniyorum. Bazen kendimi çok uzak daðlarýn ardýnda gül ararken buluyorum. Þaþýrýyorum. Nasýl bu kadar sensizliðe yakýnlaþtým… Yaþanmamýþ hüzünlere doðru yürüyorum, yanýmda garip bir ses “o senin cennetin/ sakýn býrakma” diyor, susuyorum.
(çok susmalarýn çaresizliðinde “seni” yaþatýyorum/ akýllýca mý inan hiç bilmiyorum)

“Gül yüzlüm… Sen ki kýrmýzýnýn aþkýsýn; beyazýnda masumluðu… En çok ta kadýnýmsýn”

/Bir sendir ömür… Ýçimde günbegün çoðalan, sonralarý ruhumun dört bir yanýnda yok olan; þarkýlarda hüznüme ortak olan…/

Sevgilim!
Þimdi “sensiz” Olma zamaný… Hiç istemesem de/ kendimi bu durumdan dolayý hiç affetmesem de… Sevmediðim zamanlara kalýyorum. Aldanýyorum. Her þeye birazdan daha da çok kanýyorum. Sakýn beni unutma gül yüzlüm. Buna dayanamam… Belki içimde yaþadýðým acýyý anlatamýyorum ama sen bilirsin beni bir tek sende yaþamak istedim gerçek sevgiyi… Onun için yanýlgýlar beni yolumdan çeviremedi ki halen senin yolundayým…
(ama sen yine de beni hiç unutma çünkü ben seni unutmadýðým için yaþýyorum)

Sessiz müzikler çalýnýyor sanki… Oysa diðer sesleri duymuyorum ki; kulaðýmda kalan en son sesin “seni seviyorum”, geliyor aklýma/ düþüyorum, gel kurtar artýk beni bu saçma hayattan… Sahi çok mu çaresiz görünüyorum?
(kusura bakma seni üzüyorum deðil mi kendime kalmalarýmla…)

Mevsimler ne kadar hain böyle… Týpký sonbahar gibi dökülüyorum aþktan tel-tel… Sanma ki umudum tükeniyor; þimdilerde kýþ ayýndayýz, çok az kaldý bahara… Elini tutup ta denize taþ atmaya… Oysa ben seni mevsimlere inat yaþamak isterdim/ en çok ta kaderime inat, ayrýlýklara da…
(senden hiç ayrýlmadým ki-sadece biraz kendime kaldým/çok!)

Kýzýyorum kendime… Neden daha çok sevmediðim için yüreðime de… –“Bu kadar mýydý sevgin be” demek, geliyor kendime… Sahi ben seni neden daha çok sevemedim ki…
(garibin aþký da garip oluyor sevgilim/ sen yine kusuruma bakma…)


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–18 )

-Emre onbey