Senin uðruna, özlemeyi “sevmek” yapmayý baþardým… Hadi kutla beni? Ýstersen kutlamayý da bir ömür yalnýzca seninle seviþmelere býrakabilirim. Ýçimden geçenleri belki söylemiyorum ama gücüm var seninle yolsuz kaçýþmalara…

Seni düþünüyorum. Seni özlüyorum. Ben bu hayatta sadece bunlarý baþarabiliyorum… Sýðýnýnca kalbine, en ait olduðum yerin orasý olduðunu iyi biliyorum/ yaþýyorum/ doyasýya bekliyorum. Üzerime doðru gelen her yalnýzlýkta, hayalinle kalabalýklaþýyorum ve inan bu çok güzel… Tarifini sorsaydýn eðer –ki sorma bence, zor seninle ilgili güzelliklerin tanýmýný yapmak. Ama yine de hep sevmek, sevmek iþte yürekten hissetmek! Emin ol ki, sanýldýðýndan daha çok seviyorum seni… Bir önceki seni seviyorum’u kýskandýracak kadar çok seviyorum seni.
(biliyor musun gülüyorum tüm bunlarý yazarken, öyle mutluyum ki, çocuk gibi iþte!)

Sensiz olmuyor. Aslýna bakarsan, nereden baþlayacaðýmý da bilemiyorum ama sensizken inan kýymetini hiç anlamýyorum bedenimin… Uykuymuþ, yemekmiþ bazen önemli ziyaretler falan iþte, hepsini boþ vermiþ durumdayým. Üstüne birde geçenlerde hasta oldum. Aklýma ilk gelenler bunlar belki daha da çok kusurum olmuþtur. Affetsinler! Bu aralar bedenimi vicdansýzlýðýma yakýþtýrmýþým, bunun ara sýra farkýndayým ve bende istemiyorum bu halde olmayý ama/ hep ama diyorum ya-bu bile ne halde olduðumun bir kanýtý gibi… Rüzgârlarýn tersi yönündeyim, kaldýrýmlara döþenmiþ mayýnlara bastýkça yüreðimden döküyorum en güzel düþlerimi. Yalnýzlýk parke taþlarýna sarýlmýþ sanki beni bekliyor gibi… Garip hislerdeyim!

Korkuyorum… Ölümden, sensiz ömrümü geçirmek fikrinden ve baþkalarýyla seni sevmekten; ne olur kýzma! En az benim kadar sende biliyorsun sensizliðimi… Derinliðimdesin, nereden bakarsan bak yine en çok sevdiðimsin. Dikensizde gülümsün/ bana baktýðýnda gülümsediðimsin. Yani düþündükçe aþkla çoðalan yanlarýmsýn. Þimdi ölsem ya da terk edip gitsen, çok ben olmam mý? Hani gerçek sevgi “sevdiðin olmaktý” o zaman ben olmamýn ne anlamý var, söyler misin? Ben “sen” olmadýkça sensizlikten ne farkým kalýyor. Yanýmdan ayrýlma! Bunu ayrýlýk sanma, kavuþamamazlýkta; bu bizi, “biz” yapan bir sýr… Anlatma kimselere, anlatma.

     Her þeyden daha fazla senin olmak için bekliyorum. Soluksuz uykularýmda rüyalarýmda senin olmadýðýn her an da kâbuslarla hýrpalýyorum ruhumu… Ýstiyorum ki bana geliþlerin çareyle olsun/ içimdeki çökmüþ duygularý güzelliðinle yenilemeni bir bilsen ne istiyorum. Yaþmak, seni beklemekse; ben sensizliði hiç yaþamamýþ sayýyorum kendimi. Beklemeklerim çoðaldýkça kanýmda dolaþýyorsun ve korkuyorum bir gün yaralanýrsam, içimden akacaksýn diye… Korkuyorum!

Gel güler yüzlüm, gamzelim/ en güzel gülüþünü alýp ta gel! Bizi ayrý düþünenlerle daha fazla ayný yolda yürüme, gel iþte! Ýçimden taþan paramparça bir halde yolunda deli-divane olan yanlarýmý da toplayarak gel! En asi iklimleri aþarak, rüzgârlarý, yaðmurlarý ve en çok kaderinin inadýný… Gel sevdiðim! Teninin kokusunu özledim, sesinin ahengini, gözlerinin ýþýltýsýný ve saçlarýnýn valsýný… Her gece düþlerime doðuyorsun. Sabahlarý her þeyi(mi) sensizliðe býrakmak inan hiç kolay olmuyor. Sevildiðin kadar da özleniyorsun, bunu bil! Unutma sen yanýmda olsaydýn, ben böyle olmazdým/ bunu düþündükçe özlemini daha çok seviyorum ve diyorum ki içimden ya hiç tanýmamýþ olsaydým seni, ya ne yapardým o zaman… Beni kim anlardý, duymak istediklerimi kim söylerdi. Seni seviyorum.

Kim bilirlerdeyim dediysem, yine sendeyim! Unutma, bize aþk bakýyor…

Emre onbey