Ben sana yandým bir. Gece düþünce göðsüme tüm ihtiþamýyla, uçurumlardan fýrlattým o hüzün dolu bakýþlarý… Rüyalarýmýn adýydýn! Sonralarý ýrmak dolusu ayrýlýk aldý götürdü senli yarýnlarýmý…
(bir toprak kokusu ile yaþýyorum seni…)

Neden sen yoksun sevgilim! Takvimler yollarýnda eskiyor… Bir sen düþmüyorsun hayallerime/ daðýlýyorum sensizlikte… Düþünsene yokluðunda güller ekmeye çalýþýyorum gördüðüm her yere, oysa kýþ mevsimi gibi sensizlik. Hani bir gelsen inan bana bahar gelecek düþlerime… Gam dolu gecelere terk eyleme beni… Bir baþýma mevsimlerin en zorunda kalýrým/ ne olur gel olur mu?
(doyamam ki sana, öylece uyurum sevgi dolu kollarýnda)

“firari saatlerden çaldým tüm sevgi sözcüklerimi…”

Bil ki, gelecek günlerimi kandýrdým; söylenebilecek ne kadar güzel söz varsa bir tek sana söylemek için… Evet, kendimde kandým biraz; koynuma alýrken hüzün dolu geçmiþimi, çok iyiyim sandým/ yanýldým! Ama asla býrakmadým senli düþlerimi…
(gerekirse her þeyi kandýrýrým… Bilirim ki sen varsan mutluluk vardýr.)

Tenim “sen “der, susarým… Unutmak sevmek deðildir ki-avuturum ancak yokluðunla bedenimi, sanki varmýþsýn gibi… Zaten öyle olmadý mý yýllarca... Seni düþünmenin kýyýsýnda küreksiz açýlmadým mý dev dalgalara. O fýrtýnalý akþamlarda kaç yýldýz kaydýrdým, biliyor musun? Sen olabilmeyi hak etmek için, ne zorlu savaþlarda kaybettim kendimi bir bilsen! Belki bu kadar iskelene varmak için neleri feda ettiðimi görürdün… Ay düþer gözbebeklerimden sevgilim! Öyle bir yer düþün ki, telaþlý bir kelebeðin yaþamak için ölüme verdiði karanlýk kuyularý/ nasýl kaçýlmaz ölümden, nasýl?
(bu caný senin için taþýrým… Ölürsem eðer, tekrar doðacak kadar da-neyse artýk-)

“gözlerin gereksiz düþünceleri siliyor ya; inan bakmalara doyamýyorum…”

Zaman ne hoyratça serpmiþ anýlarý… Nereye baksam gördüðüm güzelliklerdesin. Ama yine de çok az yaþamýþým o sevgini. Ah be zaman! Ne olurdu sanki biraz daha kalsaydýn yüreðimde. Sen de þahit olsaydýn mutlu olduðum günlere, gecelere… Biraz daha saniyeler verseydin bana ne olurdu ki sanki. Yoksa mutluluða yakýþacak sevgide çoðalamadým mý? Neyse sende bu dünyanýn bir vaktisin… En çok yine kendime kýzarým/ suçluyum. Kýsa zamanlara sýðdýramadým seni, affet olur mu?
(ey sevgilim! Ben seni hiç geçmeyecek zamanlarda sevdim…)

Üþüyorum sensiz zamanlarda gül yüzlü sevgilim!
Ýçimden bir yer taþýyor; kayalardan atlýyor denize tüm çýplaklýðýyla haykýrýþlarým, duyuyor musun? Sakýn yüreðimde yaþadýðýný kimseler bilmesin, hiç konuþma kimseyle olur mu? Artýk sevmiyorum senden baþka hiç kimseyi/ hatta inanmýyorum sensiz günlerde ki güneþin aydýnlattýðýna bile… Sen yoksan zaten görmüyorum ki-hiçbir þeyi. Umurumda da olmaz varlýðýndan öte yaþanacak her þey… Yeter ki o gül yüzünden bir damla gülücük eksik olmasýn, bundan baþka isteðim yok inan…
(seni sevmenin en güzel yaný da bu zaten; huzur doluyor insanýn içine/ tarifi yok)

—Bu benim yaþadýðým “senli” bir sevgi topluluðu; kaybolmaya razýyým dünden…

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–21 )
—Emre onbey