Sen giderken en çok beni götürdün… Yaralý siyah tonlarým oldu her yanýmý saran, renklerim vardý sana koþan/yarý yolda kaldýlar/ öyle iþte… Bekledim hep seni!

Anlatamadýklarýma sýðýndým yine cennetim… Sen ismini söylerdin de ben tanýmazdým belki /kar altýnda kardelen gibi/ yanýmdan ayrýldýktan çok sonra bir baþkaydý seninle “seni” konuþmak… Ayný kâðýda ayný hayali çizdiðimiz günlerde bir baþkaydý her þey; biliyor musun, artýk aþkýn karþýsýnda çaresiz kalýyorum. Tamlamalarda yokum. Yaþamak istiyorum /sensizlik var ya/ elimden gelmiyor.
(bazen takýlýyorum ama düþmüyorum… Ýnadýna yorgunum ama yaþýyorum)

Öyle yani;     
Sen giderken en çok beni götürdün/ yanýnda deðildim-arkanda önünde de… Ýçindeydim ve sen bunu bilmiyordun! Çok sonralarý içinde biri öldüðünde, duyumsarsýn tüm bu gerçekleri/ belki o zaman ben olmam bu dünyada/ sakýn yüz kývýrma, en azýndan bunu yapma olur mu?

Sen bana gelmeyi istemedin zaten, küçük yalanlarýn oldu çoðu kez yaþadýklarýn. Gün gelir farkýnda olursun diye, hep bekledim deðiþmeni… Bilmediðimi sandýðýn o küçük yalanlarýnýn içine en mutlu hayallerimi sýðdýrdýðýmý bil diye, aslýnda biraz da utan diye beklemelerim oldu her defasýnda… Ama kandýrmadým seni! Sadece biraz kandým sana… (yani gül çiçeðim aþka kandým/ aþkla yanýldým!)

Yaþananlar kolay anlatýlmýyor, her defasýnda defalarca acýtýyor içimi… Heyecanla eve koþmalarým, çoðu kez elimde dikeni batmýþ bir gül ile kapýnda beklemelerim oluyor. Bir martý çýðlýðýnda duyarým sesini diye deniz kenarýnda dalgalarý karþýlamalarým oluyor bazen de… Eskiden gülen gözlerimde aðlamalarým/ sebebini bilemediðim haykýrýþlarým /ve susmalarým oluyor günlerce… Hayat diyorlar buna! Ama biliyorum bir gün beni anlayacaksýn, sana ulaþmak için kendimden kaçan yanlarýmla karþýlaþmalarýnda olacak. Þaþýrma bunlara, o kadar taþtýn ki içimden, sýðdýramadýn seni… Yokluðunda daha da çok duyumsadým aþkýný. Bazen alýnanlar verilenlerle ayný olmuyor/ en çok aþkta /kanýyor insanýn yaralarýndan aþký- iþte o günleri çok yaþadým ben. Ýsterdim ki bir rüya olsun geçsin tüm bunlar/ bakma daha da acýsýný yaþýyor yürek ama söyleyemiyor… Hayat tuttuðu yeri iyi biliyor ve ben tek baþýma artýk karþý koyamýyorum /bekliyorum biz olmayý. (merakýmdan deðil, istediðimden-dönecek misin?)

—þimdi tanýmýyorum kendimi, yabancýlaþtýðýmýn kaçýncý yýlýndayým anýmsamýyorum. Ýnan, çoðu kez sorgulamýyorum hayatýmý! Bana “neden?” yaþýyorsun, dediklerinde bile nefret etmiyorum hiç kimseden… Biliyorum ki içinde bulunduðum durumun tüm cevaplarý sende gizli /þýmarmak istiyorum/ yüzü kýzarsýn diye etrafýmdakilerin senin gelmeni bekliyorum, inatla… Hadi gel de kýzart yüzlerini!

Öyle yani;
Yüzümü tutuyorum o günden beri… Tanýmýyorum kendimi bile/ bana beni anlatsana?


Emre onbey