Ben kabirciyim. Bu benim iþim. Tek deðilim; ayný anda pek çok yerdeyim. Ama konuþurken tekim. Hem gündüzü severim, hem geceyi. Adým uygunsuz mu buna?.. Olsun. Ben içinizdeki korkuyu anlamam, ne de yýlgýnlýðý. Yine de korktuklarým var mýdýr diye sorarsanýz bu alemde, hiç düþünmedim derim size. Çünkü ölümün olduðu yer evim, gözümün gördüðü kabristandýr, bilmem anlatabildim mi?
Mezarcýlarla karýþtýrýlsam eðer gücenirim. Fakat Azrail’e benzetilirsem övünürüm biraz. Lakin anlattýðýmdan sapmayayým: Mezar kazýldýðý topraða baðlýdýr; maddidir. Kapýdýr. Kabre açýlan yer mezardýr. Mezarcý sizin mezarýnýzý, yani kapýnýzý açar. Sonra sizi ben bulurum. Size ben refakat ederim kabirde. Mezar canlý bir kutudur, cansýzlarý taþýr. Kabir ise yoldur ve anlatýlmaz. Yoldur, bunu bilin yeter. Ve o yolun baþýnda ben, kabirci, sizi kaldýrýr ve gösteririm gerçeði.
Þimdi anladýnýz mý korku bilmezliði mi? Sizi en çok rahatsýz eden sorunun cevabýný, ben içimde taþýrým. Gayri fazla söze ne hacet!
Korkun dostlarým! Zira ben, sýcak baþlangýçlarý severim.
Bazen sevdikleriniz olurum yanýnýzda, bazen tuhaf duygularýn görüntüsüne bürünürüm karþýnýzda. Cennetinizin kapýsý, cehenneminizin karanlýðý olurum zaman zaman.
Kabirde tüm duyularýnýz karýþýverir birbirine. Hepsi üþüþür üstünüze, ve ayýrmak bana düþer lazým gelince.
Bilirsiniz ki yedi rengin toplamý beyazdýr. Buna raðmen beyazda bir bütünün parçasýdýr. Siz hiçbirini bilmezsiniz. Zaten perdeler bunun içindir gözlerinizde. Gözleriniz yalnýz beyazý bilir, onu yedi parça seçer. Bu bile yetmez mi gönlünüzü çelip, arzunuzu yakmaya? Emin olun fazlasý olsaydý kavrulurdunuz yana yana... Beyazda bir parçadýr. Ve bir araya geldikleri ne de harikadýr! Aslýnda onlara renk demek hakaret olur, ama sizin daracýk algýnýzý nasýl aþabilirim? Siz en iyisi renk bilin onlarý. Ne de olsa, karþý karþýya kaldýðýmýzda, hakaret olacaðýný anlayýp, bana hak verirsiniz.
Refakatçiyim, ama sanmayýn ki sizi elinizden tutup dolaþtýrýrým. Ben ilk baþta bir süre beklerim. Çünkü kabir size açýldýðýnda, ve gözleriniz gerçek anlamda görmeye baþladýðýnda, ölmüþ olmayý kaldýramazsýnýz da, bunu kabus sanýrsýnýz. Bedeninize bakýp aðlarsýnýz feryat figan. Arkanýzdaki kabri bilemez, topraðýn altýnda kararmýþ mezara bakarsýnýz o anda. Özlem duyarsýnýz bilirim geride kalmýþ hayatýnýza. Pek seversiniz faniliðinizi. Çoktur hatýralarýnýz hep. Yapýþýp kalmýþtýr sanki anýlar aklýnýza. Ve bu yüzden zaman etkili olur bir süre daha. Her biriniz günlerce, bazen haftalarca aðýtlar yakarsýnýz çürüyen vücudunuza. Büyük hasretler beslersiniz hatýralara. Ben hiç karýþmam bu evrede insana. Seyrederim kabirle mezar arasýndaki kapýda.
Zaman olgunlaþýp üzerinizden sýyrýldýðýnda ve mezar canlanmaya baþlayýnca ben, kabirci, bildiðim gerçekle doldururum mezarý. Ve kabrin kapýsý olur o zaman mezar. Ýþte tüm yakarýþlarýnýz biter bununla. Sýkýntýnýz geçer, anlamanýz gerekeni anlarsýnýz. Yeniye hazýr, dönersiniz yüzünüzü bana. Yani dostlar, her þey bu gerçekle alakalý. Bilmem anlatabiliyor muyum? Amma ve lakin, bu gerçek gizlidir ve korku baki kalacaktýr.
Eminim daha fazlasýný bilmek iþinize gelir. Buna raðmen, benim sözlerimde sýnýrlý. Fazlasý çýkmaz kelamýmdan. Siz bunu þifa sansanýz da, haddinden çoðu zarar getirir insana. Bende haddimi bilirim sonunda. Ben kabirciyim, ciddidir iþim- iþlerim, son nefesinizde yanýnýzda durmam. Ama Azrail kadar saygý duyulmak güzel bir þey gibi gelir bana.
Bu ismi ben seçtim; KABÝRCÝ’yi kastediyorum. Yine de gerçek ismimi bir ben bilirim. Fakat inanýn Azrail deðil ismim, ne yazýk ki! Beni bilen herkes bana kabirci der, bu da bana yeter.
Þimdi gidin sýcacýk yataðýnýza. Uykunuz gamsýz olsun, rüyalarýnýz tatlý. Hayatýn sarhoþluðu üzerinizden eksik olmasýn. Gidip gelin her gün iþinize durmadan, eskitin pabuçlarýnýzý. Emekliliðinizi homurdanarak, sanki bir þeyleri kaybetmiþ edasýyla boþ boþ yaþayýn. Ama beni mutlaka aklýnýzýn bir köþesine kazýyýn. Þimdi ve ya sonra, hiç fark etmez. Benden size dost nasihati. Çünkü er ya da geç karþýlaþacaðýz.