Uzun zamandýr neyi kaybettiðimi düþünüyorum. Televizyon karþýsýnda geçen saatler boyunca, uyuþmuþ benliðimle paylaþtýðýmýz çaresiz radyasyon tutkumuzu zaplarken, ekrandan taþan ýþýklarla aydýnlanan odamda, boþluðunu dolduramadýðým olgunun adýný koyma çabasýndayým. Kaç gündür çaresizdim ve kaç akþam geçti elimde kumandayla? Bazen, düþündüðümü bile unutmuþken, nedir ki eksikliðini bu kadar çok hissettiren? Acaba nasýl bir þeytanlýktýr ki, yitikliði ile bu denli yýkýldýðým?
Hayat devam ediyor... Benim akýp giden hayata karþý takýndýðým tavýr ise, sadece önemsemez bir gülümseme.
Dünü hatýrlamýyorum. Az önceyi bile anýmsamaktan acizim. Kendime karþý kayýtsýz, alýþkanlýklarým için isteksizim; alýþkanlýklarýmdan dahi þüpheliyim...
Aç deðilim...
Susamadým...
Damarlarýmda eksilen nikotini, beynime hücumu kesilmiþ kafeini önemsemiyorum. Kaç gündür bu kanalý seyrediyorum, Allah bilir...
Sýkýntýyý aþtým, sabýrla hesaplaþtým... kaslarýmýn hepsi uyuþmuþ- bunu sadece biliyorum-, kontrol bile etmedim.
Üç sinek dolaþýyor etrafýmda; baþýmýn üstünde konmadýklarý yer, merakla incelemedikleri kýl köküm kalmadý... En son ne zaman yýkandým?
Kokuyor muyum?..
Belki...
Buna da sanki hazýrlýklýymýþým, ya da yeni hazýrlanmýþým.
Çevremde bir þeyler deðiþti mi? Üzeri toz baðlamýþ eþyalarým hangileri? Perdeler neden pencerelerin önünde sürgülü?
Hiç mi denemedim açmayý?
Belki de az önce çektim yeniden ve az önce oturdum buraya, televizyon karþýsýna. Az önce, var mýydý?
Kimleri tanýyorum?
Bu evde tek baþýna mýyým? Kimseyi duymuyorum. Birileri geçip durmuyor ekranýn önünden. Saðýmda bir kapý var biliyorum, içeriye açýlan.
Orada mý acaba?..
Yanlýþ hatýrlýyorsam bu benim suçum deðil, çünkü neyi aradýðýmý unuttum çoktan.
Kafamý oynatsam ya saða sola. Ama sanki boynum incecik bir tel ve kafam zar zor duruyor üstünde. Korkuyorum boynumu kaybetmekten.
Dýþarýdan sesler geliyor kulaðýma, ama hiç biri tutmuyor elimden, seslenmiyorlar bana, farkýmda deðiller ( ben farkýmda mýyým?) . Beni ayaklandýracak hiçbir çaðrý yok... hiçbir çaðrý gelmiyor aklýma beni yerimden kaldýracak.
Çözümsüzlük hissediyorum; sýkýþmýþlýk ve debdebeli bir buhran. Ýsyan eden bir yaným var: yumruðunu sýkýp havada sallayan ve meydanlarý dolduran onca kelimeyi görüp de kullanamayan yaným o. Ýþlevsiz dilimin üzüntüsüyle haykýrýyorum boþluðumun içinden. Dünyayý yerle bir edecek sarsýntýlar kopuyor etimle kemiðimin içinde...
Fakat nasýl bu kadar sakin karþýlayabiliyorum bunlarý?..
Hayret etmeyi pas geçiyorum. Zira hayret edecek türlü tuhaflýk var oluveriyor görümün ortasýnda:
Bunlarý daha önce gördün mü?..
Etrafýnda duran her þeyi biçimsizliðe iten, kalýba dökülmemiþ, algýyla yontulmamýþ güzellikler; kendi vahþiliði içinde muazzam, heyecan verici ve tabirsiz...
Onlar, ki asýrlarca beklenmeye deðerler, yine de bir þey düþürüyorlar kuruduðunu hissettiðim aklýma: vazgeçmek...
Kaybolaný görüyorum karþýmda. Sindiði yerden fýrlamýþ ve belirsiz bakýyor bana.
Bana mý bakýyor? Belli ki vazgeçilmek istemiyor.
Bende istemiyorum. Henüz erken deðil mi diyor sanki, henüz erken deðil mi?
Bilmiyorum. Bu benim elimde mi? Ýçimde peydahlanan tüm duygularý aþýyor hissettiðim... düþmek gibi, sonsuzca ve sonsuzluðun gölgelerine baþ eðmek gibi.
Karþýlýklý duruyoruz Kaybolanla; ben elimde kumanda oturuyorum koltukta, o ise ekranýn karþýsýnda. Yine de sadece o direnir gibi akýl almaz tuhaflýklara, kalbi parçalayan duygularý durmadan peydahlayanlara...
Hem onlardan, hem de alakasýz çevresinde mutlaklaþanlardan. Üzüntüsünü bende hissediyorum sanki. Adeta kýrgýnlýðý ile bir þeyler anlatma uðraþýnda bana... Anlamýyorum. Kaçýnýlmaz bir son var sanki aklýma soktuklarýnda.
Anlamýyor muyum?...
Farkýndalýk içinde düþüyoruz boþluða. Üzüntüsü onu býraktýðým için deðil. Daha baþka þeyler var duygularýn eþikte kaldýðý boþlukta. Gündüz var üzüntüsünde, ve de gece. Güneþin sýcaklýðý, yaðmurun mucizesi; uyku var, bilinçsizce çýkýlan yolculuklar ve bedenin uykuya ve rüyaya özlemi var. Kýrgýnlýðý aþk için, sevgilinin nurlu yüzü ve berrak sesinde doðan huzur için.
Mevsimler var üzüntüsünde; mevsimi beklenen bir salkým üzümün tadý ve mevsiminden evvel bulutlarý parçalayan yaz güneþinin müjdesi var...
Kapý çalýndý...
Israrla...
Þiddetle vuruluyor ahþap kapýnýn yüzeyine.
Son bir uyanýklýk içimdeki þimdi...
Birileri baðýrýyor dýþarýdan...
Adýmý mý sesleniyorlar?
Kapýya bakmýyor gözlerim. Hala ekranda tüm ilgim. Kaç kiþi var adýmý haykýran? Kapý sarsýlýyor ama açýlmýyor.
Aðlamalar ve feryatlar...
Aslýnda duyuyorken gürültüyü ve tuhaflýklar, artýk daha fazla yadsýnmýyorken tarafýmdan, uzaklarda bir bulut gibiyim. Açmýyorum kapýyý inatla. Ama vazgeçmiyor gürültüler uðraþýndan: kapý açýlacak, o kadar...
Neden açmýyorum ki kapýyý? Ayaklarým yok mu benim, bir aklým ve vücudum.
Zor...
Kaybolan tepemde ve üzüntüsü akýyor içime, sanki benimmiþ gibi, sanki kahrolan benmiþim gibi.
Algýmý, benim zavallý algýmý silkip atan fevkalade güzellikler çýkýyor sahneye yeniden. Eskiden gördüðüm ve hala karþýmda endam eden her þeyin isimleri neydi ki, ben þimdi hepsini yeniden koymak için heves ediyorum. O zaman, ya bunlar onlar deðil, ya da çok uzun bir uyku bu, gördüklerimi görmek istediðim gibi gösteren. Kendim de deðiþmiþ miyimdir acaba? Merak ederken kendimi, Kaybolan bekliyor karþýmda. Bir çerçeve duruyor aramýzda.
Anlamýyor muyum?
Gürültüler savaþý kazanýyor sonunda.
Kapým yerlerde...
Üstüne basýp geçen insanlar bildiðim gibi; nefes nefese ve fani. Biri yaklaþýyor suratýma. Gözleri gözlerimde; bense ekrana bakýyorum hala.
Bir dokunuþ var boðazýmda; yumuþak ve tedirgin...
Bir el yükseliyor gözlerimin üstüne, son kez bakarken dünyaya...
Ve bir ses duyuyorum, yankýlanýyor çok uzaklarda... “ Ölmüþ.”