Bir Dosta Mektuplar 13                                        

Çok oldu sana yazmayalý dost çok oldu
Ayten’i yitirdiðimden beri
Ýnan elim kalem tutmaz oldu
Nice geceler uykusuz kaldýðýmda
Hep sen geldin yadýma
Bir küsüþ küsmüþtün ki kadýnlara
Tümünün adýný anmaz olmuþtun
Kýzardým sana, vefasýzlýðýna
Boþ verdim o vefasýz Yelda’yý
Ah... o Ayten var ya vefasýzýn vefasýzý
Dinmez oldu yüreðimdeki sýzýsý
Unutmak nasýl olur anlatýr mýsýn bana
Unutur mu bunca acýya katlanan
Uðrunda ölümü bile göze alan
Terk edilmiþliðin acýsýyla yanan
Unutamýyorum dostum unutamýyorum
Öylesine derin ki yaram
Kaç gün oldu unuttum
Açtým yedi yüzlük þiþeyi
Kesmedi açtým yenisini
Efkar bastý aðladým doyasýya
Öylesine baðlanmýþým ki
O Ayten denilen vefasýza
Onsuz yaþamaktansa dedim
Son vereyim yaþamýma
Kalktým kalýnca bir ip buldum
Baðladým ucunu salýncak halkasýna
Öbür ucunu düðümleyip taktým boynuma
Devirdim ayaðýmýn altýndaki sandalyeyi
Bre aman yaþamak ne güzelmiþ meðer
Uðraþtým kurtulmaya ne gezer
Yaþam gözlerimden ne tez siliniyordu
Gözlerimi açtým hastanede
Bir de baktým baþ ucumda
Bizim Nevres oðlu
Kahya oðlu da derler ona bilirsin
Meðer o kesmiþ boynumdaki ipi
Nasýl da yetiþmiþ tam zamanýnda anlayamadým
Anlayacaðýn dost son anda yýrttým kefeni
Yaþamak güzelmiþ umarsýz olsan da
Nevres oðlu demediðini komadý bana
Deðer mi be kardeþim deðer mi
Vefasýz bir kadýn uðruna ölmek
Hem de bu güzel dünyaya
Kirli bir ipin ucunda veda etmek
Ne söylese haklýydý Nevres oðlu
Yaþamak gerekir son nefese dek
Hem de en güzel sevgilerle dolu dolu 9 Aralýk 2001
                    Özcan NEVRES