Nedir ki hayat? Veya nerelerdedir ki aranan hayat? Hayat en saðlamýndan kapkaççýdýr; mutluluklarý çalar...En mutlu olduðun andýr aslýnda gözyaþlarýnýn kapý çaldýðý. Veya kalbini açtýðýn gündür, aslýnda soðumaya baþladýðý. Aksak ritimlidir hayat, dinginliðin olmadýðý, kimine çekicidir aksak ritimler ve kimine göre de en özeli akýcý melodilerdir.

Kimine göre hayat baharda baþlar, kimine göre de güzde... Hazan yapraklarý bana aþký andýrýrken, size belki de ölümü çaðrýþtýrýr. Ve bence ölüm en büyük aþktýr. Sessizce baðlar sizi kendisine; hayattan, yaþamdan çok ölümü konuþuruz. En zor anlarýmýzda hayatý deðil, ölümü arzularýz. En büyük aþk “ ölüm” dür. Sevgililerimize, “ Hayatým “ derken aslýnda gittiklerinde ölümü hatýrlarýz. Ve aslýnda onlarýn varlýðý hayatýmýz deðildir de tam anlamýyla ölümümüzdür. En dürüstü belki de “ Ölümüm” demektir....

Kafamýz karýþtýðýnda, canýmýz sýkýldýðýnda neden gökyüzüne deðil de topraða bakarýz!? Kurtuluþ, çözüm neden ýþýkta deðil de karanlýk, loþ odalarda düþünülür?! Ve neden her cenaze aslýnda hüzün deðildir?!

-- “ Öldü de kurtuldu? “
Ölüm, yaþamdan neden hep daha kolaydýr biz ölümlüler için? Aciz yüreklerimizin en çok sýðýndýðý liman neden hep ölümdür?

Seviþmeler bile neden hep ölüme benzer? Ayrýlýklar, aþklar, þarkýlar neden hep ölüm kokar? En acýklý þarkýlarda neden gözlerimiz dolar? Aklýmýza getirdikleri anýlardan mý yoksa her yaþanmýþlýktan sonra ölen, kaybolan duygularýmýzdan mý?

Ahmet Altan bir kitabýnda þöyle yazmýþtý :

“ Allah insana öyle bir sabýr vermiþtir ki, doðduðu günden itibaren öleceðini bilerek , buna tahammül ederek yaþayabilir.” Yani tam böyle deðil de böyle bir þey yazmýþtý. Aslýnda iliklerimize kadar ölüm kokarýz ya, unutmak iþimize gelir...

Ben hep daha çok sevdim ölümü. Bu tamamen benim rahatsýzlýðým. Bana göre yaþam , göz kýrpýþý kadar süren bir ilizyon, ve tek gerçek “ölüm” . Veya o ölüm aný. Herþeyinle dürüst olduðun, çaresiz, korunmasýz kaldýðýn tek an. En özel an , en güzel an... Ben hep ölüme yakýn yaþadým. Hep çekici geldi bu meret bana...

Ben yaþarken ölüme yaþýyorum. O an geldiðinde , savunmasýzlýðým altýnda suçlanacak bir nokta olmamasý için yaþýyorum. Ölümü rahat karþýlamak için yaþýyorum. Ve diliyorum; ölüm beni aldýðý gün herþey gerçek olsun artýk!