sende bir yaðmur damlasýndaki yeþilin tadýný gördüm; okþayýcý, sakin ve huzurlu bir edasý vardý: bir çobanýn en deðerli kavalýnýn en güzel ezgisi yankýlanýyordu. ve bir dilberin en alýmlý bakýþýndaki büyü saklýydý...

sen bir yaðmur tanesinin arýk tadýnda merhaba dedin bana.. ben, merhabaný bir gül yapraðýnýn ipeksi dokunuþuyla karþýlamak istedim; sonrasý sende gizli.

hani kavurucu bir güneþin ardýndan topraðý döven yaðmur damlalarýnýn, topraðýn debelenmesine neden olup, havaya saldýðý ana kokusunu (toprak diþidir), öze dönüþün þuursuz özlemiyle ciðerlerimize çekeriz ya, iþte böylesi bir nemin tavýnda ulaþtý bana; merhaba'n...

sonra yeþil sarmalandý her yanýma, yeþil vardý damlanýn özünde; yeþil, hiçbir çiçekte öyle güzel durmamýþtý.

ve sonra karalarýmýzýn yazgýsýnýn iþlendiði kara gözlerindeki buðu okþadý her yanýmý. derinliklerinde uçurumlar saklýydý: intiharýmýn zemini.

bakýþlarýnda nar kýrmýzýsý ateþ vardý, duyumsanan.

ve saçlarýn mavi deðdi yüzüme; mavi bir dalganýn kumsalý okþayarak tüm lekeleri silmesi gibi.. mavi savruldu saçlarýn, güneþi dantel dantel renkleriyle süzmek ister gibi...

sonra sarý uzandý ellerin ellerime; sarý dokundu papatyadan esinli.. sarmaladý avuçlarýn ellerimi; narenciye bahçelerinde...

kýrmýzý... ah kýrmýzý... bu rengini anlatýrsa yüreðim anlatýr, o da kutsallýðýnda zikrediyor onunla.. evliyalarý bile kýskandýran heybetinde.. ah kan kýrmýzýsý, ah alev dudaklarýnýn yakan tadý... ahh..!

þimdi yediverenler, gökkubbeleri, anarþist yazýlar, peygamber söylevleri, düþ tarlalarý, kýrlangýç kanatlarý, kýzýlderili týlsýmlarý, okyanus gizemleri seni anlatýr. seni bir yapraðýn gölgesine, bir toz zerreciðine ve bir daðýn en bakir topraðýna dokunan kar tanesine.. seni kelimelerin sýnýrsýzlýðýndaki lacivert gecelerin usanmaz yýldýzlarýna anlatýr. seni anlatmak salt yürek iþidir ya, onlar anlattýklarýný zanneder..

hadi kal bendeki yanýnla...