Korkaðýz! Hepimiz! Gerçeklerimizle yüzleþmekten korkarýz en çok. Kendimizle baþbaþa kalmaktan ve sadece bize ait düþüncelerin belleðimize oturmasýndan, bizi cilveli bir kadýn gibi kendisine esir edeceðinden korkuyoruz ve biz, düþüncelerimizin bize ait olduðunun bilinmesinden, sezilmesinden korkuyoruz.

Kaçýmýz düþündüklerini dürüstçe açabildi bir baþkasýna? Kaçýmýz, korkmadý bilinmemesini savunduðumuz düþüncelerimizin bizleri etkisi altýna almasýndan? Ve bizler, belki de bilerek ve isteyerek saplandýðýmýz düþünceleri oyarak, derinliklerine ulaþmak istedik. Belki de, kendi günahlarýmýzýn farkýnda olduðumuz halde, bunu büyütmeye çalýþtýk.

Söylediklerimi teokratik bir anlayýþla algýlamayýn; onlar, bizim kendi kurallarýmýzý çiðnediðimiz düþüncelerimizdir. Bizim sýnýrlarýmýzý, yani tüm birikimlerimizin bize verdiði düþünsel kazanýmýn belirlediði sýnýrlarýmýzý aþmadýr.

Her yýl bir yaþ daha yenik düþüyor bedenlerimiz. Kimimiz daha gençliðin en cafcaflý zamanlarýný, kimimiz o delikanlýlýktan biraz daha olgunluk toplayarak, kimimiz de, baþkalarýna yaþam dersi verecek yaþlara gelmiþiz. Ama hepimizde, kendimizden bile saklamak istediðimiz düþünceler yeþermiþtir zaman zaman. Bazen, herþeyi paylaþtýðýmýz insana bile açýlmaktan korktuk. Korkumuzun en büyük nedeni de, düþüncelerimizin bizi sapladýðý utanma duygusudur. Kendimizle yüzleþmeye bile utandýk, öylesi düþüncelere kapýldýðýmýz için. Aynalardan uzak durduk öylesi anlarda, yüzümüzün kýzarabileceði ihtimalini sezerek. Baþkalarýnýn gözlerine bakamadýk, sezilir, öðrenilir diye. Oysa biz, düþündüðümüz anlarda utanmadýk belki de. Belki de, yasak elmayý ýsýrmanýn verdiði sarhoþlukla geçmiþtik kendimizden. Ya da, ulaþýlmazý iç dünyamýzda sahiplenme zevkinden tüm sýnýr gerekçelerine tükürdük o anda. Ama bizler, anlýk bir buhurun etkisinden sýyrýldýðýmýz anda, utanmaya baþladýk kendimizden ve herkesten sakladýðýmýz o, bize ait düþüncelerimizden.

Þu an kime ait olduðunu hatýrlamadýðým bir söz vardýr: "düþünmekten utanmadýðýnýzý, yapmaktan utanmayýnýz..." Hangimiz bu kadar cesur? Hangimiz bu kadar dürüst kendisiyle? Gerçekten bunu yapacak yürekliliðe sahip miyiz? Ya da, kaçýmýz, diyelim? Üç mü? Beþ mi? Belki de hiçbirimiz. O halde neden düþünme gereði duyduk? Neden kaçmak istediðimiz o düþüncelerimize saplandýðýmýz an ondan uzak kalmadýk da, deþip kurcaladýk? Merak mýydý, tüm nedeni? Sýnýrlarýn ötesini mi merak ettik? Çizgiyi geçmek bize ne verdi? Büyülü, gizemli tatlarý mý, yoksa utanmamýza neden olacak ve bir ömür kendimizden kaçmamýzý saðlayacak bilinmezlikleri mi? Her iki durumda da, bizler, girdiðimiz düþünce girdabýný baþkalarýndan saklamak için kendimizle savaþmaya baþladýk. Bazen uyku arasý dile getirebilme ihtimalinden dolayý, uyumaktan bile korktuk. Ýçimizde bizi kor bir ateþ gibi yaktýðý halde düþüncelerimiz, onlarý söküp atamadýk. Yanma pahasýna da olsa, kurtulmak istemedik. Belki herþeyimizi paylaþtýðýmýz insana fýsýldamak istedik bir an ama dilimizin ucunda düðümlendi kelimeler. Yardým bekledik ama kimseler gözbebeklerimizden okuyamadý o çýðlýðý. Bize kaldý yine, içimizi yakmaya devam ederek.

Ýþte, bizler bu kadar korkaðýz; düþünmekten ve düþündükten sonra dile getirememekten. O da yetmezmiþ gibi, utandýðýmýz için, dile getirince dýþlanmaktan ve yalnýzlýða itilebilmeyi göze alamamaktan. Hepimiz korkaðýz iþte. Korkaklar sürüsüyüz. Baþka bir taným paklamaz bizi.