Ve yoksun...

Kaç zaman oldu, hatýrlayamýyorum. tesbihlere gömdüm sayýsýný yokluðunun. ne oynaþmaya davetkar kahkahalarýn duyuluyor, ne de içimi ürperten dokunuþlarýn yakýyor tenimi. akþamsefalarýnýn paylaþýlan güzelliði, bir taraftaki tabaklarý kirlenmeyen iki kiþilik þamdanlý sofralara yansýyamýyor. aç kalýyor gözbebeklerim. çýplak kalýyor seni örtünemeyen yüreðim. ay'a ahkam kesemiyorum küçümseyen bakýþlarýmý gönderip, odamdan kovamýyorum perdeleri örterek. çünkü yoksun. çünkü ayýn þavkýný solduran yüzün yaðmýyor odama. ellerinin kývrýmlarýnda gezinemiyor ellerim. ellerim boþ.. bomboþ...


Ve yoksun...

iki çam aðacýnýn gece karanlýðýndaki ay ýþýðýnýn yansýttýðý karartýlarýnýn, birbirlerine kenetler gibi duruþlarýnda düþüyor aklýma, duygusallýðýmýzýn kenetlendiði anlar. baþlar omuzlarda unutulmuþ gibi... odamýn perdelerini çekmeye korkuyorum. ordayýz. iki aðacýn kenetlenmiþ siluetinde. varoluþumuzun en büyük nedeni olarak inandýðýmýz bizli anlardan gelmiþiz. meydan okur gibi duruyoruz geceye karþý. umarsýz, korkusuz. karanlýða yansýyan eksiðimizi tamamlýyor ve mýrýldanýyorum türkümüzü:


" gökyüzüne çizilmiþ resimlere benzerdik
rüzgarýn peþine takýlan bir nefes gibiydik
kýrdý dallarýmýzý fýrtýnalar boranlar
kaldý bahar çiçekleri üzerinde sevdamýz"


Ve yoksun...

artýk kavgalarýmý anlatacaðým kimse yok. artýk sokak sokak polislerin kimlik kontrollerine yakalanmadan eve geliþlerimi anlatacaðým kimse yok. tüm günün yorgunluðunu unutturan, tüm koþuþturmalarýma açýklýk getiren, kapýnýn açýlýþýyla gördüðüm ela gözlerin artýk yok. isli ve kýzgýn bir tencereye dokunur gibi oluyorum kapýnýn kolunu tutarken, eve dönüþlerimde. ellerim yanýyor. ellerimi sensizliðin daðlýyor.


Ve yoksun...

gözlerimi üzerinde unuttuðum mimozalarý toplayýp, yüreðimi uzatýr gibi uzatamýyorum sana ve onlarý kucaklar gibi alýþýnda gözbebeklerinin pýrýltýsýný göremiyorum artýk. sonrasýnda, adetten ya da içten, ama yansýmasýnda sevgiyle karýnan öpüþünü tadamýyorum. çünkü yoksun... çünkü uzak bir kentin kuytusundaki bir evin ýþýðý ölgün odasýndasýn. uzaklardasýn...

Ve yoksun...

dudaklarýndan yanan bir sigarayý devam ettirme hazzýndan yoksunum. parmakuçlarýn yüz hatlarýmda gezinmiyor artýk. saçlarýmý okþamýyorsun annemden sýrayý devralýp. okþayýþlarýnda, herþeyi silip gözkapaklarýmýn ardýna salamýyorum kendimi. ha þimdi, ha þu an deyip, heyecanla öpüþünü bekleyemiyorum senli zamanlardaki. çünkü yoksun... ýþýltýlarý baþ döndüren bir þehrin gecesinde unutulan bir ezginin cýlýz notalarýna saklanmýþsýn.

Ve yoksun...

uyumalarýný fýrsat bilip, saatler boyunca fark ettirmeden yüzümü yüzüne yaklaþtýrarak içemiyorum soluðunu. doyasýya seyrine varamýyorum cemalinin. benim oluþunun muazzam egosunu tadamýyorum artýk. çünkü yoksun... ve dokunma isteðiyle kývrandýðým halde, uyandýrmamak için sadece seyrinle yetindiðim kývrandýran anlarý tadamýyorum artýk.

Ve yoksun.. yok-sun.. yok...
yoksunum.. yoksulunum...