Hani birden duygu girdabýnda bulursunuz kendinizi. Belki bir görüntüyle olmuþtur bu. Yahut kulaðýnýza çalan seslerle. Ve yahut, yaþadýðýnýz bir an'ýn size hatýrlattýklarýyla. Belki de, durduk yerde düþüncelerinizin sizi götürdüðü anýlarýnýzýn canlanmasýyla...

Burun kemiðiniz sýzlar önce. Sonra gözleriniz buðulanýr ve siz istemeseniz bile, gözyaþlarýnýz yanaklarýnýzdan süzülmeye baþlar. Kitlenirsiniz tüm seslere. Hiçbirþey duymak istemez ve dudaklarýnýzý kýpýrdatamazsýnýz hýçkýrýklara boðulmamak için. Çünkü o an, ya yalnýzsýnýzdýr, ya da hýçkýrýklarýnýzýn ne demek olduðunu anlamayacaklarýn arasýnda...

Yüreðinizde taþýdýðýnýz "sevgi"dir, sizi o duygu girdabýna iten. Uzanýp tutunmak istediðiniz sadece bir eldir: sevginizi sunduðunuz insanýn eli... O'nun dýþýnda hiç kimse hissettiklerinizi paylaþacak eþdeðerde deðil, olamaz da...

"Baþýmý omzuna yaslayýp, aðlamak," sözü, ilk defa kliþe olmaktan çýkýp, hak ettiði anlamý kazanmýþtýr nezrinizde. Hýçkýrýklarýnýzý duyurmak istediðiniz tek varlýk, O'dur. Buna raðmen O'nun, o an yanýnýzda olmamasý, duygularýnýzý yaþamanýza tek engeldir. Ve koca bir yükün aðýrlýðýndan kurtulmak varken, O'nun olmayýþýyla, ezilmekten kaçýnmanýz mümkün deðildir. Hele ki, geceyse ve yalnýzsanýz, sancýlara dönüþür sessiz gözyaþlarýnýz. Dilediðinizce akýtamazsýnýz acýlarýnýzý yanaklarýnýzdan. Hýçkýrýklara dönüþtüðünde bile, sese dökemezsiniz elinizde olmadan. Aðlamayý bile beceremezsiniz O'nsuzluðunuzda. Bu kadar basittir iþte, duygularýnýzý yaþamanýz için, sevdiðinizin yanýnýzda olmasýnýn gereklilik tanýmý...

Hani, birden sessizliðin sesi bir baðýrtý gibi çarpar kulaðýnýza. Nedenini kurcalamaya fýrsat bulamadan irkilirsiniz. Korkunuzu daha fazla yaþamamak için, varlýðýnýza eþlik edecek sesler oluþturmaya çalýþýrsýnýz. Kiminiz müziðe ihtiyaç duyar; teybe bir kaset koyar veya radyodan hoþlanacaðý bir frekans bulmaya çalýþýr. Kiminiz televizyonu açarak, görüntüyü de ekler seslere. Telefonu olanlarýnýz, ulaþabilecek insanlarýn listesini dökerek hafýzasýndan, konuþacak birini seçmeye çalýþýr. Onlara sýðýnýrsýnýz, kendinize de itiraf edemeden. Bunlara da sahip deðilseniz, ulaþabildiðiniz nesnelere dokunursunuz. Kontrolünüz içinde onlardan ses çýkmasý gevþetir sizi. Bir battaniye de olabilir bu, hoyratça býrakýlan bir kitap da...

Geçici de olsa, üzerinizden attýðýnýza inanýrsýnýz irkintinizi. Onlar da yetmemeye baþlar kýsa bir süre sonra. Eklemlerinizi kükürdetir, kaslarýnýzý oynatýrsýnýz bilmeden. Ve geceyse ve yalnýzsanýz, göðsünüzün orta yerinde bir daralmanýn oluþtuðunu fark edersiniz. Sesli soluyarak rahatlamaya çalýþýrsýnýz; sesli ve derin. Bu biraz da, sessizliðin, size baðýrtý gibi gelen sesini bastýrma refleksinizdir ayný zamanda. Bunu her yapýþýnýzda, daralmanýn þiddetini artýrdýðýný hissedersiniz. Ve tüm bunlarýn nedeninin, aklýnýza gelen ilk insanýn yokluðu olduðunu derin bir þekilde duyumsamaya baþlarsýnýz. Çünkü, yaþamýnýza anlam katandýr, O... Çünkü, sevdiðiniz insandýr, O... Çünkü, yalnýzlýðýnýzý yaþamamanýz için, dünyanýzdaki tek çözümdür, O...

Bir zaman sonra, yaþadýðýnýz bu duygu yoðunluklarýnýn, sevginin ne demek olduðunu yüreðinize kazýtmadan önce okuduðunuz kitaplarda veya anlatýlan yaþanmýþlýklarda, "yaþanmasa da olur," türünden yaklaþýmlarda bulunduðunuz duygular olarak görmüþ olmaktan utanmaya baþlarsýnýz. Anlamýþsýnýzdýr ki, karþýtý yaþandýkça, taþýdýðýnýz duygular daha çok belirginleþir. Size ait olaný özel kýlmaya baþlar. Baþkalarýndan farklý oluþunuz, insan yanýnýzýn zengin duygularýný keþfiniz belirler. Ve siz, kavuþmayla ayrýlýðýn, beraberinde taþýdýðý onlarca farklý duyguyu, gerçek deðerinde yüreðinize oturtmuþ olursunuz; sonrasý gece sancýlarýna dönüþse bile...