kimseler bilmez bu gece hangi duygularýn akordunda türküler söylediðimi.
ve kimseler bilmez ela gözlerine iki kýsa þiir okuduðumu.
bu gece ýslýk sessizliðindeki bir mezarda, türküler güç verdi bana.
ilk defa,sensizliðin soðukluðunu türküler kapattý bu gece; bir de raký...

gelmeliydim.. gelemezsem çatlardým.. o türkü sevinçlerimi.. o türkü duyumsamalarýnýn yaþattýklarýný yansýtmalýydým bir þekilde. sesimi duyurmalý,ezgilerimi dinletmeliydim..
aþýktým... aþka aþýk belki ama bir endamý ömre deðerde yaþadým bunu... aþký, sende sevdim yeniden...

geldim.. ordasýn ve bir yabancý gibi bakýyorsun bana.. bir yabancýya selam verir gibi verdin merhabaný. bir yabancýnýn uðrak bir yolüstü mola yerine gelirkenki karþýlamadan farksýzdý, bakýþlarýndaki yabancý görme isteðin.. oysa bir gün öncesinde duygu saðanaðýmýn istemleriyle kucaklamýþ, ve þiirlerin anlatamadýðý imgelerindeki en güzel sevda sözcükleriyle kucaklamýþtým, ve gülümsemiþtin. ama þimdi ordasýn ve bir yabancý gibi izliyorsun varlýðýmý. oysa, içimde kopan fýrtýnalarýn sessiz nehirlerinin içten çaðlamalarý gibi debdebe bir havadayým. sendeyim, sevdandayým... neden görmek istemiyorsun.

olsun.. ben sevdanýn acýtan yanýný sevdim en çok. ve karanlýðýn korkutan zamanlarýmda, sancýlarýmýn
yürekten sýzlatan yanlarýna tutundum en fazla. ve kirli bir dünyanýn içinde direnen mavi ýþýklarýn
uzantýsýndaki okþayan gülüþlerde tattým renginin sevda yeþilini. ve ne istediðimi bilerek karaladým son dizelerimi..

sendeyim iþte.. anlamýyor musun. varlýðýndaki yokluðun, yokluðundan daha har, daha kor, daha bir
daðlatan... gel bana.. benim.. bana.. bende.. sadece benle...