Ýster Kimya-yý Saadet’e, ister Fusûsul-hikeme, istersen Futuhât-i Fethiyeye, istersen Kitâbü’l-Menâmât’da ki padiþah þiirine bak! Kenz-i mahfî! Levhi aslýnda mahfuz eden yerde: Kalem Ustasý ne yazdýysa onu kýraat edip yaþayacaðýz.

Ýnsan gönlü ki iki âlemin câmisidir, kapýsýdýr! Kimilerine göre de þu gönül bir Kabe’dir. Yýkýlmamalýdýr, kýrýlmamalýdýr. Kimilerine göre, Ebreheler gelip yýksýn diye vardýr… Ey Bir can! Gah, celalin maðlubunda þeytan, gah cemalin zaferinde adem olunur bilirsin! Ben yüreðimde medd-i cezir dansýný yaþayanlara söz geçirip sesimi iþittiremedim yokluðunda! Sesim gelmiþ olsa da kalbim boðuk, ciðerim delik, benliðim yedi cihan irkik! Yandým! Yaðmalandým! Yedi ocak azaplardayým… Ne senin cemalinde ne de þeytanýn celalinde, ne yerin üstünde, ne de göðün altýnda! Yedi bucak gönlümde bir azap var! Biz ne þarkýlar söyledik, neler dedik, neler dillendirdik, neler konuþtuk, nereye gittik, hiç belli deðil…


Sen sitem edip durursun! Bu halin nedir diye! Gel madem öyleyse benimle! Sana bir hikaye anlatayým da dinle! Yüreklere âb-ý hayat serpen, gönle bâg-i (R)iyâd gelen bir hikaye… Duyan yolcuyu secdelere kapatýyordu. Taþ toprak sanki O’na bakýyordu… endamý bakana can veren gönül ehli kabe misal insanlara dost eyliyordu. Bir adým, bir adýma daha… biliyordum bu yollar baþkaydý ve baþkalaþmaya da baþladý. Sanki kalbim yerinde deðil, onun avucunda atýyordu. Herkes bu manzaraya bakýyordu…Yârelenmiþ gönlüm sana hayýflanýyordu! Gecem yollarda azaplanýyordu! Ve zerrelerim “Allahhu Ekber” diyordu!

Orada Can vermek! Ah orada ki türbede kan vermek! Orada hidayete ermek! Þeytaný dalalete zincirlemek! Her ne ise… iþte o cennet mekan hýdýrlýkta… Geleni keþke sende görseydin.. Keþke sende onu dinleseydin.. Keþke sende onu bilseydin…. Sanki gönül miracý! Sanki kadir tacý! Sanki muhabbetti ihtiyacý! Ama Al(l)ime’ydi hitabý…

Öyle candandý ki kelamý… öyle yoldan idi ki selamý… unutmuþtum eyyamý! Unutmuþtum hayyâmý! O saatlerde kalbim vurmuþtu secdeye! O dakikalarda ruhum kurtulmuþtu Yüceye! Ben kalam da! Ruhum uça! Ben ölem de! Ruhum dirile! Ben gidem de! Ruhum gele! Gece gece…hece hece…bir bilmece! Kýrýlacaktý hafýzalýmýn üzengi yenice! Serilecekti gönlümün beklentisi gelince! Ne caný! Ne cananý! Bildirilecekti ki her þey fânice!

O gelenden gözlerini almýþtý! O gelendendir ki gönlüm kazanmýþtý! O gelenle ruhum semaya/ kýyama kalkmýþtý! O gelende, damarlarým çatlamýþtý! Nasýl bir âlem idi ki matem içinde hâtem býrakýyor? Nasýl bir varlýktýr ki fâniyi ardýndan köle ediyor? Orada ne lehçe tahammül eder nede dilce mahmul eder! Orada gönülce makul eder! Nasýl bir yer?! Keþke bilenlerden olsaydým…

Bilen mi? Yaþayan mý? Kazanan mý? Kaybeden mi? Yaralayan mý? Yaralanan mý? Darýlýnan mý? Aldanan mý? Ah hevâm! Ah cefâm! Ah belâm! Ah cezâm! Çek git baþýmdan da kurtulam! Beni benden almadan çek git artýk! Yeryüzü “Hüvvallah” diye âlemin Halikine secde ederken ben neden gerideyim? Ben neden âlemin sancýsýný gereðince duyamýyorum artýk?

Ben duyamýyorum dedim de sen ne yapýyorsun? Sen neye aldanýyorsun? Sen neye kanýyorsun? Sen kendini Rabia sultan mý sanýyorsun? Ne sen iltifata kan! Nede ben tezahürata aldanayým! Ne ben susayým ne sen konuþasýn! Ne ben yaþayayým nede sen ölesin! Ne ben güleyim nede sen aðlayasýn! Ne ben, ne sen! Ne varlýk! Nede yokluk !

O tarihi unuttum demiþtim ama bugün ki hâlide unuttum! Neredeyim? Gene hangi indeyim? hangi cinnetteyim tarifini yapamýyorum..

Akþam üstü pencere aðzýna biri baþýný uzatmýþtý.. içeri girse bir âlemdi! Dýþarý çýksa bir matemdi .. Dedim “benim canýmýn elemi seni yedi bucak sürgüne gönderir… Ne sen dayanýrsýn! Nede devletin þahlanýr! Ancak dudaklarýn kilitlenir! Ve gözlerin sökülür! Kulaklarýn kesilir! Acaba burada ne denilir?!” Diye diye eleme duçar edilir! Elem padiþah edilir! Hemen âligâh kesilir! Ama ne gelir! Ne sezilir! Kelam bir tür sürgüne gönderilir!

Akþam üstünde ki yolcu sözlerimi belki idrakten çok uzak devirlerde yaþýyordu! Ýltifat istemedim! Dilencilik etmedim! Ama bu kadar haksýzlýk göreceðimi bilemedim! Nasýl olurda edasýyla, sezasýyla beni acýlara duçar etmiþti!

Gönül daðýmýn ateþi gönül baðýný yakýp yýkacaksa çekilip gitmek isterim…ama … beni dinle… ne iltifatta ileriye git! ne de hakarette beni benden et! bu anlaþýlmasý güç gibi gözüken yolu gel istersen benimle yaþa! Benimle bu yolda ihvân-i vefâ! Yazdýðýmý ister sakla! Ýstersen akla! Ne edersen et! Ancak anlattýklarýmý gönül daðýnda yak! Yak ki seni seven parlasýn! Þualarý açýlsýn!

Sen ki ey muhatabým… bazen seni yakaladým.. bazense yolda geçeni sen sandým… her an olmasa bile o anlardan uzun anda yolumu þaþýrdým… muhatabým kim? Ben neredeyim? Muhatabým ki bilmemekteyim… ilmik ilmik örgü ki bir anda gürlemekteyim… inlemekteyim.. o saatlerde ay yüzlümün illerine karlar düþer! Ýstanbul geçmiþime gürler! Marmara denizimi içer gibi.. bir baþka gibi… biri ki belimi büktü gibi! Biri ki geleceðimi gömdü gibi! Sanki …ama kim? Nerede? Hangi þifrede?! Hangi iþrede? Ýnan bana aklým kýrýlmak üzre…

Neler gelip geçmiþ þu dünyadan.. hem yalnýzým… hem hazaným.. hem aðlayaným.. hem yaðaným… ama haraptýr bari gâhim… ahým! Cahým! Mahkemâtým, muhkemâtým hesap gününe kalsýn… ama Allah beni iki âlemde sen yapsýn…

“Ben” derken seni kastettim.. “sen” derken beni kastettim.. ne seni fark ettim nede kendimi katlettim.. sadece O avluda Hudâmla birleþtim… orada duanla gürleþtim..

Allah yârimiz olsun.

Merhametimin köþebaþlarýnda acý acý açýlan tomurcuk duygularýmý alýp götürmüþ olsalar bile benim ezelî ve ebedî sevdam Bir Can olsun, Reyhan olsun Leyli olsun, Hannan olsun, Mennan olsun, Aman! Olsun!