Sen adýna þiirler yazýlandýn sevgili,
sen aþkýn göbek adýydýn.

Ne zaman seni yazmaya çalýþsam,
mürekkep kaðýda yapýþtý,
kaðýt mürekkebe.
Çünkü hiçbir dilin alfabesi seni anlatacak kadar kusursuz deðildi.
Çünkü sen benim ellerimle yazýlmazdýn.
Usta eller yaraþýrdý gözlerinin mavisine...

Ellerimi býraktýðýn günden beri, unuttum yazmayý.
Dilim dönmüyor ama, ne olur Allah'ým bileðime kuvvet!
Öyle yazayým ki seni, benden uzaða giden ayaklarýndan utan.

Ben seni unutmam sevgili.
Çünkü bakýþlarýn ilk göz aðrýmdý.
Mideme giren ilk sancýmdýn.
Sen titremesiydin ellerimin,
sen avuçlarýmýn terleme sebebiydin.

Seni seviyorum fýsýltýlarýn kulaðýma dalga hala.
Sende beni unutma sevgilim,
beni unutmak, yakýþmaz sana..

Ýðreti durur yüzüne gülümsemelerin.
Bilirim ben;
baþka eller üþütür ellerini.

Ellerin ilacým, ellerin yaralarýma merhem.
Gitme.

Bak ben yine þiirler yazdým sana,
senin hiç okumayacaðýn..
Hiç geçmeyeceðin sokaklardan geçtim yine.
Babam aðladý sevgili,
benim bu çaresizliðime babam aðladý.

Tüm canlýlýðýma raðmen her gece ölmekti benimkisi.
Þimdi sakýn bana gelip yapma deme.
Çünkü intihar etmek deðil amacým.
Sadece Allah'a borcum olmasýn diye;
nefes verip geri almayacaðým.

Belina ÖZBEK