Küçükken hayatýn zorluklarýnýn tümünün,
eriyen bir dondurmadan ibaret olduðunu zannederdim.

oysa ne kadar da zormuþ büyüdüðünü hissetmesi insanýn,
karþýdan karþýya geçerken artýk elimi tutmayýþýndan anladým
...

güven denilen o þeyin aramýzý bozmaya baþlamasý,
sinirlerimi de bozuyordu.
Eskiden gittiðim her yerde
arkamda senin var olduðu hissiyle hareket etmek,
otobüste sana tutunarak gitmenin rahatlýðý,
meðer hepsi nasýl da anlýk duygularmýþ..

gittiðim hiç bir yerde yoksun þimdi,
otobüs biletimi de kendim basýyorum.

ama bazen o kadar yoruluyorum ki,
yapmak istediðim tek þey ayýcýklý pijamalarýmý giyip,
dizinde uyumak hissi oluyor.
Ýþte o zamanlar da saatin iþleyiþi,
bana hep;
karanlýðýn bir oyunu gibi gelmiþtir..

oysa;

ne kadar da aptalmýþým komþu çocuklarýndan korkarken,
her gece saat 12 yi vurduðunda külkedisi aklýma gelip aðladýðým da,
nasýl da masummuþum?
söylesene anne, banane ki rapunzelin o pýrasa saçlarýndan?
eline silah alan türk genci kendini polat alemdar sanarken,
ben çocukluðumu senin kollarýnda büyüttümüþüm..

þimdi çözmek zorunda olduðum birkaç x deðeri var,
halletmem gereken gönül iþlerim..

-yoluna sokmam gereken berbat bir hayat..

anla anne,
babamý özlemiþliðim var benim..
istediðim zaman ona dokunamamanýn verdiði eziklikle,
güçlendiðim saatlerim var.

hayatýn anlamýný anlamanýn verdiði acýyla
yazýyorum bu son satýrlarý,

eðer izin verirsen yarýn ölmek istiyorum meleðim.

BELÝNA ÖZBEK