Her derdim ölümcüldür benim.
Gece uyku diye yattýðým yarým kalmýþlýðýmýn iç hesaplaþmasýdýr.
Hissediyorum;
Kafam bambaþka dünyalarda ama ayaklarým sapasaðlam yer de.
Hayatýma egemen olmuþ mantýðým.
Benim olmayan bir aþktan;
ustaca ve acýmasýzca kendimi geri çekebilecek kadar kadýným artýk.
Güçlü yanlarýmý, çok daha zayýf olan kalbimi korumakla görevlendirdim.
Ya sen sevgilim.
Hala kocaman gülüp, kocaman sevip, düþünmeden siliyor musun ?
Oysa bir kýz hiçbir zaman evini terk etmezdi.
Senin bedenin topraktý,
ki toprak benim evim...
Sen Adem'in oðlusun, Ben Havva'nýn kýzý.
Ýnkar etme.
Ben sert rüzgarlarda bile baðlý olduðum yeri terk etmememiþtim.
Çünkü hayat bol ekinli tarlalar gibi uçsuz ve bucaksýz.
Çünkü kök salmýþ ruhum topraðýna.
Þimdi ise artýk dönüp baktýðýmda görüyorum ki,
yaðmurum çoktan dinmiþ, içim kurak yeri.
Ýçim kýtlýk ülkesi.
Bana kendimi geri ver, isteyebileceðim en büyük þey bu.
Uçurumum kenarýnda gibi sanki.
Bir adým daha atsam bitecekmiþ gibi her þey.
Uçurtmam kaçacak, kuþumun kanadý kýralacak.
Ama kesin olan bir þey varsa
o da omurgalarýmýn paslanmaz çelikten yapýldýðýdýr.
Bakýþlarým gibi týpký.
Çelik gibi bakarým ben.
Çelik gibi severim.
Zýrh gibi korururum.
Allah gibi sahiplenirim.
O yüzden lütfen býrak.
Býrak bana; dünyayý ayaklarýnýn altýna sereyim.
Tek hayalim tüm varlýklarýn cennete ulaþmasý, bunun için uðraþmalýyýz sevgilim.
Bunun için bir olmayýlýz.
Bir olmalýyýz çünkü mantýk da sensiz kalpte.
Sen de bensin, ben de.

Belina ÖZBEK