Yabancýsý olduðum bir kentte iþ için bulunuyordum. Kaldýðým otelden çýkýp çarþýya doðru yürürken Ýçinde bulunduðum karamsarlýða uygun bir þarkýnýn naðmeleri dalga dalga geliyordu kulaðýma. Sesimde þarkýsý aþkýn figan olup gidiyor. Terkedilmiþliðin acýsýný hafifletir diye biraz alkol almýþtým. Þarkýnýn etkisiyle terkedilmek dað dað büyüdü gönlümde. Sesin geldiði tarafa yöneldim. O güzel þarkýnýn naðmeleri gittikçe daha etkili geliyordu kulaklarýma. Beynimde o vefasýz, üstünde yürüdüðüm parkelerde ve o güzel þarkýnýn tüm sözlerinde hep o vardý. Sesin kaynaðý bir pastahanedeydi. Ýçeri girip, o plaðý bana satmalarýný istedim. Satamam dedi konuþtuðum kiþi. Bedelini fazlasýyla öderim dediðimde, o þarký plakta deðil teypte, öyle olmasaydý size hediye bile ederdim onu. Þansýzlýðýma lanetler yaðdýrarak ayrýldým oradan.
     O þarkýyla bir kaseti tüm doldurup ona gönderecektim. Doksan dakika hep o þarkýyý dinletecektim ona. Olmadý. Þans bana ne zaman güldü ki, þimdilerde gülsün. Terkedilmiþliðin acýsýný ne mektuplarýmda, ne de telefon konuþmalarýmýzda anlatamamýþtým ona. Hep unut beni diyordu. Ama o da beni unutamýyordu. Gecenin geç bir vaktinde telefon edip soruyordu ne yapýyorsun diye. Saatler sürüyordu konuþmamýz. Hep hüzün dolu þarkýlar dinletmemi istiyordu. Çoðu kez de hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. Aþkýmýz bitti diyordu ama, yinede sesimi duymadan edemiyordu.
     Yine telefonum çaldý. Gecenin bu vaktinde arayanýn kim olduðunu biliyordum. Uzun zamandýr aradýðým þarkýyý bulmuþtum. Doksan dakikalýk bir kasete yalnýz o þarkýyý doldurmuþtum. Teypimin tuþuna basýp telefonu açtým. Hiçbir þey söylemeden, ahizeyi teybin hoperlörüne yaklaþtýrdým. Sesimde þarkýsý aþkýn figan olup gidiyor. Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý. Aðlarken çýkardýðý sesler teybin sesine raðmen net olarak duyuluyordu. Hýçkýrýklar arasýnda ne olur konuþ benimle kes artýk þu þarkýyý diyordu. Duymamazlýktan gelip þarkýyý dinletmeye devam ettim. Tüm ýsrarlarýna raðmen konuþmadan, doksan dakika dinlettim o hüzün dolu þarkýyý. Þarký bitince hiçbir þey söylemeden telefonu kapattým. Telefonumun zili durmadan çalýyordu. Açmadým. Bana çektirdiðin acýlarý biraz da sen çek diyerek telefonun fiþini pirizden çektim.
     Sabah gözleri aðlamaktan þiþmiþ olarak geldi iþ yerime. Gelmesi hiç þaþýrtmadý beni. Geleceðinden emindim. Koltuklardan birine oturdu.
     Senin kalbin yok mu diye sordu.
     Çok þükür hiçbir saðlýk sorunum yok. Ne kalbimde ne de baþka bir yerimde diye yanýtladým.
     Ben sana kalbin hasta mý diye sormadým. Vicdanýn yok mu diye soruyorum. O nu iyice çileden çýkarmaya kararlýydým.
     Vicdan pavyona düþtüðünden beri ortalýkta görünmüyor. Çok kötü sinirlendi. Kucaðýnda tuttuðu çantayý göstererek,
     Benimle dalga geçme, bunu kafana indiririm.
     Deminden beri habire hastaneye kafasý çantayla yarýlmýþ adamlar taþýyorlar. Demek ki onlarýn kafalarýna çantayý sen indirdin. Ayaða kalkýp tezgahýn arkasýna yürüdü. Kafama vurmak için havaya kaldýrdýðý çantayý elinden alýp yan tarafa attým. Kolumu beline doladým. Karþý gelmedi. Koltuðu iterek yere uzandým. Diðer elimle ensesinden çekip üzerime yatýrdým. Dudaklarýmýz biribirine kenetlendi. Çektiðimiz acýlarýn tümünü unutmak istercesine çok uzun süre seviþtik. Dargýnlýðýmýz sona ermiþti. Bir daha biribirimizden ayrýlmamaya karar verdik. 2000-02-28
     
                         Özcan     NEVRES