Gitmeliydim artýk...
Kimseye birþey söylemeden, nefesimin hicranýný ayan etmeden, kalbimi aþikar eylemeden
Bir hüzün var sinemde, sancýlar þakýyor gölgesinde, ýstýrabým bilmem ki kimin derdinde
Ahým kaldý yýllarýn içinde, yine gam þad oldu bin hüzün ile zihnimin dinmeyen sahilinde



Ne söylemeliydim...
Hangi yüzle çýkýp derdimi divanýnda nefeslenmeliydim, dinmeyecek mi bu fakir halim
Hangi vaktin eþiðinde sessizce göçüp gideceðim, lal olan kabirler içinde nasýl aþka ereceðim
Ruhumun figanýyla, kalbimin dinmeyen bu sancýsýyla nasýl bir umutla ve aþkla dirileceðim



Ne zaman burukluðumu ansam...
Nazar ettiðim ibret sahnelerini bir bir hakikatin ilgasýndan akseden aþkýn asudeliðe kansan
Yalnýzlýðýn hicranýyla kalbimin sayfalarýnda umutla bekleyen ibrete ram hikayeyi okusam
Sonra hüznün ruhuma zerkettiði bin bir hali, aþkýn lisanýndan koklayarak þevkinle ayýlsam



Bir an olsun bu gamý unutsam
Ne kadar hasretine dücar olduðum süruru varsa, unun nakþeden hilkatiyle ah manalaþsam
Býraksam periþanlýðýmý, unutsam kaybolan yýllarý, anmasam hicran akýtan onca þahikalarý
Derinliðin lahzasýndan gelen bir nidayý hakkýyla duysam, býraksam içimi titreten korkularý



Mest oldu artýk bu divane gönül avundu
Kalbi yakarýþlarým manasýnda umut oldu, kalbim itminan olmanýn vecdiyle þevkle doldu
Nerde bir garip görsem, urbalarý yýrtýlmýþ hangi nefesi fark etsem hicran nasýl bir umuttu
Akýl ve izan insan için ne muazzam bir sonuçtu, farký fark ettiren idrak ve aþk korkusuydu



Mustafa CÝLASUN