Ne meyyitin
lal olmuþ bu hazin hali,
ruhumun bizarlýðýna kefil

Ne derdimin izmihlali,
tarihimi reddi miras etmem için kafidir

Ne akmayan
bir su ve ne de ufku
kararmýþ nefsi korku aþka eriþir

Ne dillenen
sevda hevesin bendinde
aklý selimlik için bir ülfettir

Ney aslýnda
hilkatiyle ve aidetiyle
müreffehliðe eriþtiren manadýr

Onun vecdinde
dile gelmiþ suskun
çýðlýklar kalbin hicran aðrýsýdýr

Yüreðimde
dinmeyen bir hüzün,
hazanýn sancýsýndan aþký nidadýr

Þimdi aðlamak
ve hýçkýrmakzamanýdýr,
akýl için düþünmek kardýr

Sanki yitik
bir nefes gibiyim,
derinlerin akseden vecdinde miyim

Neden her
vakit sine-i sevdadan
emin olmayan bir zavallý abidim

Niçin seherleri
bekleyen ve onun
feyziyle ruhunu ram eden deðilim

Ýhsan için
nefsiyle bedelleþen,
hesabý nakit ödemeyen bir afiyetim

Yolun kenarýnda
yatanlarý gördüm
ve fakat kalbimden haya ettim

Hani ecrin,
vefayý hakikatin dedim,
nazarlarýmý utanarak gizledim

Temaþa eden
o hazin sahneyi görünce,
nedense kendimden geçtim

Birden
titredim ve burukluðun
feryadýyla sessizliðe çekilip inledim

Sualler hucum
ediyordu, muhakemem
unutulmuþ bir sandýk dosttu

Neden
aklý evvellik, gereksiz ve
gerekçesiz kepazelik ruhumu boðdu

Hani
gönül bekareti, vicdanýn
eminlik hali, iradem için aþký soluktu

Niçin
kaybolmuþluk dinmeyen
önyargýlar mecali, aklý ve sevdayý korkuttu



Mustafa CÝLASUN