Feryat ediyordu Mine…

Kendini yerden yere atýyordu…

Yürekler dayanmýyordu artýk yankýlanan bu feryada.

Komþular kendi âlemlerinde, ilgisiz ve duyulan seslere bigane kalýyorlardý.

Güya bir bela istemiyorlardý.

Minenin annesi zavallý bir kadýndý.

Çok saftý. Her söylenene inanýrdý.

Minenin babasý ise annesinden daha da saf bir insandý.

Kendi halinde, iþine gidip gelen garip bir adamdý.

Evin yönetimi anneye aitti. Baba Ýsmail Efendi çok sessizdi.

Eþi Kýymet Haným çok çile çekmiþ, iki analý elinde büyümüþ, bir yetimdi.

Tevekkeldi. Yüreði acýlarýn senfonisiydi adeta.
Bir ah çektiði vakit ne çok þey gizli kalýrdý, anlatamadýklarý.

Üç çocuklarý vardý.

Safiye, mine Ve Tekcan diye…

Aralarýnda beþ, üç, iki yaþ farký bulunuyordu.

Tekcan en küçükleri olan bir erkek kardeþleriydi.

Çok ufaktý on yaþlarýnda filan bu seslerin duyulduðunda.

Ýçi doluyordu, gözerli yaþarýyordu ama çaresiz kalýyordu.

Ablasý minenin bu hazin durumu karþýsýnda bizar oluyordu.

Elinden delen hiçbir þey toktu.

Bakmak zorunda kalmak onu kahrediyordu.

Nihayetinde çok sevdiði bir ablasýydý.

Onun ýzdýrabýna kayýtsýz kalamazdý.
Niye bu kadar feryat ediyordu?

Neden bu denli çýrpýnýyordu, anlamaya çalýþýyordu, burukluk içinde.

Bir tarafta annesi, diðer tarafta ise ablasýnýn acýsýydý.

Bu durumdan evin babasý gececi olduðundan habersizdi.

Hoþ haberdar olsa bile deðiþen bir þey olmayacaktý.

Söz hakký pek bulunmuyordu. Kýymet haným otoriteydi.

Minenin gözler aðlamaktan kan çanaðýna dönmüþtü.

Sahipsizlik bu kadar mý kötü olurmuþ, her katresiyle yaþanýyordu.

Zaten zar zor geçinen bir aile olduklarýndan çok maðdurlardý.

Mahallenin en mahzun aile yapýlarý vardý.

Çocuklar boynu bükük oynarlardý.

Anneleri, babasý onlarýn bir kez olsun ellerinden tutup oynamamýþlardý.

Çocuklarýn dünyasýndan kopuk bir anlayýþlarý vardý. Ne hissederler çok bilmiyorlardý.

Sadece muhannete muhtaç olmadan geçinmeye çalýþan insanlardý.

Evin annesi Kýymet Hanýmý bir þekilde kandýrmýþlardý.

Henüz 13 yaþýnda ki Minenin evlenme sözünü kimseye danýþmadan vermiþti.

Söz verdiði aile ceberut tarifiyle uyumlu konum dalardý.

Her gün bastýrýyorlar ve mineyi hemen alýp gideceðiz diyorlardý.

Zavallý mine göz göre göre annesinin cahilliðinin kurbaný olmak üzereydi.

Ne kadar dirense de nafileydi. Baskýn yapan kiþi sayýsý çok fazlaydý.

Zavallý Mine o kadar periþan haldeydi ki, baský altýnda, karyolanýn altýna girmek zorunda kaldý. Çýkmýyordu. Ama nafileydi.

Bir çýrpýda çekip almýþlardý, gözyaþlarý durmayan mineyi.

O kadar iyi kalpli bir kýzdý ki, elinden gelen fedakârlýðý asla esirgemezdi. Annesinin bir dediðini ikilemezdi.

Kardeþleri için can sipereraðne gayret gösterirdi.

Fakat o þ,imdi çaresizdi.

Onun gözlerinden boþalan yaþ, Tekcan’ý o kadar etkilemiþti ki, annesine içten içe kýzýyordu.

Ona karþý sevgisi azalýyordu.

Niye bu gariplikler yaþanýyordu.

Yaþanmak zorunda kalýnýyordu.

Soruyordu bunu kendi kendine.

Yüreði kan aðlayarak.

Asla bir evde son söz kadýnýn olmamalýydý.

Otorite ondan sorulmamalýydý.

Ýþler karma karýþýktý.

Kendi kendine bir söz vermiþti.

Hangi halde bulunursam bulunayým, takdir hakkýný bir kadýna býrakmamalýyým diye ant içmiþti.

Bu konuda kesin karalýydý.

Hangi ortamda bulunursa bulunsun, kadýnýn söz hakký mutlaka olmalýydý ama son söz erkeðin olmalýydý.

Çocukluk ruhunun derinliklerine bu kararý kalýn çizgilerle iþlemiþti Tekcan.

Dünürcüler o kadar bedevi ruhlu insanlardý ki, adeta terör estiriyorlardý.

Kýymet Haným bir söz verdi diye baþýna neler gelmiþti.
O vakitler karakol, polise ihbar pek bilinen hasletler deðildi.

Milletin zaten iflahý kesilmiþti. Ne yapsýn, nereye gitsin.

Vatandaþ kendi haklarýndan habersizdi. Bugün öyle deðil mi sanki!

Kaç kiþi biliyor hak ve hukukunu. Ýþ baþa düþmeyince öðrenilmiyor.

Hani derler ya bir musibet, bin nasihatten evladýr diye…

Akþamüzeri apar topar bir hýþýmla henüz 13 yaþýnda ki Mineyi, ailesinin ellerinden koparýp almýþlardý.

Minenin o yaþýnda, baþýna gelenlerin sebebi kim olduðunu sorgularsak, cahillik çýkar karþýmýza.

Bu yaþta ki bir kýz çocuðunun hayatýný karartmak, umutlarýný köreltmek asla affedilemez.

En yakýnlarý tarafýndan, feda edilmek zorunda býrakýlan bir kýzýn dramý.

Bu dram karþýsýnda kardeþi Tekcan’ýn yaþadýðý buhranlar.

Bu yaþanan travmalar kiþilikleri ömür boyu etkileyen, en önemli göstergelerdir.

Tekcan bu durum karþýsýnda en çaresiz olandý.