Þimdi gönlümü fetheden bir hissiyatýn derinliklerinde asudeyim
Ne vakit vecdini ansam, insan kimliðinde ki irfaný sorgulasam sen çýkyorsun karþýma
Ne kadar suskunluðun didarýnda anlamlaþan ve meftun býrakan nazar ruhuma anlatsa da
Boyun büküyorum, ibretle temaþa ediyorum, hal-i fakirliðim peþimi býrakmayýp aðlatsa da



Hangi toraðýn nüvesinde farklýlaþtýn ve münbit kalbini niye açtýn
Yýllara meydan okuyan sessizliðimi neden sinemden alýp çýkarttýn, gözyaþlarýmý araladýn
Vecdimde en manalý bir adýmdýn, ne kadar ihmal ettiðim letafet varsa sen karþýma çýkarttýn
Kýsa bir zaman içinde yaþadýðýmý hatýrtlattýn, kifayetsiz olan ecrimi itminanýnla artýrmýþtýn



Kimi zaman yalnýz kalýyorum, ufkumun kuraklýðýný anýyorum
Benzer bir kalpbin sahibi olmamýza raðmen, umut ve emeði farklý algýlýyoruz soruyorum
Neden gönlün umman gibi, azmin sanki nehrin timsali, vecdin saðanak yaðmur bakýyorum
O vakit nekadar fakirlik varsa þahit olduðum halime hucum ediyor idrakim neder þaþýyorum



Sýrtýmdan soðuk bir ter boþalýyor, nefesim ne çok daralýyor
Nereye baksam ne aksaným yetiyor, ne de umutlarým kalbimin sahifelerini ayan eyliyor
Neden susmak içimden geliyor, hasret deryasý gönlümü ihta ediyor, umutlarým ne bekliyor
Ne kadar hissiyat varsa haydi durma kalk diye sesleniyor, kimi dostlar fakirliðimi yadediyor



Beklemek umutta erktir, dirilmek için silkiniþtir biliyorum
Sabýr gönül için bahþedilmiþ zindeliktir diyor, micaç ruhla ilintili deðil, nefisle bildiriyorum
Nizama muhtaç olan nefsimdir, akýl ve izanla vuslata kol kanat açanda kalbimdir ekliyorum
Gözyaþlarýný umursa lakin duygusallýk gerekçelidir sakýn ihmale alma idrak içinde diyorum




Mustafa CÝLASUN