Ne kadar çýrpýnsam
Sabahlara kadar sürgün edilmiþ kalbimle çileleri þehre koyulsam
Yýllarca ruhuma ve aklýma tevdi edilenlerin unutkanlýðýna yanarak, sancýya kansam
Anlatamam, ýstýrabýn daðladýðý gönlümü kimseye açamam


Þimdi kurak bir topraðýn suya hasretiyle yanarým
Anlatýlmayan bin dert ile bahtýmýn efkârýný yýllarca çaresiz saklar ve aðlarým
Suskun sokaklarýn duvar diplerine yüz süren sanki bir yapraðým
Sana ram olmak için yanarým, gül koklamak için bilmem ki ne yaparým


Niye kanadý kýrýk bir kuþ misali çýrpýnýr, umuda akarým
Farký fark ettirmeyen gözlerimle bakarým, mecalsiz halimle hasretini yaþarým
Gecenin hüccetinde, sessizliðin her payesinde bilsen ki sensiz aðlarým
Derdi bahtýma yanarým, sevgine abat olmak için ne vesileler ararým


Annemin ninnisinde, emzirdiði pak sütünde
Dile gelmeyen dertlerin sürgün yaþatan ahvalinin hikmete davetinde
Gönlümün mahzun çehresinde, babamýn boyun büktüren sessizliðinde aziz nefesinde
Nefesin müddetinde, ölümün her sahnesinde, dilin þehre muhtaç eleminde


Ey sevgili, kalbimin yegâne pay-ý tahtýsýn
Eþiklerin sultanýsýn, aþk adýna her ne mevcut ise anlamý esrarýnda hakikat sýn
Sen, gönlüm için bir sevdasýn, ruhum için en ulvi bir aþksýn
Ve bu manada fark fark ettiren cenahsýn, mana adýna ne varsa, aklým için felahsýn


Ey sevgili, gönlümün sessizliðe açýlan umanýsýn
Sahralarýn serencamýn da hasretinle, yüreðimi hasretmek için en kutsi bir cansýn
Elbet ruhum için solmayan yegâne baharsýn, müstesna kokunla sen her vakit arsýn
Ýyi ki halim için bir nasibi mukadderatsýn, gönlüm için harsým


Ne vakit ansam, boyun büküp yalvarsam
Sabahlara kadar derdin dile gelen sevdasýyla, aþkýn çilesiyle nefes nefese kalsam
Hakikat için el açsam, kalbim için inþiraha kavuþup bir hicran yaþamasam
Aklýn selimliðinde, kalbin aþikâr olan kadrinde seni hakkýyla anlasam
Mahzun yüreðimle artýk hasretinin acýsýný yaþamasam
Ömrün kalanýyla yolunda kaybolsam, nefsimin lekelerinden kurtulup azat olsam
Kemaliyet adýna ne varsa, kalbimin en bakir köþesinde aþkýn sürurunu yudumlasam



Mustafa CÝLASUN