Gecenin karanlýðýnda umutlarým, sigaram ve kadehimde kan kýrmýzý þarabýmla inançlarýmý tazeliyorum. Dünün karasý silinirken alnýmdan usulca yarýnlarýn aydýnlýðý dolduruyor yüreðimi. Ve özlemler sarýyor bedenimi, topraðýn kokusunu özlüyorum, suyun sýcaklýðýný, bir aðaç gölgesinde bir sigara yakýp umutlarýmla buluþmayý özlüyorum. Nasýrlaþmýþ yüreðimin, nasýrlarýndan kurtulup sevdayla dolmasýný ve sanki Fýrat gibi kanýmýn çaðlamasýný özlüyorum. Bir çift gözde kaybedilen inançlarý yeniden bulmayý ve o gözlerde geçmiþimden kurtulmayý özlüyorum.

Ve özlemlerim korkularla buluþuyor tükenen umutlarýn gölgesinde gecenin karanlýðý üzerini örtüyü inançlarýmýn. Usuldan titriyor bedenim ve sarýlýyorum yalnýzlýðýmýn yoldaþý kýzýl þerbete ve derin derin çekiyorum ömrümden gün çalan zehir çubuðundan ciðerlerim acýyana deðin. Gözlerim doluyor ve geçmiþin karanlýðý boðazýma sarýlýyor. Nefes alamýyorum. Yaþam anlamýný yitirirken, gözlerimin feri sönüyor. Yaþamak aðýr geliyor. Hayat bir beden büyük çaresizlik dilimi baðlýyor ve satamýyorum dünyanýn anasýný üç beþ kuruþa ve bir büyük alýp bir sofra kuramýyorum dostlara. Týkanýyorum. Ben beni tanýyamazken, kendimden nefret ediyorum. Ölümün tatlý kokusu iliþiyor odaya; ölüm nefes alýp verdiðin her an yaþamak ölümü diyorum. Diþlerim kenetleniyor sigaramdan derin bir nefes alýp ölümü bekliyorum yok olan binlerce hücremin tükeniþinde.

Radyoda inceden bir saz imdadýma yetiþiyor. Yalnýzlýðýn ortasýnda türkülere sarýlýyorum çaresizlikle. Ama en büyük çare oluyor türküler bana…
Dallarýn sevdasý düþmüþ topraða
Umutlar sýðmýyor meydanlara
Gözlerinde umut yüreðinde aþk
Baðdaþ kurarmýsýn soframa?


Ýrkiliyorum birden ve simsiyah saçlarýyla, kömür karasý gözleri iliþiyor gözlerime yýldýz misali. Nadir Rastladýðým tebessümü bile benim yüzümde bir gülümseme oluyor. Takýlýyorum karanlýðýn içinde bu umut kokan yýldýza… Birden þarabýn rengi farklý geliyor gözlerime… Gecenin karanlýðý güçsüzleþiyor, geçmiþ siliniyor beynimden ve tutulan dilim çözülüyor ve satýyorum dünyanýn yediden yetmiþini beþ-on büyük parasýna… Yüreðim usuldan hareketlenirken odayý dolduran ölüm kokusu yerini çiçek kokularýna býrakýyor. Ölümü beklemekten acizleþen ben kükrüyorum ve haykýrýyorum düne inat umutla, “Yarýnlarda gülmek var!..” diyorum. En güzel türkü henüz söylenmedi bir yâre…

Deðiþik bir koku iliþiyor burnuma, daha önce duymadýðým sýcak bir koku. Yaðmurlarýn ardýndan havya karýþan tatlý ve umut verici insaný mest eden türkü gibi bir koku. Ve düþünüyorum þarabýmdan keyifle bir yudum daha alarak bu kokunun adýný. Ve yine kömür karasý bir çift göz takýlýyor gözlerime… “Yasemin” çiçeklerinin yaðmurdan sonra havanýn rengini deðiþtiren kokusu diyorum kendimce… Ve yüreðim inançla buluþuyor, umut etmenin mutluluðunu yaþýyorum bir yandan ve soruyorum gecenin karanlýðýna titrek, korkak ve incinmekten çekinen bir ses tonuyla…

Yaþadýklarýmý öðrenince, bu halimi bilince, beni tanýyýnca ve her þeye raðmen acaba dostlara kurduðum o sofrada yanýma gelip baðdaþ kurar mý ve sýkýca tutar mý ellerimden bir daha býrakmamak üzere… Ve katýlýr mý bu sýcak dost muhabbetlere bir yudum dem çeker mi. Ve gerçekten kabullenir mi beni bu halimle ya da o toprak kokan yanýmla o çocuksu tarafýmla? Umut sadece ve sadece umut… Düþünmek bile bu denli kaynatýyorsa kanýmý, O sofraya baðdaþ kurarsak ve buluþursa ellerimiz kopmamak üzere ve yürürsek yarýnlara ne dün kalýr bende ne dünün karasý…

Kulaðýmda türküler çýnlýyor… Ufuktan bir titremeyle irkiliyorum. Güneþ tepemde merhaba diyor bana ve ben tatlý bir gülümseme savuruyorum güneþe…

Yine rüyaymýþ!..