Yalnýzlýðýn zindanýndan, paslý demirlerin, soðuk duvarlarýn ardýndan sesleniyorum. Sesimdeki týnýyý ayýrt edebilir misin? Duvarlardan sýzan acýlar, tavandan damla damla yere düþen su damlalarýndan. O kadar ayný ki.


Sarýlýp uyuduðum bir köþesi ýslak yastýk, üzerimde omuzlarýmý açýk býrakan battaniye ve bir tabaðý perdelenmeyen penceremden seyrettiðim gece. Üþümüþ yanaklarým, kan çanaðýna dönen gözlerim. Yokluðunu en çok bu çarþafýn üstünde, gece olup bütün sesler çekildiðinde hissediyorum. Uzakta da olsa beni saran kollarýn yok uyurken. Beni kötü kabuslardan koruyan. Uyandýðýmda, uyuyan hayalin, baþýmýn altýnda kollarýn yok artýk. Seni hissedemiyorum. Hani o kollar beni uzakta da olsa hep saracaktý. Üþüyorum.



Karanlýktan korkmuyorum ne zamandýr. Bir tabaðý açýk penceremden karanlýklarý seyrediyorum. Ötelerde sokak lambalarý, rüzgardan sallanan aðaç dallarýný görüyorum. Kalkýp pencerenin yanýna gidiyorum bazen, lambanýn altýnda uçan böcekleri görüyorum. Acaba korkuyorlar mý onlarda karanlýktan, bilmiyorum.

Ama söyledikleri þarkýlarý duyabiliyorum. Kimisi lambanýn verdiði ýsýya dayanamayarak yok oluyor. Ama buna raðmen her gece o lambanýn altýnda binlerce böcek uçup duruyor, ayný þarkýyý söyleyerek.

Bende o böcekler gibi, her gece ayný þarkýyý söyleyerek hayaller(imiz)e uçup yok oluyorum.

...

Ben seni özlemeye dayanamazken, hasretini taþýmak çok aðýr geldi. Bu kadar güçsüz olduðumu hiç bilmiyordum. Susar kalýrdým ya seni seviyorumlarýna, aþkým, bitanem, çiçeðimlerine bak þimdi susamýyorum. Hasretine akýyorum. Seni, sesini, kokunu öyle çok arýyorum ki. Utanmasam yanýmdan geçen sen kokan adamlara “Acaba parfümünüzün adý ne?” diye soracaðým. Senin tenindeki gibi kokmaz biliyorum ama geceleri kokuna sarýlýp öyle uyuyacaðým.

…

Ýþte yine sabah, günün ilk ýþýklarý penceremde dönüp boþ yataðýma bakýyorum, elim telefona gidiyor býrakýyorum. Sensiz yeni bir gün daha baþladý. Belki zamanla alýþýrým yeni güne sensiz baþlamaya, belki bu kadar acýmaz içim. Ama yinede sensizliðe mahkumum iþte.

Hayaller(i)mi(zi) sarýp sarmaladým koruyorum, kirletmiyorum onlarý. Gözpýnarlarýmdan akan yaþlardalar þimdi gamzelerimden öpüyorlar ve o lambanýn altýnda sabaha kadar kalabilen böcekler fýsýldýyorlar “Günaydýn”

Günaydýn diyerek gülümsüyorum bende hayata inat.



Hissetmesen bile “Günaydýn birtanem"

...