Hayatým boyunca aþký aradým durdum. Aþký surette, gözlerde, yürekte aradým. Kimi zaman yaklaþtým sandým, kimi zaman upuzak bir yýldýz gibi göründü bana. Bazen “Lanet olsun, aþk diye bir þey yok. Bizim için doðan diðer yarýmýz yok.” diye isyanlar ettim. Oysa aþký yanlýþ yerde aradýðýmý fark edemedim.

Tensel kalp atýþý mýydý aþk? Heyecanlar, titreyiþler miydi? Bedensel çekimler miydi sadece? Aþk bu kadar basit miydi?

Derken zaman akýp geçti herkesin bildiði atýn kuyruðundan. Kiminin atý beyaz, kiminin kýzýl, kiminin gri, kimininse siyah oldu. Bakýyorum yaþadýðým zamana, en beyazý bile siyahla griye bulamýþým ben. Bakýyorum aþka, en olmaz surete bile aþký yükleyip yaþamaya çalýþmýþým meðer.

     Aþký bir surete yüklemek. Ve baktýðýnda aþký görmek. Bu bir yanýlgý mý? Yoksa aþka sadece bir suret mi seçiyor benliðimiz. Aþkýn surete mi ihtiyacý var? Peki ya kör olanlar, gönül gözü açýk olanlar yani. Kimbilir kaç tane gözü gören insandan daha derin yaþýyorlar aþký. Onlar nasýl bir suret görüyorlar hayallerinde? Bence aþk görmekten öte bir þey. Onlar yaþýyorlar.

     Ben de yüklemiþim gözlere aþký; arayýp durmuþum yanýmdan geçen her gözde. Ah, o bambaþka gözler bir gün takýlsa gözlerime. Sanki birkaç saniyelik bir bakýþla aþký tanýyabilecekmiþim gibi. Tanýmaya çalýþýrsan kaçýrýrsýn, kurcalarsan kaybedersin. Unutuyor insanoðlu, ne yaparsan yap çýrpýndýkça batarsýn. Býrakmalýsýn kendini denizin serin sularýna. Sýrtýný yaslayýp, kollarýný açýp gökyüzüne bakmalýsýn. Bazen dalmalýsýn derinlere ama asla kurcalamamalýsýn. Kurcalarsan karýþtýrýrsýn. Karýþýrsýn. Arap saçý olup boðulur kalýrsýn.

     Ve gün geldi boðuldum. Derinlere çöktüm. Bir zaman sonra deniz kustu beni sahile. Dalgalar sahile vurdu cesedimi. Güneþ saçlarýmda. Gözlerim kapalý. Sonra birisi çýkageldi; suni teneffüsle içimdeki beni boðan sularý çýkardý. Onu öyle hissettim ki. Gözlerimi açýp görmek, uzanýp yüzüne dokunmak istedim. Yapamadým.

     Ýþte aþka bu kadar yaklaþabildim. Ve yine surette aradým aþký. Þairin dediði gibi “Epeyce yaklaþmýþým, duyuyorum, anlatamýyorum.” dedim. Nedir? dedim, sesini duydum kulaðýmýn dibinde. Nefes alýþý boynumda. Kalp atýþý kalbimde ama yok, onu somutlaþtýramadým.

Yazýk, kendimi kollarýna býrakmak yerine onu somutlaþtýrmaya çalýþtým. Oysa aþk belki de soyut kalmalý. Kurcalamamalý, elle tutulur gözle görülür hale sokmaya çalýþmamalý. Bir bedeni mumyalar gibi mumyalamamalý aþký. Tabutlarýn içinde saklamamalý, çürütmemeli.

      Gözlerimi açtýðýmda bir hastahane odasýndaydým. Gözlerim onu odada deli gibi aradý. Bulamadý. Çok korktum. Kaybettiðim için kendi kendimi yedim bitirdim. Tutamadýðým, koklayamadýðým için yandým yakýldým. Ýçimde derin bir özlem oluþtu. Elimden gelse, her þeyi býrakýp ona kaçacak gibi hissettim. Ýçimde bir ateþ vardý. Canýmý acýtýyordu. O ateþ büyümeye beni sarmaya baþladý. Zamanla yangýna dönüþeceðini bilemedim. Yangýn büyüdü, en ücrama kadar beni kavradý. Bazen çýðlýk atýp yýrtmak istedim üzerimdeki ateþi. Ateþ kahkahalarla gürleþti. Bilirsiniz, rüzgâr ateþi zayýflatmaz, güçlendirir. Aðladým. Gözyaþlarým ateþe dokundukça tuzlar eridi. Bedenim yok oldu. Benliðim ezim ezim oldu. Kalktým ona bir yüz çizdim. Ýpiri ve derin gözler yaptým. Sonra oturdum, puta tapar gibi taptým o gözlere. Ben, beni kaybettim.

     Resmini çizdiðim surete yükledim aþký. Aþk büyüdü, sardý benliðimi. Aþk ile yýkandým, daldým rüyaya. Rüyaya daldým da “Unuttum suretin yalanlýðýný.” diyeceðim günleri bekledim yine.

Ellerimde hâlâ o resim, gözlerimde hâlâ onun gözleri. Oturdum, bir gün bana gelmesi için dua ediyorum, bir de aþk için; her defasýnda aradýðýmýn gerçek aþk olduðunu unutarak. Oysa aþk geçip gidiyor hayatýmdan.