Masallar, bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlar hep. Bir var ama aslýnda bir yok… Ben de öyle baþlýyorum masalýma. Bir var’mýþ, bir vardýðý yerde kalmýþ, kaldýðý yerde yok olmuþ; beri gelmemiþ.

   Neler görmüþ, neler geçirmiþ. Ne acýlar içmiþ, sevdalarla yýkanmýþ. Gözlerinde aþk, gözlerinde acý; birbirini kovalar dururmuþ; sarmaþýk güller gibi baðlý birbirine, kördüðüm gibi tutsak, elmanýn iki yarýsý gibi bir de…

   Bir insanmýþ, bir rüyaymýþ. Bir gerçeðe, bir hayale dalmýþ. Gördükleri birbirine sarýlýp gözleri neye inanacaðýna þaþýrmýþ. Aslýnda baþtanbaþa yalanmýþ, baþtanbaþa bulanmýþ. Yedi kat gökle giyinmiþ, yedi kat aþkla kuþanmýþ, bir, gönül yüzüne bakýp dalmýþ; bir kendi beþer yüzüne…

   Bir gün gelmiþ, aynalarý kýrýp görmüþ ardýndaki karanlýðý. Zaten hep karanlýklara kanmýþ. Bir baþýna, yapayalnýz; görmüþ ve kalmýþ. Gecelerden korkup gecelere varmýþ.

   Bir gün gelmiþ, bir, “gün” olmuþ. Mavi gökyüzünü, kahve topraðý, yeþil ormaný, kýzýl güneþi çekmiþ karþýsýna. Dile gelmiþ önce:

   - Dün gece rüyamda çok güzel bir oðlan gördüm. Saçlarý kömür karasý, uzun. Ceylan gözleri ýþýl ýþýl. Uzanýp dokunasým geldi yüzüne, ellerine. Dokunamadým, korktum yüzündeki tebessüm gider diye. Keþke o uzatsaydý yüzüme ellerini. Uyandým. Uyanýrken uzatýr gibiydi ellerini. Ellerinde bir kuþun sesini gördüm…

Sonra sormuþ:

-     Yüzü neden aydýnlýktý senin kadar gökyüzü?
-     Rüyalarýnýn umudunu savurdu ellerine, ondandýr.
-     Toprak, neden gözleri kokardý sen gibi?
-     Aþk ülkesinin kapýsýný araladý, ondandýr.
-     Nasýl orman, bunca fidan o kurak toprakta?
-     Yeþerdi aþký dal dal gönlünde, ondandýr.
-     Güneþ, neden alevin gibi içime iþledi ?
-     Kýzýlla dokundu elleri, ondandýr.

   Siyah saçlý, ceylan bakýþlý genç, kýzýl ellerini genç kýzýn yüreðine dokundurduðu geceden sonra an’lar an’larý takip etmiþ, günler günleri kovalamýþ. Her þey tik tak, tik tak iþlemeye devam etmiþ ama zamana inat donakalan bir bakýþ kalmýþ. Derviþ olmuþ Rüya gözlü. Rüya gözlerini verirken Ceylan bakýþlýya, birini geri alamadan genci kaybetmiþ. Genç, bir görünmüþ, bir kaybolmuþ. Kaybolurken gözlerden birini de gönlüne atmýþ.

   Derviþ, bir gözünü kaybedeli çöl misali yollara düþedursun gönlünde. Biz gelelim Ceylan bakýþlý gence.

   Ýþte yeni bir masal duruyor karþýmýzda; boylu poslu, þöyle endamlý… Anlatmak lâzým bu tatlý masalý. Küçücük yaþý, kocaman yüreðiyle aradýðýný bulamamýþ olan Ceylan bakýþlý genç, Kýz Kulesi’nin kenarýna gidip oturur bir gün. Günlerden bir, gecelerden sýfýr. Hafif bir rüzgâr eser, ve bilinmezlerden can’ýn sevdasýný taþýr yüreðine. Narsisius misali denizdeki yansýmasýna bakar ve gülümser. Baþka bir yansýma belirir karþýsýnda. Alýmlý, kýzýla bulanmýþ bir Rüya kýz. Tatlý tebessümlü, ateþ dilli, ateþ saçlý bir kýz. Ceylan bakýþlý, derin bir iç çekiþle gördüðü yansýmaya dokunamayacaðýný haykýrýr. Genç kýz gülümser suyun yansýmasýndan, genç oðlan gülümser yansýmanýn dýþýndan. Gel, der genç kýz. Gel ve yýkan suyumda. Bak, sen aslýnda bensin; ben aslýnda sen.

   Oðlan anlar anlamasýna da tutup atamaz kendini koca derenin ortasýna. Derin bir iç çekiþ daha savurur gönülden kopan. Ve sorar:

-     Söyle bana hangisi gerçek, hangisi rüya?
-     Kabul et gerçekler rüya olsun, rüyalar gerçek. Býrak kendini kollarýma…

   Tatlý esen rüzgâr rüyanýn sesini de savurur Ceylan bakýþlýnýn kulaklarýna. Duyduklarý öyle hoþ, öyle cezbedici gelir ki dalar derin bir uykuya. Rüyasýnda onu görür. Saçlarý güneþ kýzýlý, uzun. Elâ gözleri ýþýl ýþýl. Uzanýp dokunasý gelir yüzüne, ellerine. Oysa dokunamaz, bu güzel rüyadan uyanacaðýndan korkar. Genç kýz, rüya gözlerinden birini çýkarýp ellerine verir. Þaþýrýr oðlan. Nasýl bu kadar kolay verdi böyle deðerli bir þeyi? Avuçlarýný açar, kýzýl ýþýk, gözlerini 90 derecelik bir flüoresan gibi kamaþtýrýr. Gözlerini kapar ama kaçamak bir tebessüm, çalar gözün sihrini. Göz bir türlü genç kýza geri dönmez. Genç kýz uzanýr, sonra tereddütle geri çekilir. Oðlan da tam uzanacaðý sýrada bir kuþ sesi duyulur. Keþke o uzatsaydý yüzüne ellerini. Uyanýrken uzatýr gibiydi. Ellerinde bir kuþun sesi …

   Þu upuzun denizin kýyýsýnda, þu alabildiðine geniþ gökyüzünün karþýsýnda mahcup, heyecanlý, toy ve daha pek çok duygu yoðunluðuyla yoksunluðunu yaþar Ceylan bakýþlý. Tek farký kuþ sesi. Yaný baþýnda güneþ ve ay, parlayan tüyleri ve dost gözleriyle toprak toprak bakar genç oðlana. Genç oðlanýn ellerinde göz, kuþun kanadýnda ses… Dilinde ses… Bir süre döner gencin etrafýnda, sonra uçup gider bilinmeze.

Genç haykýrýr arkasýndan:

-     Söyle bana, bu ne?

Yanýtý gizlenir kanat seslerine. Derenin akarkenki melodisine bir de…

   Genç, kendini biraz Mevlevi, biraz da deli hisseder. Ve hem þaþkýn hem gülen bir yüzle bakar elindeki göze. Hayatýnda ilk defa bir insanýn gönül gözünü tutar. Biraz þaþkýn, biraz telaþlý, biraz meraklý bir gözle sadece bakar. Anlar ki, rüyasýnda gördüðü kýzda kendini görmüþtür. Anlar ki denizdeki yansýma kendi yansýmasýdýr. Anlar ki genç kýzdan ayrýlýrken ondan bütün olarak kopmaya da dayanamaz, kendinden kopmak istemediði kadar. Kimsenin ona bakmasýna dayanamaz, kimseye bakmasýna dayanamadýðý kadar. Kararýný verir; rüya gerçeðe dönerken, baþkasýna bakmamalý bu göz. Bir cananda kalmalý yaþayabilmek için, bir de kendinde…

   Ceylan bakýþlý Mevlevi, elinin arasýndaki can’ý ne yapacaðýný bilmez halde düþsün yollara, biz gelelim Rüya gözlü derviþ’e.

   Derviþ, gittikçe derviþleþir. Çileler yavaþ yavaþ çekilmeye baþlar. Bir gözü kör, bir gözü aydýnlýktýr artýk derviþin. Bir yaný eksik, bir yaný tam. Bir yaný gerçek, bir yaný yalan. Bazen aklýna gelir eksikliði utanýr, bazen aklýna gelir tamlýðý çoðalýr. Her çoðaldýðýnda bir Mevlevîlik sarar içini. Bir ilahî duyar gibi, uzaklardan duyulan bir kuþ sesi, yüreciðini pýr pýr kanatlandýrýr. Semâ eden elleri, gönlüne, bir göðü, bir topraðý sardýrýr; dünyevî hayattan inzivaya çekilmesine vesile olur. Olur da; yine de bir tarafý eksik, tam olduðu kadar diðer tarafý. Aklýnda o gözler. Tek gözünde o gönül. Aradýðýnýn aþk olduðunu bile bile, kendinde tam olanýn aþk olduðunu göre göre. Tam bir eksik, eksik bir tam. Arar durur gönülden içeri…

   Anlar, kuþ seslerinin neden duyulduðunu. Bilir, bu eksikliðin ancak özgür kalýnca tamamlanacaðýný. Bilir bilmesine de diðer tam, geri iter her defasýnda adýmlarýný. Adýmlar, bir ileri, iki geri. Ýki ileri, üç geri…

   Gel gitler oladursun, bilir bir gün kuþ sesini duyduðu yere varacaðýný. Orada oturup þerbetten tatlý içecekler içeceðini, baldan tatlý yiyecekler yiyeceðini. Bilir, aradýðý gözünü ve gözü alaný bulacaðýný; sesini duyduðu kuþun yardýmýný… Ya da tuzaðýný…

   Derviþ bunlarý göredursun, varalým Mevlevî’nin yanýna. Yanýndan aralayalým baðrýný, girelim gönlüne. Neylersin, aðýr gelmiþ bu yürek. Neylersin aðýr gelmiþ üçüncü göz. Neylersin, iki gözü bir göze bedel. Üçüncü göz ikinci oluvermiþ, neylersin. Mevlevî, eksik olduðu gönlü bulmuþ, körlükten kurtulmuþ, fazladan üçüncü bir göze kavuþtuðu için de derin bir yükün altýna girmiþ. Ne yapacaðýný þaþýrýp, dolaþýp durmuþ bir süre öyle. Sýrtýndaki yükten bîhaber, gönlündeki tamamlanmadan bîhaber. Hem tam, hem fazla. Onu tamamlayandan ayrý düþtüðü için eksik, onun yarýsýný alýp geldiði için fazla… Kendi yükü yetmezmiþ gibi bir can’ýn yükünü sýrtlamak þu toy sýrta. Toy atlar durur mu, bir tarafý sakin sessiz, dere yanýnda; bir tarafý koþar durur dört nala. Koþar koþmasýna da, bilmez ki varýlan yol hiçlik, aranan yol bilinmezliktir. Tek iþareti vardýr bildiði bunlar dýþýnda; tek kuþun kanat sesleri ile ötüþü suskunca.

   Bir gün yorulur Mevlevî bu dört naldan. Toy olduðu kadar olgun, olgun olduðu kadar yaþlý, yaþlý olduðu kadar genç yüreði ve ellerindeki serveti… Karar verir karýþtýrmaya… -Sýrta mý alýnmýþ yük, gönle mi?..- Ellerinin arasýndaki ýþýltýya bakýp son kez atar havaya, ardýndan bekler düþmesini gönül topraðýna… Yük eðer sýrttaysa atar gidersin, yük eðer gönüldeyse saklar gidersin, diye diye baþlar bir þarký fýsýldamaya…

   Bilmez ki, havaya attýðý aþktan bir tutam çalmýþtýr toprak gözlü kuþ… Ve toprak gözlü kuþ, o tutamý tuttuðu andan benzemiþtir altýn gözlü kuþa…


-Kuþ, haberdir; habercidir.
Ya vuslatý haber verir, ya ayrýlýðý.
Ya aþký, ya aþksýzlýðý…
Kuþ, özgürlüktür.
Kanadýna takar aþký,
Serper yere göðe, aþka hasret herkese.
Kuþ, mucizedir.
Billûr sesiyle ulaþýr gök kubbeye.-

   Altýn gözlü kuþ, geçtiði her yere savurmaya baþlamýþ aþký. Serpmiþ umudu, aþka hasret gönüllere. Ulaþmýþ yüreði, aþký bilen herkese. Ama bir derviþe baþka gelmiþ bu aþk, bir Mevlevî’ye. Düþmüþ ikisi de kuþun peþine. Kuþ uçar, gönül kovalar. Kilometrelerce mesafe aþýlmýþ kuþun kanadýyla. Ve taþýnmýþ vuslat anýna…

   Kuþ uçmuþ, Mevlevî yorulmuþ, oturmuþ Kýz Kulesi’nin karþýsýna. Kuþ uçmuþ derviþ kovalamýþ, varmýþ Kýz Kulesi’nin yanýna. Bir yaz akþamý, bulmuþ derviþle Mevlevî birbirini göz göze; gönül gönüle. Eller korkulu, taþmaya kýyamamýþ bedene. Aþk, dokununca kaçacak ürkek bir kuþ. Gönlün acýsýna dayanamadýðý, vuslatýna ömrünü adadýðý.

   Bir derviþ bakmýþ Mevlevî’ye, bir Mevlevî derviþe. Bu rüya mý, yoksa ne? Dile gelse Kýz Kulesi, neler dermiþ kim bilir bu an içinde.

Gözler dile gelmiþ:

- Bir kuþ buldum allý pullu renklerde
Býraktým kondu bir dalýn tepesine
Dönüp baktý altýn gözlerle
Bir tüy býraktý ellerime
Uçup gitti sonra bilinmeze
Derviþ’in gönlünden Mevlevî’nin gönlüne

- bir kuþ kondu dostum, ellerime
güneþ ve ay parlayan tüyleriyle
kondu bir çiçeðin saçýna
dönüp baktý toprak gözlerle
uçup gitti sonra bilinmeze
söyle bana dost
aþk mý?

- Çözülen dil mi, gönül mü?
Ben en iyi beni bilirim dost
Sen en iyi seni
Ben senim dersin ne zaman ki
O zaman bilirim ben en iyi…
Söylerim sana dost
Aþk mý?

   Aynalar gönüllere tutulur:

- Gözlerini göster bana dost
Görmeliyim en derinde gizlenenleri
Gülücükler savrulurken rüzgâr misali
Dokunmalý dudaklarýma ellerin
Ve ellerim dokunmalý dudaklarýna divane deli...
*
Dýþarýda yaðmur yaðýyor, benim yüreðimde damlalar
Karþýmda bir deli toy, kelimelerim yarým yarým taþar...
*
Söze vur derim beni, söze vur kendini
Gözlerin çocuk, yüreðin çocuk
Nasýl taþýr yüreðin bu sevdayý?
*
Anlýyorsun yaðmurun neden yaðdýðýný?
Mayýs sonu neden topraklarý yýkadýðýný
Sonbaharýn bedenimden kayarken
Sol yanýma imzasýný býraktýðýný?
*
Konuþ çocuk, susma öyle?
Býrak dudaklarýn mýhlansýn
Bana esas yüreðini söyle.


- yüreðim ne desin
yüreðim ürkektir benim
cesaret ister
kördür
gözünün içine sokmadýkça göremez
anlasa da söyleyemez

- Bir korku telâþýdýr kaçmak
Benden bana kaç yürek
Kördüðüm olsun her yerin
Senden bana taþ yürek...


- ne taþtýr yüreðim ne de kaya
bil ki yumuþaktýr pamuktan daha
dedim ya biraz ürkektir
ama yumuþaktýr inadýna...

- Baþýmý yaslasam dizlerine
Yüreðimi dayasam yüreðine
Bir uyku mahmurluðuyla
Pamuktan daha yumuþak göðsüne
Dalsam toplasam ne kadar sevda varsa
Taþsam karýþsam kanýna...


- gel,
benim yüreðim seninkinden az yalnýz deðil,
gel,
az hasretli deðil, gel,
sevdalarýn hepsi sana ait,
sen onlarý toplamadan,
onlar seni toplayacak
gel...

- Siyah saçýna takýlýr sevdalar savrulur
Ceylan gözlerine kanar kavrulur
Nice sevdalar var söze dokunur
Nice sevdalar göze dem vurur...

- her þeyin baþladýðý,
ve her þeyin bittiði gözler,
kendimi kaybettiðim,
ve kendimi bulacaðým yegâne yer...

- Gözyaþým kandý yaðmurun yaðýþýna
Bir biçâre takýldý bu satýrlara
Bir býçak yardý, tek kelime etmedi
Bu gözler bir baktý çöller yetmedi
Arar durur sevdalýyý bu derviþ
Bilir mi karþýsýnda deðil mi ermiþ
Bir kanada kanýp uçar görünür
Bir bakýþýnda yakalanan yüreði dövünür

- bulutlardan beyaz
gökyüzünden mavi aldým
denizlerden sonsuzluk
gözlerinden umut aldým
yýldýzlardan ýþýk
kuþlardan haber aldým
ben bu masalla sana vardým

- Masal var masal sade
Masal var gezer avare
Masal var aþký dile
Getirir de susar öyle...
*
Söyle bana ey dost
Bu taþanlar söz mü sade?
Yoksa gizliden gizliye
Bu gönülde var mý yare?

- söyle o zaman bana ey dost...
aþk mý?

- Aþk, hiç ben aþkým der mi dost?
Bir kuþ buldum allý pullu renklerde
Býraktým kondu bir dalýn tepesine
Dönüp baktý altýn gözlerle
Bir tüy býraktý ellerime
Uçup gitti sonra bilinmeze
Derviþin gönlünden Mevlevî’nin gönlüne.
Bir kuþ kondu dostumun ellerine
Güneþ ve ay parlayan tüyleriyle
Býraktý kondu bir çiçeðin saçýna
Dönüp baktý toprak gözlerle
Uçup gitti sonra bilinmeze.
Bulundu bilinmez, aþýldý yollar
Karþýmýzda bir ben var bir de sen var
Söyle bana dost
Aþk mý?

- en iyi sen bilirsin?
dilim ancak bu kadar çözülüyor bunu bil...
ama baðlanmasýn asla sendeki dil

- Baðlanan dil mi gönül mü?
Ben en iyi beni bilirim dost
Sen en iyi seni
Ben senim dersin ne zaman ki
O zaman bilirim ben en iyi...
*
“-Týk týk
-Kim o?
-Benim
-Seni tanýmýyorum, git ve bul kendini
-Týk týk
-Kim o?
-Senim
-Gir içeri...”

   Gözler kalbin aynasýdýr; sözler kapý dýþarý. Eller aþkýn aðlarý; kördüðüm sarmýþ gönülleri. Görülen bir gerçek, bir rüyaymýþ. Her þey birbirine karýþýr olmuþ. Gözler neye inanacaðýna þaþýrmýþ. Aslýnda baþtan baþa yalanmýþ, baþtanbaþa bulanmýþ.

Çözülen dil mi gönül mü?
Akan gerçek mi, rüya mý?
Söyleyin dostlar
Bu, aþk mý?

   Mevlevî uzatmýþ elini derviþin gönlüne. Derviþ uzatmýþ elini Mevlevî’nin gönlüne. Dinlemiþler bir süre birbirlerini. Sonra bakýþmýþlar…

   Aþk aðýr ama engel tanýmaz. Aþk hafif, hayatýn kendisi engel. Dilim varmýyor sonunu yazmaya. Bazý masallar böyle yarým kalmalý. Varmýyor dilim dokundurmaya elleri, varmýyor ayýrmaya… Rüya hangisi, hangisi gerçek? Bu masal bitmemiþse var bir sebep. Kimi vuslata erdirir aþký, söndürür sonra. Kimi hicrana býrakýr, susturur sonra. Ne söndürmeye dilim varýr dost, ne susturmaya. Bu, ya hep yaþamalý kuþun kanadýnda, ya dökülmeli sonsuza.
*
   Masallar, bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlar hep. Bir var ama aslýnda bir yok… Ben de masalýma öyle baþladým ve öyle bitirdim. Bir var olmuþ, bir yok. Bir varmýþ, hiç olmamýþ. Bir yokmuþ, her zaman olacakmýþ...

Söyleyin
Aþk mý?..

             -Dostuma sevgilerimle.
            Sen hep olacaksýn gönlümde-