Kimi zaman anýlar kadar uzak, bazen de bugün kadar yakýn..Sana dün bir tepeden baktým ile baþlamýyorum sözlerime, artýk kliþeleþti Münir Nurettin Selçuk’a ait bu dizeler maleesef. Ne dayanýyor ki deðiþen zamana.Neyse fazla romantikleþmeden Ýstanbul’dan kocaman merhabalar diyorum herkese.Eskimenin, tarihin nabzýnýn attýðý bu þehirde insanýn geçmiþten alýntýlar yapmamasý imkansýz.Geçen hafta imkansýzlýklarý anlattýk bol bol.Ýstanbul gelip tarihi hissetmemek,dolayýsýyla aþký hissetmemek de imkansýz.Uzanýp Kanlýca’ nýn orta yerinde bir taþa…diye baþlar Sezen aksu kokan bir þarký.Yapacak hiçbir þey yoktur.Giden gitmiþtir.Bilinmez neden, bilinse de deðiþmeyecektir sonuç.
En son buradan yazmayalý koca bir kýþ eskimiþ üstümüzde.Yaz idi yine hatýrlýyorum.Beyoðlu’nda bir kafeden seslenmiþtim güneye.Ne kadar uzak geldi.Halbuki ayný sokakta ayný kafede otursanýz da ayný görünmüyor hiçbir þey.Mekanlar eþlik ediyor duygularýmýza.
Bugün farklý gelen bir yer ayný zamanda bir duygu keþfettim Beyoðlu’nun arkasýnda bir sokakta. Orhan Veli kafeydi ismi.Eski bir apartmanýn üst atkýnda,sokaða bodoslama bakabilen,hem içinde hem ayrý hissettiðiniz bir yerdi, kendinizi þehirden. Ne dekoruyla ünlenmiþ,ne trendsetter dergilerin baþ sayfalarýnda yer almýþtý.
Sebepsizce dolaþýrken sokaklarda, balkonunda oturanlara özenerek girdim içeri.Her zaman bir amacýnýz olmuyor ki hareket ederken.Girdim.Bir yorgunluk kahvesiydi ihtiyacým olan.Söyledim.Açtým kitabýmý, bir süre sonra içindekilere konsantre olamadýðýmý fark ettim. Aklým dýþarýda, hatta içimden taþýp gelen seslere takýlýydý.
Ne kadar seviyor özgür olmayý insan.Uzakta,özgür,hesapsýzca dolaþmaktan,düþünmekten yorgun düþmek gibi keyiflisi var mý.
Her zaman dertleri deðil, hayatý,güneþi,rüzgarý düþünmeli ara sýra. Durup ne gördüðümüze,ne anladýðýmýza bakmalýyýz hayatta.Payýmýza düþen manzarayý analiz etmeliyiz.
Bazen durup güneþ, seyretmeli gökyüzüne bakmalý insan.Belki çalýþýrken, belki dertlerle boðulurken deðil ama en çok uzaktayken güzel gökyüzü .Belki de en çok Ýstanbul’da güzel.
Ýstanbul’a tarihe aþýk bir yazarýn þahsi duygularýyla boðmak deðil amacým.Ben burada yakalýyorum belki gökyüzünü, siz evinizin penceresinde, sabahýn ilk saatlerinde üþenmeden kalkýp yakalayabilirsiniz belki.
Yeter ki bakmasýný bilelim.
Kliþe biz özenti,fos bir özlem deðil benimkisi, topraðýmý sevdiðim gibi,burayý da seviyor özlüyorum.Sanki bilmediðim köklerimin bir kýsmý burada yaþamýþ yýllarca. Kim bilir.Sadece içimden geçen aitlik duygusu oluyor zaman zaman.Ýþte o duygudan emince otururken Orhan Veli þiirleri kokan kafede bir an tek olduðumu fark ettim.O kalabalýðýn içinde, kendimle, özgür,amaçsýz,keyfili bir günün ortasýnda aslýnda Ýstanbul’la hep baþ baþa kaldýðýmý fark ettim.Tüm gökyüzü izlenimlerimi onunla paylaþtýðýmý, tüm yorumlarý ona yaptýðýmý anladým.
Hiç bir arkadaþým onun kadar dinlemediði için belki, belki de onun dinlemeye yüzyýllardýr alýþtýðýndandý arkadaþlýðýmýz.Çünkü iyi arkadaþ iyi dinleyebilendir.O halde biz iyi arkadaþýz bu þehirle. Dostlukla karýþýk bir aþk hikayesi benimkisi.Beklentisiz, yalnýz ama kalabalýk bir hikaye. Aslýnda bizi yorarken trafiðiyle, kalabalýðýyla,sesiyle, kapkaççýsýyla,sarhoþuyla; bu kadar öfkeyi bir soluk denizden gelen bir meltemle kandýrýyor öksüz bedenlerimizi biliyorum.Yoksa bu kadar eksik bir dosta katlanabilir miydi bu kadar insan, bu kadar zaman.Almasý kadar vermesini de bilen bir dost benimkisi..Peki sizin dostlarýnýz var mý? Bir þehir, bir kedi, bir kitap gibi.