Nihayetsizdi geceler,
Ve kifayetsiz...
Sabahlarý olmayan gecelerdi...
Sen hüsran-ý gecelerimin eceli oldun.
Seher vaktinde ki kuþ ötüþünde;
Binbir mutluluk olduðunu öðrendim ben sende.
Ne ay yüzünü gösterirdi,
Ne de yýldýzlar...
Ben karanlýklarýn adamýydým.
Ben onlara, onlarsa bana mahkumdular.
Sen ölüm fermaným olan gecelerin fermaný,
Karanlýðýmýn aydýnlýðý,
Sen canýmýn cananý oldun...
Fecr-i zaman nedir bilmedim,
Ve orda ki aydýnlýðý.
Ben seninle gördüm ýþýklara vuslatý...
Bir yetimin yüzünde tebessümün sýcaklýðýný.
Ben bir ömür perperiþan olan geceyi,
Zehri baldýran,
Eziyetin dönüþtüðü feryad-ý figan geceyi,
Her biri zemheri,
Her biri mahkum geceleri;
Seninle indirdim zalim burçlarýndan.
Ben karanlýk geceyi;
Sen yadikandilli süreyya ile aydýnlattým.
Sen benim gökkubede ki süreyyamsýn.
Býrak birazda geceler etsin ver yansýn.
Geceler artýk zemheri deðil,
Üzerime çöken çýð deðil,
Ve deðil gece karanlýklar zindaný.
Ýbrahim'in ateþi, yusufun kuyusu deðil,
Seninle oldu;
Bir cennet uykusu...
Kalmadý aydýnlýðýn uzak korkusu.
Gökler bize aðlar dökülürken yaðmur taneleri...
Sevinçin nidalarýdýr;
Yankýlanan yaðmurun sesleri.
Velhasýl gökler mutluluktan aðlar...
Gece çöktü dizleri üzerine,
Yenildi kan revan içinde gece,
Yenildi yalnýzlýk.
Ne bir sual kaldý,ne bir bilmece,
Ne de vurulan bir neþter yüreðime,
Yeni fark etim;
Ardýnca sýralanan loþ ýþýklý sokak lambalarýný,
Saatse iki sýfýr dört civarý,
Fark ettim aðustos böceklerinin cývýltýlarýný,
Sevmeyi fark ettim;
Sevmeyi yüreðimle yüreðini insaný.
Aslýnda baharla anldým tüm bunlarý.
Hiç bir zaman üþüyemeceðim ile ýlýk yaðmurlarý.
Ýþte hüzünleren kurtuluþ sebebimin bir adýnýnda bahar olduðunu...
Nihayetsizdi geceler;
Ve kifayetsiz...
Sabahlarý olmayan gecelerdi,
Sense çýkagelen,
Onlarýn eceli...

Ýbrahim Nazým Ülker