Bir alemdesin,düþünüyorsun;
Bir deniz kokusu sarmýþken içini,
Parmaklarýn;
Bir nefes daha zehirlenemediðin izmaritlerden yanarken...
Ve nahoþ bira kokulu kadýnlar salýnýrken etrafýndan ;
Uzanýrsýn altýnda kumlar,
Vuruyorken ruhunun en yüksek tepesine dalgalar.
Yalnýzsýn olabilidiðince yalnýz...
Aslýnda deniz kadar kalabalýksýn.
Gece bir karabasan gibi çöktüðünde,
Kendi dünyanýn yüreðine indiðinde,
Kendi kendini güldürecek,
Duvarlarla konuþup aðlayacak kadar yalnýzsýndýrda.
Her þey sahte anlýyorsunda.
Bir sevdan var...
Sevdaya sevdalanmak;
Mecnunda olur diyorlardý.
O bir þiirdi Fuzuli'nin kalbinde bir þiir.
Sense gerçeksindir;
Mahþer kadar gerçek...
Sevmek mi,
Yoksa sevilmemek mi ;
Seni bu kadar yýkan ?,
Gecelerini sabahlara çýkarmayan ,
Yýldýzlarýný kaçýran ,
Yakamozunu çalan neydi?.
Hasretsindir,
Sevmiþsindir,
Pencerende güller yoktur ,
Gecende Ay ...
Gerçek olan bir yalnýzlýðýn vardýr,
Bir de sevdan.
Mahþer kadar sahi,
Yalansýz,sahtesiz yeni doðan bir bebek aðlamasý gibi,
Ölüm gibi ...
Bir alemdesin düþünüyorsun ,
Bir deniz kokusu sarmýþtýr içini,
Hep uzaklardasýndýr , düþünüyorsundur.
Yalnýzsýndýr olabildiðince yalnýz.
Denizde kaybolmuþsun,atlantissindir belkide.
Yeryüzünün yüreðine;
Neþteri vurup giriyorsun içine,
Kayboluyorsun kendinde ...
Sevmek mi,
Yoksa sevilmemek mi , seni bukadar yýkan ?
Gecelerden çýkarmayan ...
Velhasýl yalnýzsýn yalnýzým ...

Ýbrahim Nazým Ülker