Elimde bir þemsiye ,
Ve bir yelkenli yüreðimde ;
Yaðmurlar yaðýyor ,
Açýlýyorum ufuksuz denizlere ,
Sensizliðin debisi yükseliyor içimde ,
Seni düþündükçe …

Kaybolmuþ yok ki rotam ,
Nede yelkenim tamam ,
Yýrtýk bir yelkenim var ,
Bir de sandalým tahtadan …

Hem cahilim, hem fakir ;
Atmýþým kendimi görmeden hakir,
Bende üfler olmuþ Sur’unu Ýsrafil…

Aþka kanýp kendimi Nuh sandým,
Yetmedi tahta sandalýmý gemi yaptým,
Bende ki yangýn-ý deryana saldým,
Boðulmaktayým,tutuþmaktayým ve yandým…

Ýçimde debilerin yükseliyor,
Ýçimde ölüm çanlarý çalýyor,
Ýsrafil son kez Sur’unu üflüyor,
Sen , kýyametim kopuyor…
Ruhumsa yenik düþüyor;
Ufuksuz denizlerinde,
Kahverengi gözlerinde…

Ve uyanýyorum;
Bir þemsiye elimde,
Yaðmurlar yaðýyor.
Soluksuz yürüyorum…


Ýbrahim Nazým Ülker