Tüm insanlýk bir tutkudur; tutku olmadan din, tarih, romanlar, sanat, hepsi etkisiz olurdu. -Balzac |
|
||||||||||
|
Geceye doðru bir gün can veriyordu, Benimse ciðerimin ortasýna bir hüzün sýzýyordu. Kýzýlay meydanýndayým, kimseler yok yapayalnýzým, Biri var ama o da yok. Yürüyorum… Yalnýzlýðýmý bozan, Bir tren çýðlýðý yeni þehir garýndan… Soðuk üþüyorum,kar yaðýyor, Duman sisleri Ankara’ya çökmüþtü. Sakarya ölü bir þehir gibiydi. Kocatepe çaðrý yordu beni. Yalnýzým; Aklýmda bir sen varsýn, Yüreðimde kifayetsiz bir yangýn, Neden böyle oluyordu, Sen aklýma girdiðinde yüreðim yanýyor, Sen canýma saplanýyorsun, Ciðerime sýzýlar giriyor, Kararýyor dünya, Karanlýklar kavuþamýyor sanki aydýnlýða, Toroslar çöküyor, Munzurdan çýðlar çöküyor gibi üzerime. Anlamýyorum bir neþter sanki vuruluyor içime, Sen misin bir adýn neþter mi söyle… Yürüyorum kör Karanlýkta, Ýnanmak gelmiyor gözlerime, Sen miydin o gülen yüzünle, Geldin evet yanýmdasýn ne olur hiç gitme, Dünya nur’a boðuldu, Yaz geliverdi,kuþlar ötüyordu, Ya gerçek deðilse, Dönmemeliyim,olsun göremesem de gözlerimle, Gördüðüm yeter, Hissediyorum yeter yüreðimle. Sana geldim dedin, Tek senin sevgin gerçekmiþ bildim, Yine beni sever misin dedin, O an ruhum gitti, Göðün yedi kat gerisi, Dünya,kainat durdu. Bunlarý söyleyen sen miydi? Yinede bakamýyordum, Ya gidersen ansýzýn gizli. Hayalsin belki… Soramadým bile, Neden bu kadar geç, Neden anlamdýn þimdi, Neden her gün öldürdün beni, Acýmadan katil gibi… Diyemedim. Sen miydin yoksa yine yüreðimdeki ezgi mi? Hissediyorum tutmaya uzanýyorsun ellerimi. Her þey her þey o an bitti. Vurgunun en kötüsünü gördü yüreðim þimdi. Gitmiþtin yok olmuþtun, Yanýmda yoktun. Bir sonsuz uçurumdan yuvarlandým, Caným çekiliyor, Ölüyordum ,ölüyordum, Gök yarýldý, Ne kadar dað varsa Çöktü ruhuma, Bitti koþuyordu Azrail bana… Koca tepede uyandým, Vurdu bir tokat ezan sesleri bana, Anne sende yoksun… Beni anlayanda yok. Asýl o yok o yok… Sen o sözlerin, O geliþin gerçek olamaz mý? Olacak ben yine bekleyeceðim, Her gün öleceðim… Sen geleceksin. Yüreðimde ki ezgi gibi. Gözlerimi gözleriyle seven, Elleriyle ellerimi, Yüreðiyle yüreðimi seven bir ezgi sen geleceksin biliyorum. Seni yinede seviyorum. Ankara’dayým siyah bir akþamda. Yürüyorum… Yalnýzdým sen saplanmýþtýn canýma… Ýbrahim Nazým Ülker.
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Ýbrahim Nazým Ülker, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |