Balkona çýktým. Ay hilaldi, onu seyrettim. Sonra eðilip arka bahçeye baktým. Aðaçlar meditasyon halindeydi yine. Gece ben onu izlemesem de devam ediyordu seyrinde.
Aniden ay konuþmaya baþladý. Dedi; “ Evet, aklýndan geçeni yapabilirsin. Korkma! ”. Rüzgar; “Sadece kendini býrakacaksýn. Zor deðil. Sonra bir daha acý çekmek yok, özlem yok. Piþmanlýk, ümitsizlik, hayal kýrýklýðý… Hiç biri yok! ”. Aðaçlar ; “Seni baðrýmýza basmak istiyoruz artýk! Korkma! ” diye baðrýþtý hep bir aðýzdan. Yýldýzlarsa ; “Hadi, hadi! ” diyerek alkýþ tuttular.
Derin bir nefes aldým. Çýktým balkonun korkuluklarýna. O anda bulutlardan biri eðildi kulaðýma; “Son kez rüzgar okþayacak saçlarýný, yanaklarýný. Sonra tüm acýlar son bulacak! ” dedi. Müthiþ bir huzur doldu içime. Aðaçlara sarýlmak, çimlere boylu boyunca uzanmak aklýmdan geçtikçe… Kararlýydým. Dediklerine kandým.
Annemin horultusunu duydum içerden. Televizyon izlerken uyuya kalmýþtý. Elinde kumanda… Uzaklaþtým balkonun kenarýndan. Ay baktý sitemkâr. “Bugün deðil” dedim. “ Bugün deðil… Belki yarýn. Ama henüz deðil! ” .
Aðaçlar gururlu; tek laf etmediler. Yýldýzlarsa küskün.