Kayýp zamanlarý geri getirmeye çalýþýyor sanki minik yüreðim, kaybedilen savaþlardaki sitem gibi homurdanýp duruyor küçük kafesinde. Sanki bedenimi parçalayýp oradan çýkmak istiyormuþçasýna çýrpýnýp duruyor ve ben; bu çýrpýnýþlarý duymama raðmen elimden bir þey gelmiyor, bir þey yapamýyorum.Nefesim kesiliyor adeta o sarsýntýlar içinde, renklerimi deðiþtiriyorum, aynalara bakýyorum, ama sonuç hep ayný: kocaman bir boþluk. Renklerim deðiþtiðinde bittiðini sanýyorum kasýrgalarýn, ýlýk meltemlere terk etti yerini diyorum ve daha cümlem uçmadan hayalimden gökyüzüne, bir artçý þok daha geliyor…
Depremler dayanýlmaz olduðunda bir þiir fýrlatýyorum düþlerimin bittiði yere, sanki þiir deki kahraman gelip beni alacak gibi geliyor, kolunu uzatýp beni o dehlizin içinden bir balýk kývraklýðýnda çýkartacaðýný hayal ediyorum, ama gelmiyor. O hiçbir þeylikten, hiçbir zaman çýkamamak korkusu yerine, kurtarýlmamanýn acýsý saplanýyor gümüþ bir hançer gibi bu defa kalbime.
Bekliyorum, ne gelen var ne giden ne de bir ses. Bir duman gibi içime çökmesini bekliyorum karanlýk bedenimdeki acýlarýn, savrulmak istercesine rüzgara karþý kül misali kuþ olup uçmak istiyorum aydýnlýk maviliðe…