Bahar kokulu kýþlar yaþarýz aþýk olunca, kasýrgalarýn kavurduðunu fark etmeyiz bir türlü.Ne kadar ýslanýrsak ýslanalým kupkuru kalýr yüreðimiz ve bedenimiz erir þeker gibi “hayat” denen çay fincaný içinde.Aþýk olmak vardýr hepimizin yüreðinde, iþini bilen bir aslan misali avýný bekler sonsuz bir sabýrla.Bekler usulca, sinsice ve ne yaptýðýný bilerek; ama sonuç her zaman mükemmel deðildir, bazen avý karþýsýnda sakat kalýp zayýf düþer sonsuz krallýklar sahibi, bazen umduðu gibi çýkmaz av ve karný doymaz; yani yetersiz kalýr, ama bazen öyle bir doyar ki seneler boyunca hiç avlanmasa bile kendine yetecek kadar toktur.
Aslýnda bakarýz geçmiþimize ve anlarýz ki birçok þey yaþanmýþ ama birçok þeyde yitirilmiþtir. Siyahlar giyinip çýkarýz ortaya kimi zaman, kimi zaman yeþiller içinde uzanýrýz hayatýn kollarýna, bazen bir türlü açýlamayan nefesimizi koparýp atmak isteriz bedenimizden, kimisinde de isteriz her þeyi her þeyden çok.Ama hangi biri geçer ki elimize, hüzün ve gözyaþý haricinde. Ne olursa olsun, sonuç olarak hep ayný ikili yanýmýzdadýr, hep ayný ikiliye tutsak olur, hep ayný ikiliyle yaþar dururuz.
Neden demek karþýlamaz anlamsýzlýðýn anlamýný, yürekler tükendi mi varlýðýn kalmaz bir amacý, sonra sesler ölür, bedene sýra gelene kadar canlý tek parça kalmaz hayatýnda; sonra bedenin parçalanýr, çok uðraþýrsýn yapýþtýrmaya, eski haline getirmeye ama bir vazo misali kýrýldý mý yapýþtýrmak mümkün deðildir, týpký sýrça bir saray gibi, krallýðýn sona ermiþtir artýk ve bütün kraliyet mensuplarý senin cenazene katýlmak için bir bir sýraya girer, ama onlar yüzünden öldüðünün farkýnda bile deðillerdir, onlar sadece eðitilmiþ ama kör birer katildir…