BÝR AKÞAMIN YALNIZLIÐINDA

Bir akþamýn yalnýzlýðýnda , sensiz bir gecenin baþlangýcýndayým...
Sesini gündüzün günbatýmýnda býraktým...
Hayalin ise yanýbaþýmda capcanlý ayakta duruyor...
Cismin ise uzaklarda, yüreðin benle mi bilmiyorum...
Hep bir þüphe kemiriyor içimi senle ilgili...
Ayrýlýk gününden korkuyorum tam sana alýþmýþken...
Alýþtýrmak istemiyorum bu yüzden kendimi sana...
Kaçýyorum hep yüreðimin demir parmaklýklarý ardýna...
Ama hep sen varsýn, senle doluyum, seninim sadece...
Senin üzüntünle muzdarip, neþenle gülüyor gönlüm...
Bana hem çok yakýn, hem de öyle uzaksýn ki!...
Bitap düþüyor kýrýk gönlüm þefkatinin uzaklýðýndan...
Yüreðinden gelen sözlerle huzura eriyor konuþurken...
Seni dinlerken susmak istiyorum, anlarý hafýzama kazýmak,
Neden konuþmuyorsun dediðinde bile verecek cevabým yok...
Yanýnda heybetinden dilim tutuluyor sanki, ben dut yemiþ bir bülbül...
Sen ise açýlýyorsun bir baþka oluyorsun yanýmda...
Söz denizinde akýntýya kapýlmýþ bir sandalým ben karþýnda...
Denize açýlma cesareti göstermiþ ama yüzmeyi bilmeyen,
Bir o kadar da boðulmaktan korkan ve küreklerini ,
Köpekbalýklarýyla savaþýrken kaybetmiþ...
Sabrýnla sür beni gönül denizine, aþkýn þelalesine...
Yokolmaya hazýrým sularýnýn baðrýnda...
Bu akþamýn yalnýzlýðýnda...