Bazý geceler kaðýdýmla dertleþirim...Kalemimin mürekkebi bitene kadar yazar da yazarým...Ama niye bilmem hüznüm bitmez...Herþeyin sonlu olduðunu bildiðimden mi nedir, hüznüm kelimelerden bir daða benzer kaðýdýmýn üstünde...Benim en birinci dostum defterimdir...Ona hatýralar yazmak isterim, ama yazamam...Onun yerine hüznümü anlatan þiirler, yazýlar yazarým...Sanki kendim deðilmiþim gibi, bir baþkasýný anlatýrmýþým gibi...Bazen hayalimdekini yazarým, bazen gerçeðimi...Konuþmaktan efdaldir yazmak bana...Nefesimi yazarým, açlýðýmý ve susuzluðumu yazarým, duygularýmý yazarým, en önemlisi duruþumu ve bakýþýmý yazarým...Bir felsefe ve misyondur yazmak... "yanmaktýr "yazmak...Kelimeler ray olup sevgi trenini taþýrken bir yürekten diðer yüreðe, lokomotiftir yazmak...O aþk, o istek içinizde olmazsa, yazmayýn daha iyi...Yansýtmýyorsa duygularý yazdýklarýnýz, okunmazsýnýz...
Ey gece!...Seni hakkýyla yaþayamadým ben uzun zamandýr...Geçmiþin teeccüdlerinde kaldý dostluðumuz!...
Ey gece!...Özledim karanlýktaki ilham perilerinin ýþýklarýný...Ki aþkla yazdýrýrlardý bana!...
Ey gece!...Rabbimle yapayalnýz kaldýðýmýz kutsal anlarýmý geri ver!...Kalbime nakþettiði aþkýný da!...
Ey gece!...Sana dönüyorum, yýldýzlarýný gösterme bir baþkasýna!...Onlarý ben göstermeliyim arayanlara!...
Ey gece!...Kaybolmadan imsakla, doldur sakinliðini þu sabýrsýz baþýma!...Lakin, kendini bana fazla alýþtýrma!...