Ahmet emminin; saray mutfaðýný aratmayan geniþlik ve uzunluðunda ki mutfaðýndan sevgiler ve selamlar
sevgili günlüðüm✍🏻
Sevdim bu evi her fýrsatta söylüyorum, biliyorsun.
Kaç yýl daha burada, bu evde ve bu mutfakta oturacaðým Allah bilir…

Geçenlerde lafý geçti sevdim ben bu evi diye; kendime söylüyordum, Ahmet emmiyle masaya otursak alsam mý acaba diye düþündüm…Sonra anlýk bir düþünce nereye gitsem, nerede otursam oralarý da sevdiðim canlandý gözlerimde…

Her þeyin hayýrlýsý sevgili günlüðüm… Þöyle bir tarafý düþündürüyor, havuza ve denize uzak
o yüzden karar veremedim.
Hoþ bakalým Ahmet emmi satmak isteyecek mi?
Kendi, kendime gelin güvey oluyorum iþte…

Efendim ?
Neyi merak ettin?
Sandalye, ne renk mi ?
Sence ?
Renklerin þâhý dersem anlarsýn✨

Afedersin yayýla yayýla mutfak sandalyesine oturabildim az önce, öldüm yorgunluktan, hatta öyle konforlu ki içine gömüldüm… Uyuya kalsam keþke, telefon düþse yörük dokuma kilimin üzerine… Kuzularýn kýrpýlýp boyanmadan önceki meee meeee sesleri aksa kulaðýma ninni gibi…
Sarýlýp sarýlýp öpsem koyunlarý tek tek… Yuvarlansam çimlerde Erzurum olsun çimlerin þehri… Palandöken etekleri veya cennet yurdumun her hangi þehri olabilir. Yeter ki telefon düþsün elimden kilimin üzerine… Ýplikler geri sarsýn zamaný koyunlarý özlemiþtir çýplak ayaklarýma dokunan, kýrmýzý, krem, mavi, yeþil kök boya ipler…

Kýzým olsa evin önünde ki aðacýn yapraklarýný Ýstanbul rüzgarý içinde seyrederken uyuya kalabilirdim ve kýzým üzerime küçük polar battaniyeyi örterdi… Artýk kendimi býrakamýyorum yapraklarýn rüzgarla dansýna…
Hep kendimde olmak zorunluluðum var gibi gibi…
Sanýrým öylede…

Oldukça konforlu olmalý evde ki kanepe ve sandalyeler…Ýçine gömülebilmeli insan keyfin, keyfini katlayabilmeli diyebilirim kendi adýma, o yaþlar elli ve sonrasý yaþlar…

Tabii keyfime kalmýþ yazý uzayacaðý zaman ayaklarýmý ayak bileðimden kavrayarak altýma alabilir, rahat oturmanýn hakkýný veririz sandalye de, bunu saatler gösterecek.
Ne kadar çok yazacak þey birikti biliyorum.

Ýkindi ezaný okunmaya baþladý yakýnýmýzda ki camiide.
Huzura çaðrý, güzel ezan okunduðunda abdesti de güzel oluyor, seccadeyi huzura sermek bile farklý oluyor.

Sonra; niyet edip tekbir alýrken, ellerinin tersiyle dünyadan sýyrýlýp huzura yönelmek varya. Aþk bu iþte.
Dünyayý ve içinde ki her þeyi döküyor zihin.

Sonra kendimi mana aleminde
Cenab-ý Hakký seyretmeyi aramakla buluyorum.
Þimdilik hissediyorum, nasýl bir duygu bunu anlatmak mümkün mü acaba?
Ben anlatamam, kalemimim kuvveti buna yetmez ne de olsa ölümlü aðaçlardan yapýldý kalemler!

Ve inanýyorum ki kalbi güzel insanlar Cenab-ý Hakký görecek.
Ben buna izin vereceðini düþünüyorum Rabbimizin; bunu umuyorum.
Neden olmasýn ki; kalplerimiz Allaha ayan. Kalbimize bizden yakýn.
Eksik kulluðum, hatalarým, günahlarýmla huzuruna yine kabul ediyor… Bu ne demek sevgili günlüðüm bir düþünsene…
Hangimizin hatasý yok?
Hangimizin kulluðu tam?
Hangimiz günah iþlemedik ki?
Kalemin ucunda ki iðne iki uçlu, bana da batacak, batacaða da batacak ki; adil cümleler olsun.

O kapýya hep köle, hep kul olacaðým inþaallah… Baþka kapýmý var soruyorum sana?

Bu yüzden müezzinlere çok iþ düþüyor. Geçenlerde bir camii de ezan okunuyor, sanki müezzin mikrofonu yutmuþ gibiydi.
Boðuk boðuk içim þiþti;

Bir bitse þu ezan dedim Allah affetsin… Kimse söylemiyor mu o þahsa yahu hocam; bak sesin yok, makamýn yok ve ezan okumak çok mühim, ruhlara dokunacak sesin lâkin sen okuyamýyorsun demek ki kabul et, baþka iþ güç bulalým sana!

Bizim insanýmýz iþte arkadan okuyamýyor der yüzüne hacým, hocam.

1.nci bölüm