Nereye baksam
Kabaran hissiyatýmdan arýnsam
Senden geriye kalan ne kadar iz varsa unutsam
Yüreðimi daðlayan hicranýn güftelerini hüzünle yazsam

Artýk bir ömür
Yalnýzlýðýn ýssýz sokaklarýndayým
Eylül akþamlarý sineme seslenir, acý verir
Sokak sazendelerine þöyle bakar, zamanýn farkýndayým

Fakirhaneye
Gitsem ne olacak, içim kararacak
Küskün ve kýrgýn duvarlar haline bakacak
Silik boyalar kim bilir neler anlatacak, kalem yazacak

Sabahtan beri acým
Hangi nevaleye baksam muhtacým
Ne þevk ve ne de iþtah var artýk onlara yabancýyým
Ben bu vakitten sonra baþka diyarlarýn suskun insanýyým

Bir kefenin dahi yok
Mezarlýk nerede sahip çýkan ne çok
En yakýn, eþ, dost dünya derdinde bahane mi yok
Hani nerede vefa, sadakat, vicdan, ruh, kalp var mý soran

Ne hevesin sevdasýna
Ne hevanýn endamlý cananýna sözüm yok
Aþk adýna nefsini ihya eden zavallýlarla iþim yok
Hesapsýz bir akýlla dünyaya dalan esirlere ihtiyacým yok

Ne vakit çocuk görsem
Yaþlý bir nineyi, dedeyi dinlesem
Ýçlerinden çýkmayan ukdelerini bir bir dile getirsem
Gün yüzüne hasret umutlarýyla yüzleþtirip, sevindirsem

Ölümden hiç söz etmesem
Ölen ve her halinde okunanlarý gizlesem
Yakýnlarýnda asýlý duran aynayý sessizce çýkartsam
Geçlik resimlerini rengârenk çerçeveletip duvarlara assam…

Mustafa Cilasun