Artýk
Tükenmiþtim
Bir ömür ümitlenmiþtim
Hüznümle refiktim
Hicranýmla bütünleþtim
Hasret sinemi daðlarken
Firkat ruhuma seslenirken
Seni anýyor,
Seninle yaþýyordum
Biliyorum,
Ama yine de
Yapamýyordum
Gönlüme
Hiç anlatamýyordum
Çaresiz
Baþýmý öne eðiyor
Çýktýðým
Yüksek tepelerden
Acaba diye
Merakla bekliyordum
Gün kararýr,
Güneþ batarken
Gözlerim
O an býrakýyordu
Nefesim daralýyor,
Ýçim yanýyordu
Anlatamýyor,
Suallerden kaçýyordum
Aklýn hangi
Haline sorsam
Ýçinden
Çýkamýyordum,
O an yýkýlýyordum
Ýçine düþtüðüm hali
Kimseye
Anlatamýyordum
Issýz tepelere,
Kuytu yerlere gidiyorum
Kimsenin beni anlamasýný
Beklemiyorum
Kabullendim,
Böyle göçüp gideceðim
Ruhumun ve kalbimin
Sesini dinleyeceðim
Yok, asla senden
Böyle bir beklentim yok
Hiç olmadý da,
Bazen ümitlensen bile
Kýzdým kendime,
Belki rahatsýz ederim diye
Artýk biliyorum ki
Bu sevda beni yetiþtirdi
Edep ve içselliðin
Nezaketiyle tefekkür ettirdi
Ruhi ve kalbi yaþamayý,
Düþünmeyi önceletti
Korkularýmý ve
Vehimlerimi terbiye etti
Yüreðim ne kadar güçlendi,
Hicran metanet ekti
Sabrýn her hali yeniden
Diriliþ ve silkiniþ zerk etti
Nefsi arzular, hayvani
Duygular sinemi terk etti
Beþeri her ne heves varsa,
Hevasý bile olsa bitti
Ýçimde yaþattýðým sevda
En büyük hasletti
Bahþettiði suhuleti, hasret
Ve firkati evet, faziletti
Rabbim bu güzellikleri
Ýhtiyacý olanlara nasip etsin
Her zerre ve heveste
Kendini hatýrlatsýn, unutturmasýn

Mustafa Cilasun