“Günlerdir kesmediði sakalýný elini yüzünde dolaþtýrýrken fark etti. Diðer kolu ise masaya dayalý, masanýn üzeri bardaklarla, mezelerle, peynirle, bir o yana bir bu yana sallanan arkadaþlarla, þarkýlarla, küfürlerle, kahkahalarla, göz yaþlarýyla, geçmiþle, gelecekle, seyyar satýcýyla, garsonla, çalgýcýyla dolu. Ne kadar içti, ne kadardýr burada, tanýmadýðý insanlar ne zaman masalarýna dahil oldu, hiç bilincinde deðil olanlarýn. Acýyordu kendisine, acýyordu ve içiyordu. Kendince ‘þanlý’ imparatorluðunun bitiþiydi bu akþam.”

Bazýlarý þanslý doðar, derler ya, iþte o þanslý doðmuþ olmanýn çok fazla sefasýný sürmüþtü. Zorluk nedir, sýkýntý nedir, geçim telaþý nedir, lûgatýnda bulunmazdý. Bulunmazdý çünkü, içerisinde bulunduðu hayat, bu sözcükleri çehrelerinin çok uzaðýnda tutuyordu. Gözden uzak olan, bilinçten uzak oluyor aslýna bakarsanýz, o lafýn aslý böyledir bana kalýrsa. Bilincine vardýklarý ise, paraydý. Paranýn iktidarý, paranýn gücü idi. Bilinci oluþmaya baþladýktan itibaren kendisini her þeyiyle kusursuza yakýn ve tasasýz bir hayatýn içerisinde bulduðu için, cümle daðarcýðý da bu hayata göre þekillenmiþti kuþkusuz. Bir tek cümle daðarcýðý mýydý bu hayata göre þekillenen? Okuduðu okullar, yaþadýðý evler, gittiði yerler, alýþveriþ ettiði mekanlar da parasýna göre þekillenmiþti. Para nasýl kazanýlýr onun düþüncesi olmamýþtý hiç. Daha çok para nasýl harcanýrla ilgileniyordu. Çünkü ufaklýðýndan beri o öðretilmiþti ona.

Kendi sýnýflarýna mensup olan çocuklarla beraber kolejlerde baþladý eðitimine. Ayný þekilde paralý bir liseyle devam edip, sýnav tasasýna düþmeden paralý bir üniversitede devam etti eðitim hayatý. Her þeyin kolayý sunuluyordu para sayesinde. Dedesi ve babasý, onun rahatý için kazanmamýþ mýydý o kadar parayý? O da bunun farkýna vardýðý günden beri, keyfini çýkartýyordu bu emeksiz hayatýn. Araba mý istedi? Hemen alýnmýþtý. Ayrý bir eve çýkmak mý istedi koskoca malikanede sýkýlýp? Hemen tahsis edilmiþti bir ev. Ne istediyse yapýlmýþtý. Neye ulaþmak istediyse rahatça ulaþmýþtý. Doðal olarak, elde edebilmenin ve hükmetmenin kudretini keþfetmiþ bu genç adam, kibirli ve sorumsuz birisi olmuþtu. Paraya tapanlarýn ailesinden geldiði için, tapýndýðý tek þey vardý, o da paraydý. Ne dedesinin bu hayatý kurmak için çektiði sýkýntýlardan bir haberdi, ne de babasýnýn iþleri bu hale getirmek için ne kadar çalýþtýðýnýn bilincinde. O sadece günü için vardý. Gününü kendisi için anlamlandýrsýn, gerisi önemli deðildi. Çalýþmak, bir iþ sahibi olmak düþüncesi aklýna hiç uðramamýþtý. Neden uðrasýndý ki? Hem daha geçti, böyle þeyleri düþünmek için daha zamaný vardý.

Bu rahatlýkla üniversiteyi çok uzun sürede bitirdi. Bu uzun süre içerisinde önce dedesi vefat etti. Sonra da annesi ve babasý ayrýldý. Ailesel olaylar onu nedense çok etkilemiyordu. Yetiþtiriliþ tarzý nedeniyle, aile sevgisi pek uðramamýþtý bünyesine, belki de bu ilgisizlik nedeniyle minnet duygusundan yoksundu. Ailesel problemlere hiç girmek istemiyordu, kayýtsýzlýk sýðýnaðý olmuþtu. Cebindeki limitsiz kredi kartýna, altýnda arabasýna dokunulmasýndý, baþka bir þey istemiyordu. Ne etliye, ne de sütlüye karýþma derdindeydi. Arkadaþ eðlencelerindeydi aklý, o akþam içecekleri içkide, takýlacaklarý mekandaydý fikri. Tek telaþý buydu.

Gel gelelim, babasý kalp krizine baðlý felç geçirince, iþlerin baþýna geçmek zorunda kaldý. Babasýnýn felci kalýcýydý, üstelik çalýþmasý da yasaklanmýþtý. Hayatýnda aldýðý en acý haber, ne dedesinin vefatý ne de babasýnýn felç geçirmesiydi. Onun için en acý haber, iþi sadece imza atmak ve karar almak olsa bile çalýþmaya baþlayacak olmasýydý.

Zorunlu mesailerine zoraki olarak baþladý. Toplantýlar, ofis hayatý, çalan telefonlar, gelen mailler onu iki günde hayatýndan soðutmaya yetti. Neye karar verdiðini bilmeden imzalar atýyordu. Ne konuþulduðunu anlamadan toplantýlarda kararlar alýyordu. Maillere bile doðru düzgün yanýt yazmýyordu. Düþünüyordu, bu kadar sýkýcý mýydý iþ hayatý diye. Tepesinde bile olsan, çalýþmak böylesine hayattan soðutucu muydu? Halbuki bilse, bünyesinde 700 TL’ye günün büyük kýsmýnda çalýþtýrdýðý iþçilerin olduðunu ne düþünürdü acaba? Bilmezdi ki o, asgari ücretin ne olduðundan habersizdi çünkü. Böyleyken böyleydi, ezilenler hayattan sýkýlacak bir an bile bulamazlarken, ezenler ezdikleri için hayattan sýkýlabilirlerdi. Öyleydi bu hayat. Þuursuzlarýn eline geçmiþ dizginlere baðlýydý yaþam.

Uzun süren günler birbirini kovalýyordu, birbirini kovalayan güler aylarý oluþturdu, aylar günlerin kýskançlýðýyla bezendiði için yýllarý oluþtururdu. Ve zaman fark edilmeyince o kadar hýzlý akardý ki, farkýna varýlýnca þaþkýnlýk verirdi. Yýllar içinde kötü yönettiði þirket eridi. Art niyetli müdürler yavaþ yavaþ kendilerine bölüþtürmeye baþladýlar iþ yoðunluðunu. Art niyetli müdürlerin art niyetleriyle bölüþülen iþ yoðunluðu bir süre sonra yoðunluk kavramýný yitirdi. Þirket kendini tasfiye etme noktasýna geldi. Babasýndan devraldýðý koskoca holdingi güneþ altýna býrakýlmýþ yað gibi eritmiþti. Eridiðinin bile farkýna varmadan, yýllar geçmiþti.

Bir gün gelip de toplantýlardan birinde iflas ettikleri söylenince birden þimþek çaktý içinde. Artýk limitsiz kredi kartlarý olamayacaktý. Altýndaki arabasý, evleri alýnacaktý. Sýkýlýr gibi oldu, içindeki ekþimeye mani olamadý. Bitmez sanýyordu ama tükeniyordu tüm varlýk iþte. Sorun bir tek o varlýðýn bittiðine inanamamaktý.

Kafasýný daðýtmak için arkadaþlarýyla akþam dýþarý çýkmaya karar verdi. Bir meyhaneye gittiler. Masa donatýldý, müzik çalmaya baþladý. Kadehler boþaldýkça dolduruldu. Þarkýlar çalýndýkça eþlik edildi. Ne kadar içti hatýrlamýyordu. Her þeyi birbirinin içinde görüyordu. Masaya dayanmazsa baþý aþaðýya düþecekti. Kafasý göz kapaklarýnýn kapanmasýyla, uçurumlardan aþaðýya düþüyor gibiydi. Gözlerini açmazsa düþecekmiþ, ölecekmiþ gibi geliyordu. Arkadaþlarýna baktý odaklanmaya çalýþýrken. Gözlerini tek tek üzerlerinde dolaþtýrdý. Ýsimlerini birbirine karýþtýrdý. Kalkmalýyým diye düþündü. Kalktý, sendelerken midesi aðzýna geldi. Arkadaþlarýnýn kahkahalarý arasýnda yere düþtü.